Κρίση θεσμών και αξιών και όχι μόνο οικονομική

Γράφει ο Νίκος Γιάνναρης
Με λύπη μου παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό όλες τις εξελίξεις στη χώρα μου, στη χώρα που τόσο πολύ αγαπώ, τόσο στον οικονομικό τομέα όσο και στις δομές της κοινωνίας και του πολιτεύματός μας. Και όσον αφορά τις οικονομικές εξελίξεις λίγο ως πολύ όλοι τις περιμέναμε, αφού κάποια στιγμή τα δανεικά σου τα ζητάνε πίσω αλλά πλέον φάνηκαν και τα υπόλοιπα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής δημοκρατίας.
Μιας κοινωνίας που βράζει σαν το καζάνι που είναι έτοιμο να εκραγεί, αφού πλέον αντιλήφθηκε τον εμπαιγμό των πολιτικών, των συνδικαλιστών και όλων των εμπλεκομένων που όλα τα μεταπολιτευτικά χρόνια μιλούσαν για το κοινό όφελος και έπρατταν μόνο για το ίδιον.
Φτάσαμε λοιπόν να θρηνούμε θύματα στο κέντρο της Αθήνας, να αμαυρώνεται μια πορεία διαμαρτυρίας, φτάσαμε στο σημείο ο απλός λαός να θέλει να εισέλθει δια της βίας στο λίκνο της δημοκρατίας, στην Βουλή των Ελλήνων! Και την ίδια στιγμή, οι λειτουργοί της δημοκρατίας, οι απεσταλμένοι μας στο κοινοβούλιο να εξακολουθούν να πιστεύουν πως μας κοροϊδεύουν κατηγορώντας ο ένας τον άλλον για το ποιος έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το σημερινό οικονομικό κατάντημα. Ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στην καλύτερη για τον τόπο λύση. Δεν ακούστηκε καν μια διαφορετική λύση. Δεν ακούστηκε καν μία συγνώμη για τα πεπραγμένα των τελευταίων 35 χρόνων, δεν ακούστηκε ένα «δυστυχώς δεν μπορέσαμε καλύτερα». Μόνο κραυγές, κορώνες και χειροκροτήματα.
Τις ιστορικές αυτές στιγμές που ζούμε σαν χώρα και σαν λαός εξακολουθούν οι ίδιοι να μην εφαρμόζουν την αρχή της δημοκρατίας που είναι ο σεβασμός της διαφορετικής άποψης. Ο σεβασμός της ελευθερίας του λόγου. Στην όποια διαφωνία «αποκεφαλίζονται» και διαγράφονται οι διαφωνούντες. Αυτό «κύριοι» λέγεται για εσάς δημοκρατία; Γιατί για εμένα λέγεται φασισμός! Αν όλα αυτά τα χρόνια από την μεταπολίτευση και μετά υπήρχε η στοιχειώδης ελεύθερη έκφραση των αντιπροσώπων μας στο κοινοβούλιο και όχι η «κομματική πειθαρχία» ίσως να μην είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε. Ίσως να μη σας θεωρούσε ο κόσμος όλους ίδιους, ίσως να μη σας θεωρούσε όλους ψεύτες, ίσως να μη σας θεωρούσε όλους διαπλεκόμενους και κλέφτες! Γιατί και η απόκρυψη της αλήθειας είναι ηθική αυτουργία.
Όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που σας ένοιαζε ήταν το ίδιον όφελος. Τα περισσότερα κέρδη. Το να είσαι πολιτικός έγινε επάγγελμα. Και σαν καλός επαγγελματίας ο καθένας φρόντιζε για την τσέπη του και τις πελατειακές του σχέσεις. Η απαξίωση του κόσμου απέναντί σας δεν έχει φτάσει ακόμα στο αποκορύφωμά της. Η απελπισία του κόσμου δεν έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της. Το μόνο «καλό» είναι πως στις μέρες μας δεν υπάρχουν πλέον ηγετικές προσωπικότητες τέτοιου μεγέθους που θα μπουν μπροστάρηδες σε ένα ξεσηκωμό του λαού. Ίσως αυτό βοηθήσει στο να μη «φαγωθούμε» μεταξύ μας.