Το μέλλον της Ευρώπης κρίνεται στην Ελλάδα

Tης Ελένης Βαρίκα, του Μικαέλ Λεβύ και του Ετιέν Μπαλιμπάρ
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κατάσταση χωρίς προηγούμενο, τουλάχιστον μετά το τέλος της γερμανικής Κατοχής το 1944: βίαιη μείωση των μισθών και των συντάξεων. ανεργία των νέων στο 50%. Χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, μικρά εμπορικά καταστήματα, εφημερίδες, εκδοτικοί οίκοι. χιλιάδες επαίτες και άστεγοι στους δρόμους. υπερβολικοί και αυθαίρετοι φόροι, επανειλημμένες περικοπές μισθών και συντάξεων. μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και δόλια καταβύθιση των δημόσιων υπηρεσιών (υγεία, εκπαίδευση) και της κοινωνικής ασφάλισης. Οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται. Και ο κατάλογος των αδικημάτων του «Μνημονίου» δεν έχει τελειωμό.
Αντίθετα, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και η Εκκλησία (ο πιο μεγάλος ιδιοκτήτης γης), αυτοί, δεν φορολογούνται. Αποφασίζεται η μείωση όλων των κοινωνικών δαπανών αλλά κανείς δεν αγγίζει τις γιγαντιαίες «αμυντικές» δαπάνες: υποχρεώνουν την Ελλάδα να συνεχίσει να αγοράζει στρατιωτικό υλικό εκατομμυρίων ευρώ από αυτούς τους ευρωπαίους προμηθευτές που είναι επίσης --καθαρή σύμπτωση-- εκείνοι που απαιτούν την πληρωμή του χρέους (Γερμανία, Γαλλία).

Η Ελλάδα έχει γίνει ένα εργαστήριο για την Ευρώπη. Εκεί δοκιμάζονται πάνω σε ανθρώπινα πειραματόζωα οι μέθοδοι που στη συνέχεια θα εφαρμοστούν στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία και ούτω καθ’ εξής. Οι υπεύθυνοι αυτού του πειράματος, η τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ) και οι συνεταίροι τους των ελληνικών κυβερνήσεων, δεν ανησυχούσαν: έχει δει κανείς ποτέ ινδικά χοιρίδια, ποντίκια εργαστηρίου, να διαμαρτύρονται για ένα επιστημονικό πείραμα; Θαύμα! Τα ανθρώπινα πειραματόζωα εξεγέρθηκαν: παρά την άγρια καταστολή που ασκείται από μια αστυνομία σε μεγάλο βαθμό διαβρωμένη από τους νεοναζί, οι οποίοι στρατολογήθηκαν τα τελευταία χρόνια, οι γενικές απεργίες, οι καταλήψεις των πλατειών, οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες δεν έχουν σταματήσει εδώ κι ένα χρόνο. Και τώρα, αποκορύφωμα της αυθάδειας, οι Έλληνες μόλις ψήφισαν ενάντια στη συνέχιση του «πειράματος», μειώνοντας στο μισό την εκλογική δύναμη των κυβερνητικών κομμάτων και τετραπλασιάζοντας τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Πωλ Κρούγκμαν, βραβείο Νόμπελ Οικονομίας, δεν παύει να το λέει: πώς μπορείς να «εξυγιάνεις τα δημοσιονομικά» της Ελλάδας αν γονατίσεις τη χώρα, αν επιτείνεις την ύφεση, η οποία, προφανώς, δεν μπορεί παρά να μειώσει τα έσοδα και να προκαλέσει ελλείμματα στον προϋπολογισμό; Σε τι, λοιπόν, χρησίμευσαν τα «γενναιόδωρα» δάνεια της Ευρώπης και του ΔΝΤ; Μα, για να πληρωθεί… το χρέος προς τις τράπεζες, έστω και αν η χώρα φορτώνεται με καινούριο χρέος. Οι «ειδικοί» της τρόικας έχουν θρησκεία τους τον καπιταλισμό (Β. Μπένγιαμιν, 1921): μια θρησκεία της οποίας οι θεότητες --οι χρηματιστικές αγορές με τα απρόβλεπτα, αυθαίρετα και παράλογα θεσπίσματά τους-- απαιτούν θυσίες (ανθρώπινες).
Κάνοντας ουσιαστικά την αυθαιρεσία, την αδιαφάνεια και τον φόβο τρόπο διακυβέρνησης, μια τέτοια πολιτική βίαιης υποδούλωσης ενός λαού δεν μπορούσε παρά να προκαλέσει αντιδράσεις οργής, σύγχυσης, θυμού. Ένα τμήμα αυτού του θυμού κατευθύνθηκε προς μια αποτρόπαιη ρατσιστική, αντισημιτική και ξενόφοβη δύναμη, την Χρυσή Αυγή. Ωστόσο, οι «αγανακτισμένοι» έδωσαν στην μεγάλη πλειοψηφία τους τη στήριξή τους, για πρώτη φορά μετά το 1958, στην ριζοσπαστική Αριστερά. Αυτή η Αριστερά είναι βαθιά ευρωπαϊκή. Δεν έχει καμιά πρόθεση να εγκαταλείψει το ευρώ, αλλά αρνείται κατηγορηματικά το Μνημόνιο που επέβαλε η τρόικα και αποδέχτηκαν οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων: του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια εκείνης της «εθνικής ενότητας», μαζί με τη Νέα Δημοκρατία και την άκρα Δεξιά. Προτείνει συγκεκριμένη εναλλακτική πολιτική, ρεαλιστική και άμεσα εφαρμόσιμη: μορατόριουμ για το χρέος, που θα συνοδεύεται από διεθνή λογιστικό έλεγχο που θα εξακριβώσει τη νομιμότητά του. κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών. κατάργηση των αντικοινωνικών μέτρων τα οποία πήραν οι κυβερνήσεις που υπέγραψαν το Μνημόνιο