Ζωτική εθνική ανάγκη η ανασυγκρότηση της Γεωργίας

Παρά την έλλειψη χρόνου, αισθάνθηκα ότι πρέπει να γράψω μερικές σκέψεις για το πολύ σημαντικό θέμα της ανασύνταξης της Ελληνικής Γεωργίας, μιας και, μέσα από προηγούμενη ανάρτηση, βγαίνει από το περιθώριο της δημόσιας συζήτησης, προβάλλεται και παίρνει τη θέση που δικαιούται στο δημόσιο διάλογο και προβληματισμό.
Όσοι ξέρουμε ή υπηρετήσαμε πραγματικά την Ελληνική Γεωργία, έχουμε υποχρέωση να πούμε καθαρά, μερικά πράγματα. Πολύ περισσότερο όταν διαπιστώνουμε ότι η συζήτηση πάει να διολισθήσει στις γνωστές «προτάσεις» των παρατρεχάμενων της εκάστοτε εξουσίας, που έχουν ξεχάσει από πότε έχουν να δουν χωράφι και να συναναστραφούν πραγματικούς παραγωγούς. Και αναμασώνται (και στα σχόλια) γνωστά κλισέ για τεμπέληδες αγρότες που τρώνε τις επιδοτήσεις στα μπαρ με Βουλγάρες, συνεχίζεται απτόητη η επικοινωνιακή προβολή επιστροφής νέων στην ύπαιθρο που ανακαλύπτουν τη γη της επαγγελίας και «λύνουν» το βιοτικό τους πρόβλημα μέσα από τις νέες καλλιέργειες (Ιπποφαές, Γκοτζι Μπέρρυ και δεν συμμαζεύεται).
Έχουμε και λέμε:

1) Πρώτα –πρώτα δεν πρέπει να μαλώνουμε τον Έλληνα παραγωγό που μοχθεί, είναι ικανός και από τους πιο ευπροσάρμοστους. Έκαναν φυσικά τα πάντα οι φαύλες εξουσίες για να τον απαλλοτριώσουν (εκμαυλισμός, διάλυση μέσα από την κομματικοποίηση των συνεταιριστικών του οργανώσεων, μεγάλο φαγοπότι με κονδύλια εκπαιδεύσεων που ποτέ δεν είχαν σχέση με τις πραγματικές ανάγκες και ποτέ δεν απευθύνθηκαν σε πραγματικούς παραγωγούς), αλλά ακόμα αντέχει.
2) Διαπιστωμένο και χιλιοειπωμένο το τραγικό πρόβλημα μιας αγροτικής χώρας που έχει δραματικά αρνητικό αγροτικό ισοζύγιο (δίνουμε για κρέας και γάλα όσα για πετρέλαιο). Και χιλιοειπωμένο το σλόγκαν για το άνοιγμα τιμών «από το χωράφι στο ράφι» (1 προς 5 στη χώρα μας, έναντι 1 προς 2-2,5 στην Ευρώπη).