Από το χορό του Ζαλόγγου του Alter στον ακαριαίο θάνατο της ΕΡΤ

Γράφει ο Δημήτρης Δεμεσούκας:

Θυμάμαι σαν τώρα μια από τις δεκάδες θυελλώδεις συνελεύσεις που κάναμε τον Νοέμβρη του 2011 στο “Αλτερ με την αγωνία μας να έχει φτάσει στο κατακόρυφο για τα δεδουλευμένα μας και κυρίως για......το εργασιακό μας μέλλον την ατάκα ενός συναδέλφου που είχε πεί «ελάτε ρε παιδιά, δεν κλείνουν έτσι τα κανάλια». 
Πόσο έξω έπεσε! Κι εκείνος κι όλοι μας…Το Άλτερ απλά ήταν ο πρώτος τηλεοπτικός σταθμός που- ας με συγχωρήσει η κ. Ρεπούση- έσυρε το χορό του Ζαλόγγου στο γκρεμό των media. 
Στην περίπτωση της ΕΡΤ ο «θάνατος» ήταν ακαριαίος. Σαν τροχαίο δυστύχημα.Σε μας στο Άλτερ ο «θάνατος» ήταν αργός και βασανιστικός. Σαν τον καρκίνο. Θύματα και στις δύο περιπτώσεις οι εργαζόμενοι. 7οο στο “Αλτερ, 2.656 στην ΕΡΤ. 
Υπάρχουν κοινά σημεία και διαφορές. Λαμόγια στην κρατική τηλεόραση που έπαιρναν παχυλούς μισθούς και δεν ήξεραν ούτε που πέφτει η Αγία Παρασκευή…μεγάλη η χάρη της! 
Λαμόγια στο “Αλτερ που υπερκοστολογούσαν τιμολόγια κι είχαν εφεύρει ένα σωρό άλλους τρόπους να «φουσκώνουν» τις τσέπες τους. Όσο ζούσαμε στην εποχή των παχιών αγελάδων όλα αυτά περνούσαν στα ψιλά. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι που δεν γνωρίζαμε τίποτα, παίρναμε έναν ικανοποιητικό μισθό…κι όλα μια χαρά. Στα ιδιωτικά κανάλια οι καναλάρχες έκαναν τις δουλειές τους…κι όλα μια χαρά. 
Στην ΕΡΤ η κάθε κυβέρνηση «βόλευε» τους δικούς της…κι όλα μια χαρά. Όταν όμως έσκασε η κρίση, έσκασε και η «τηλεοπτική» φούσκα που οι ίδιοι είχαν κατασκευάσει με μισθούς που ούτε ένας επιστήμονας που ανακάλυψε θεραπεία για τον καρκίνο δεν θα διαννοούνταν ποτέ ότι θα έπαιρνε. 
Όταν λοιπόν στο χθεσινό μου άρθρο έγραψα ότι εκτός από οργή, αισθάνθηκα και ικανοποίηση για το κλείσιμο της ΕΡΤ, αυτό εννοούσα. Γιατί κάποια στιγμή αυτή η κατάσταση σήψης έπρεπε να σταματήσει. Τα είπε και η εξαίρετη συγγραφέας Λένα Διβάνη που της έλαχε να θητεύσει για κάποιο διάστημα στο ραδιομέγαρο, στο άρθρο της στο protagon.gr 

Αλλά κι εμείς που ήμασταν στο πεζοδρόμιο χρόνια δεν τα βλέπαμε; 
Δεν πηγαίναμε αποστολές με μία κάμερα; Δεν βλέπαμε ανταποκριτές στην επαρχία να τα κάνουν όλα μόνοι τους; Και δεν έσκαγε ξαφνικά το συνεργείο της ΕΡΤ με πέντε άτομα εκ των οποίων δούλευε ο ενάμισης; Και δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι. Καλά κάνανε και τα παίρνανε. Καλά κάνανε και κάθονταν. Αυτοί που τους διόρισαν για να ελέγχουν την ενημέρωση και κυρίως για να διασφαλίζουν τα ψηφαλάκια τους ευθύνονται. 
Δεν κατέβαζε όποτε γούσταρε τους διακόπτες η ΠΟΣΠΕΡΤ; Πόσες φορές δεν βγήκε στην οθόνη μας αυτή η μπλε κάρτα… «Η ΠΟΣΠΕΡΤ απεργεί ενάντια σε…». Αντε να το κάναμε αυτό στα ιδιωτικά κανάλια. Θα είχαμε φύγει την άλλη στιγμή. Ενώ στην ΕΡΤ…δεν κουνιόταν φύλλο! 
Πόσα έχουν γραφτεί για το κόστος παραγωγής της εκπομπής του Σπύρου Παπαδόπουλου «Στην υγειά μας» αλλά και πολλών άλλων εκπομπών που θα μπορούσαν να είχαν πολύ λιγότερο κόστος; 
Χθες έγραψα για την ιστορία της ΕΡΤ με την οποία μεγαλώσαμε όλοι μας.
 Αλλά εκτός από την ιστορία, υπάρχει και η αμαρτία.
Και την ΕΡΤ την κατέστησε «αμαρτωλή» όλο το σύστημα των κυβερνώντων όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έπρεπε να σταματήσει κάποια στιγμή αυτή η σήψη; Έπρεπε. Αλλα όχι έτσι. Δεν έπρεπε να σταματήσει το «πάρτυ» στο Αλτερ; Έπρεπε, αλλά όχι έτσι. Με θύματα όλους τους εργαζόμενους ανεξαιρέτως. Όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Κι αυτοί που δεν δούλευαν…κι αυτοί που σέβονταν τον όποιο μισθό έπαιρναν.