Αναζητώντας την αξιοπρεπή διαβίωση, ψάχνοντας μια καλύτερη καθημερινότητα κι ένα "καταφύγιο" όταν τους... έδιωξε η Ελλάδα, πολλοί Μεσσήνιοι οδηγήθηκαν στο εξωτερικό, για να δουλέψουν, να σπουδάσουν, να ζήσουν καλύτερα από τον τόπο που τους... πρόδωσε όταν τον είχαν ανάγκη.
Και είναι πολλοί οι Μεσσήνιοι απόδημοι σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στην Αυστραλία, την Αμερική και τον Καναδά. Ολοι ελπίζουν κάποια στιγμή να περάσουν τα δύσκολα και η Ελλάδα να φέρει πίσω τα παιδιά της. Υπό προϋποθέσεις όμως, αφού οι περισσότεροι ζουν καλά στον τόπο που τους οδήγησε η οικονομική κρίση της Ελλάδας.
Ο Μάριος Παρθένιος ζει στο Λουξεμβούργο. Εχει σπουδάσει Πληροφορική στην ΑΣΟΕΕ κι έχει κάνει μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο του Surrey της Αγγλίας. Εδω και 1,5 χρόνο δουλεύει ως προγραμματιστής στο Λουξεμβούργο, σε μια γαλλική εταιρεία. Οπως λέει: "Δε γνωρίζω αν θα επιστρέψω στην Ελλάδα σύντομα, αλλά πάντα είναι η πρώτη σκέψη μου".
Αλλωστε, στην Ελλάδα επιχείρησε να παραμείνει και να εργαστεί μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του. Ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και ξεκίνησε τη διαδικασία εύρεσης εργασίας, αρχικά στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Οπως εξηγεί, "το γεγονός ότι είχα σπουδάσει στο εξωτερικό, με έκανε να είμαι θετικός σε μια προσφορά εργασίας, έχοντας πάντα σαν προτεραιότητα να παραμείνω στην χώρα μου. Οι προσφορές από το εξωτερικό όμως ήταν αρκετές, με αποτέλεσμα να προχωράω στις διαδικασίες προσλήψεων των εταιρειών, ενώ από εταιρείες με έδρα την Ελλάδα οι απαντήσεις ήταν ελάχιστες και σε πολύ αρχικό στάδιο. Ετσι και πήρα την απόφαση να φύγω στο Λουξεμβούργο για 2-3 χρόνια, δίνοντας χρόνο στην ελληνική αγορά να βελτιωθεί". Μέσα στον 1,5 χρόνο που εργάζεται στο Λουξεμβούργο, έχει διαπιστώσει πως πρόκειται για μια μικρή χώρα της Κεντρικής Ευρώπης, "για μια κοινωνία πρόνοιας, με σεβασμό στους πολίτες από όπου και να έρχονται". Επιπλέον, τα ταξίδια σε γειτονικές πόλεις και χώρες είναι αρκετά εύκολα και "η συναναστροφή με νέους από κάθε γωνιά της Ευρώπης ανεκτίμητη".
Ο Πάνος Κατσαράκης ζει στη Σουηδία, όμως το τελευταίο διάστημα δεν εργάζεται. Παρόλα αυτά, σκοπεύει να παραμείνει στη Στοκχόλμη, αφού εκεί αισθάνεται περισσότερη σιγουριά για το μέλλον, καθώς στην Ελλάδα η ανεργία κυμαίνεται σε τεράστια ποσοστά. Δεν είναι όμως αυτός ο μόνος λόγος που αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα. Οπως μας εξηγεί, η κακή νοοτροπία και η μιζέρια που επικρατεί τα τελευταία χρόνια δεν ταιριάζουν στο δικό του χαρούμενο χαρακτήρα. Στη Σουηδία βρήκε ανθρώπους που σκέφτονται όπως ο ίδιος.
Οσο για το ενδεχόμενο της επιστροφής του στην Ελλάδα... Δεν το νομίζει, αν και δεν αισθάνεται πως έχει φύγει, αφού δε ζει στην Αμερική ή την Αυστραλία. Αλλωστε, όπως υπογραμμίζει, από τη Στοκχόλμη είναι πολύ πιο εύκολο και πολύ πιο οικονομικό να επισκεφτεί τα ελληνικά νησιά...
Ο Αλέξης Βασιλιάς ξεκίνησε το ταξίδι του με στόχο να γνωρίσει την Αυστραλία, καθώς έχει την υπηκοότητα. Το να μείνει μόνιμα στη μακρινή χώρα δεν ήταν κάτι εξίσου μακρινό, αφού δεν ήταν δύσκολο γι΄ αυτόν να βρει μια νέα δουλειά σε αντικείμενο μάλιστα εντελώς διαφορετικό από αυτό που έκανε στην Ελλάδα. "Το γεγονός πως έχω την υπηκοότητα, πως τα πράγματα στην Ελλάδα δεν πήγαιναν καλά, το ότι οι δουλειές ήταν λίγες και το επίπεδο ζωής έπεφτε όλο και πιο χαμηλά, με έκανε να σκεφτώ ότι έπρεπε να κάνω μια αλλαγή... Ενα ρίσκο για κάτι καλύτερο". "Μου λείπουν οι κάμερές μου" σχολιάζει καθώς μιλάει για τη νέα του δουλειά σε εταιρεία καλλυντικών για την περιποίηση του δέρματος. Εντελώς διαφορετικό αντικείμενο, εντελώς διαφορετική καθημερινότητα, εντελώς διαφορετική... φορολογία αλλά και αμοιβή φυσικά, σε μια δουλειά που αφιερώνει αυστηρό 8ωρο, αμείβεται αρκετά καλά και για κάθε ώρα υπερωρίας πληρώνεται αδρά. Και όπως τόνισε... "ούτε λογιστές, ούτε γραφειοκρατία".
Στην Αυστραλία έκανε αρκετούς καινούργιους φίλους, όμως οι φίλοι από την Ελλάδα είναι αλλιώς, του λείπουν. Οπως ακόμα του λείπουν "οι... σαββατιάτικοι καφέδες, η Παραλία της Καλαμάτας και το σουφλέ της φίλης μου της Πέρσας" λέει με παράπονο.
Ομως, η ζωή σε κάθε περίπτωση είναι πολύ καλύτερη στη Μελβούρνη. Οσο για την τρέλα της Ελλάδας... "οπου υπάρχει Ελληνας στον κόσμο τη μεταφέρει μέσα του παντού. Είναι στο DNA μας".
Στην Ελλάδα σκέφτεται να έρθει κάποια στιγμή για βόλτα, ενώ για την ώρα σκέφτεται να πάρει κοντά του, στην Αυστραλία τη μητέρα του.
Ο ίδιος πιστεύει πως δυστυχώς η Ελλάδα περνάει μια νέα εποχή μετανάστευσης κατά την οποία πολλοί νέοι επιλέγουν να ζήσουν σε μια άλλη χώρα με την προοπτική να έχουν περισσότερες ευκαιρίες, αφού "η Ελλάδα ναι μεν έχει ευκαιρίες, όμως είναι ελάχιστες, με λίγες αποδοχές".
Ο Χάρης Σαραντόπουλος ζει στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας, όπου κάνει μεταπτυχιακό. Οπως παρατηρεί, "θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν μου λείπει η Ελλάδα. Ομως, ακόμα και αν η Ελλάδα δεν βρισκόταν σε αυτή τη δυσμενή θέση, θα ήθελα να μείνω αρκετά χρόνια στο εξωτερικό. Νοσταλγώ όλα αυτά που έχει η χώρα μας και δεν τα βρίσκεις πουθενά. Αναπολώ τις όμορφες στιγμές που έζησα, αλλά επίσης ανυπομονώ να γνωρίσω νέους τόπους στους οποίους ακόμα δεν ταξίδεψα, νέα άτομα που δεν γνώρισα και αντιλήψεις που δεν βίωσα".
Ο ίδιος μεγάλωσε στην Καλαμάτα, αποφοίτησε από το 4ο Λύκειο και σπούδασε στο Πολυτεχνείο Πατρών στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών: "Ο τομέας που ακολούθησα στη σχολή αφορούσε στις τηλεπικοινωνίες και στην τεχνολογία της πληροφορίας. Εχοντας τελειώσει την σχολή κι εκπληρώνοντας τη στρατιωτική μου θητεία, έκανα αίτηση για μεταπτυχιακό στην Ολλανδία, στην Ουτρέχτη, στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών. Το μεταπτυχιακό είναι ερευνητικό και έχει διάρκεια δύο χρόνων και διανύω το δεύτερο".
Αναφερόμενος στην καθημερινότητά του στην Ολλανδία παρατηρεί: "Οπως και σε όλη την Ολλανδία, το ποδήλατο είναι τρόπος ζωής, το πικνίκ στα πάρκα τις ηλιόλουστες μέρες συνήθεια, η φυσική ομορφιά μαγευτική και τα κανάλια που διασχίζουν την πόλη σήμα κατατεθέν της υποδομής και της φυσικής αναπαράστασης της χώρας".
Μιλώντας για την απόφασή του να φύγει από την Ελλάδα, επισημαίνει: "Ποια απόφαση; Μονόδρομος ήταν... Οντας πλέον πτυχιούχος, οι αιτήσεις που έκανα για δουλειά δεν είχαν ανταπόκριση. Μέρα με τη μέρα συνειδητοποιούσα με τον χειρότερο τρόπο πλέον την απελπιστική κατάσταση της Ελλάδας στο θέμα της επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Δεν θα πω κάτι καινούριο, αφού όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν τι δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας απόφοιτος ελληνικού πανεπιστημίου. Οι σκέψεις μου για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα και κορυφώθηκαν μετά το απολυτήριο του στρατού".
Από την εμπειρία του στο εξωτερικό, διαπιστώνει πως η Ελλάδα παρέχει πολύ καλό επίπεδο σπουδών: "Ενα πράγμα όμως που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι η Ελλάδα είναι τουλάχιστον ισάξια της Ολλανδίας όσον αφορά στο επίπεδο γνώσεων που παρέχει στους φοιτητές της. Αυτό ενισχύει άλλωστε την αντίληψη ότι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων κατέχουν πολύ δυνατό γνωστικό υπόβαθρο για να ανταποκριθούν σε απαιτητικές συνθήκες που βιώνουν εκτός Ελλάδας. Τα προβλήματα της εκπαίδευσης αφορούν άλλους τομείς, όπως οργάνωση, τρόπο διδασκαλίας κ.λπ.".
Συγκρίνοντας τις δυο χώρες περαιτέρω, αναφέρει: "Πράγματα που στην Ελλάδα φαντάζουν μακρινά σενάρια, στην Ολλανδία είναι ήδη μέρος της καθημερινής ζωής. Ποδηλατόδρομοι και φανάρια για τα ποδήλατα, καθαριότητα στους δημόσιους χώρους, το κέντρο των πόλεων είναι απαγορευμένο για τα αυτοκίνητα, δρομολόγια δημοσίων συγκοινωνιών με απόκλιση δευτερολέπτων, οργάνωση δημοσίων επιχειρήσεων, υψηλές αποδοχές, αξιοκρατία, στήριξη ευπαθών ομάδων, κοινωνικά μερίσματα και πολλά άλλα, είναι μερικά στοιχεία που ανεβάζουν το κοινωνικό και βιοτικό επίπεδο μιας χώρας και ταυτόχρονα μειώνουν την ανάγκη για επαναπατρισμό όσων έχουν κάνει μια νέα αρχή σε μια χώρα με αυτές τις προδιαγραφέςΔιαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://www.eleftheriaonline.gr/koinonia/item/39064-messinioi-exwteriko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου