Οι Έλληνες «πειρατές» του Διαδικτύου

Σε ένα διαμέρισμα στο Νέο Φάληρο, σε ένα σαλονάκι που φωτίζεται μόνο από τις οθόνες δύο υπολογιστών, ο Γιώργος ετοιμάζεται για την επίδειξη. Εχει στήσει τα λάπτοπ έτσι ώστε το ένα να είναι ο θύτης και το άλλο το θύμα. Χρησιμοποιώντας έτοιμα εργαλεία που παρέχει ένα λειτουργικό σύστημα βασισμένο στο Linux, επιτίθεται από τη μία συσκευή στην άλλη. Μέσα σε λίγα λεπτά αποκτά πρόσβαση σε αρχεία και εφαρμογές, δείχνει πώς θα μπορούσε να υποκλέψει κωδικούς και συνομιλίες.

Ρεπορτάζ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Φωτογραφίες: ENRI CANAJ

«Τα antivirus προγράμματα είναι σαν μια αφίσα με έναν αστυνομικό που φωνάζει “μην το κάνεις!”», λέει. «Αν θέλει να ασχοληθεί κάποιος χάκερ μαζί σου, δεν υπάρχει περίπτωση να τον αφήσεις έξω».

Ο Γιώργος έχει τελειώσει ήδη έναν καφέ όταν συναντιόμαστε και ετοιμάζει τον επόμενο. Είναι 34 ετών και ασχολείται με το χάκινγκ από τα εφηβικά του χρόνια. «Είναι τρόπος ζωής», λέει. «Ημουν 14 ετών και ήθελα να κατεβάσω το winzip (ένα πρόγραμμα) που τότε δεν ήταν διαθέσιμο δωρεάν. Μπορούσες να το δοκιμάσεις μόνο για 30 μέρες και αυτό μου έσπαγε τα νεύρα. Κάποιος όμως μου έστειλε οδηγίες για να σπάσω τους κωδικούς και να το εγκαταστήσω. Ετσι ξεκίνησα». Σε αυτές τις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, ο Γιώργος έζησε την εξέλιξη της ελληνικής κοινότητας των χάκερ. Από τα πρώτα χρόνια των επιθέσεων σε ιστοσελίδες υπουργείων μέχρι και το τελευταίο περιστατικό που απασχόλησε τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, με τους δύο νέους που έσπασαν τα μέτρα ασφαλείας του Facebook.

Ο Γιώργος, όπως και άλλοι δύο νεότεροι και ένας μεγαλύτερος σε ηλικία χάκερ που συνάντησε η «Κ», δέχτηκαν να μιλήσουν χωρίς να δημοσιευτούν τα αληθινά ονόματά τους ή τα ψευδώνυμα που έχουν στο Διαδίκτυο. Ολοι τους εξηγούν πόσο εκτεθειμένοι είμαστε σε κυβερνοεπιθέσεις και ξεκαθαρίζουν ότι ο όρος «χάκερ» έχει παρεξηγηθεί. «Δεν ταυτίζεται πάντα με την παρανομία. Το χρησιμοποιούμε για ερευνητικούς σκοπούς, για να υποδείξουμε τα κενά που υπάρχουν», λέει ο Γιώργος, που εργάζεται σήμερα ως ελεγκτής ασφαλείας. Δοκιμάζει τις αντοχές δικτύων αφού λάβει τη γραπτή έγκριση εταιρειών. Επειτα, τους παρουσιάζει τις αδυναμίες τους.

Αρχή με φάρσες

Κανείς δεν γνωρίζει ούτε είναι σε θέση να εκτιμήσει σήμερα τον αριθμό όσων ασχολούνται με κάποια μορφή χάκινγκ στη χώρα μας· κινούνται σε μια γκρίζα ζώνη νομιμότητας και παρανομίας. Η πρώτη επίθεση χάκερ καταγράφεται τα Χριστούγεννα του 1993 στο δίκτυο «Αριάδνη» του Ερευνητικού Κέντρου Δημόκριτος. Κάποιος εισέβαλε σε αυτό ως κεντρικός διαχειριστής και το ρύθμιζε όπως ήθελε. Ο δράστης τελικά δεν εντοπίστηκε.

Δύο χρόνια αργότερα η κοινότητα των χάκερ αποκτά πιο οργανωμένη μορφή. Αρχικά αποτελείται από περίπου δέκα άτομα, φοιτητές τότε σε Αθήνα, Πάτρα και σε πανεπιστήμια της Βόρειας Ελλάδας. Επικοινωνούν με BBS (Bulletin Board Services), μια μορφή ηλεκτρονικού πίνακα ανακοινώσεων, ιδιαίτερα δημοφιλούς πριν από την εξάπλωση του Διαδικτύου. Αρκετοί τότε ασχολούνταν και με «phreaking». Ερευνούν δηλαδή τα τρωτά σημεία των τηλεφωνικών δικτύων. Ψάχνουν τρόπους για να συνομιλούν χωρίς να χρεώνονται ή να καλούν δωρεάν στο εξωτερικό.

«Μιλούσαμε παράλληλα μεταξύ μας αλλά και με χάκερς στο εξωτερικό, μέσω του IRC. Δεν γνωρίζαμε τα πραγματικά ονόματα κανενός τότε, ούτε στην Ελλάδα, μόνο τα ψευδώνυμα», λέει ένας από τους χάκερ εκείνης της περιόδου, άνω των 30 ετών σήμερα και σύμβουλος σε οργανισμούς του εξωτερικού για θέματα ασφαλείας δικτύων και κυβερνοεπιθέσεων. «Τότε εντοπίζαμε τις αδυναμίες σε συστήματα υπουργείων ή πανεπιστημίων και αργότερα με e-mail ενημερώναμε τους υπευθύνους. Δεν ήταν σκοπός μας να βγάλουμε χρήματα. Δεν μεγαλώσαμε με σκοπό το οικονομικό όφελος», προσθέτει.

Για τους χάκερ, εκείνα ήταν τα «χρόνια της αθωότητας». «Φτιάχναμε κώδικα με πολύ μεράκι και ατελείωτες ώρες γραψίματος. Για πλακίτσα μπορεί να βάζαμε έναν ιό σε έναν φίλο», λέει ο Γιώργος. Στα πρώτα χρόνια των γραμμών ISDN κυκλοφορούσαν ευρέως στην Ελλάδα μόντεμ αμερικανικής εταιρείας που «κράσαραν» εύκολα. «Μπαίναμε τότε στο IRC και ρίχναμε τη σύνδεση όλων», θυμάται ο Γιώργος.

Χάκερ σαν κι αυτόν κινούνταν συχνά τότε στα όρια της φάρσας. Το χτύπημα που θυμάται από εκείνη την εποχή ήταν η ανάρτηση της φωτογραφίας του δημοσιογράφου Κώστα Χαρδαβέλλα στην ιστοσελίδα της Αγγελικής Νικολούλη. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή «defacements», αλλοιώσεις δηλαδή που κάνει κάποιος σε ξένες ιστοσελίδες. Οπως ένας γκραφιτάς γράφει σε έναν τοίχο.

«Εβλεπες στο IRC συνομιλίες του τύπου:

–Ποιος είναι για κυβερνητικό;

–Πόσο;

–Τριάντα λεπτά.

Εννοώντας αλλοίωση σελίδας κάποιου δημόσιου φορέα. Εβλεπες μετά στη σελίδα της Πολεμικής Αεροπορίας ή του υπουργείου Εξωτερικών να ανεβαίνει ένα μικρό κειμενάκι», λέει ο Γιώργος.