Η Περιφέρεια Πελοποννήσου με τις δικές της επιλογές και ευθύνες έριξε τη διαχείριση των απορριμμάτων, σ’ όλες της τις φάσεις και τις δράσεις στα «βράχια». Αυτό φαίνεται για τους παρακάτω λόγους:
Θεσμικά: Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε θέλησε να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτόν τον τομέα υποτιμώντας και διαστρεβλώνοντας τον ρόλο των Δήμων και των τοπικών κοινωνιών. Η συνέχεια ήταν «καπελώματα» και «εκβιασμοί» πάνω σ’ αυτούς τους φορείς με συνεχείς αντιφάσεις και αδιέξοδα στα όρια της νομιμότητας. Έτσι φτάσαμε στο σημείο όπου η στάση της από το «τα παίρνω όλα πάνω μου» να αλλάζει και να προσπαθεί σήμερα να τραβηχτεί από πολλές ευθύνες που η ίδια ανέλαβε και να ψάχνει να βρει συμμέτοχους και συνυπεύθυνους. Εννοείται ότι σ’ όλες αυτές τις αποφάσεις της σύμμαχο είχε πάντα την εκάστοτε άβουλη και ανεύθυνη ηγεσία των αρμόδιων Υπουργείων και των τοπικών στελεχών της πρώην κυβέρνησης. Προϋπόθεση για να τα καταφέρει ήταν η αγνόηση και διαστρέβλωση τόσο των οδηγιών του όποιου ισχύοντος Περιφερειακού Σχεδιασμού όσο και αυτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακολούθησαν αρκετές προσφυγές σε διάφορα ελεγκτικά όργανα όσο και στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) όπου και εκκρεμούν οι αποφάσεις του. Τα πρόστιμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τις χωματερές στην Πελοπόννησο ήταν η απόδειξη για την αποκορύφωση των θεσμικών έκτροπων που συμβαίνουν στην Περιφέρειά μας.
Κοινωνικά: Με την πρωτόγνωρη και απαράδεκτη επιλογή να χωροθετήσει τους χώρους εγκατάστασης των υποδομών για την διαχείριση των απορριμμάτων η Εταιρεία, προκάλεσε μεγάλες και δικαιολογημένες αντιδράσεις των κατοίκων ιδιαίτερα σ’ αυτές τις περιοχές της Παλαιόχουνης στην Αρκαδία και της Καλλιρρόης στη Μεσσηνία. Η επιλογή αυτή των χώρων, μακριά από κανόνες και αρχές, είχε σαν κίνητρο κύρια το συμφέρον της εταιρείας. Συγκεντρώθηκαν χιλιάδες υπογραφές ενώ γίνανε πολλές κινητοποιήσεις με συγκεκριμένο και εξειδικευμένο περιεχόμενο. Συγχρόνως δεν βρέθηκε σχεδόν κανένας κοινωνικός φορέας να στηρίξει τις επιλογές της Περιφέρειας ενώ τοπικά, περιφερειακά και πανελλαδικά αντέδρασαν πολλοί σύλλογοι και φορείς.
Ενώ στην αρχή φάνηκε να κερδίζει τους Δήμους στην Περιφέρεια στη συνέχεια που ήλθαν στην επιφάνεια όλα τα λάθη και οι αδυναμίες διαχείρισης του θέματος έχασε και αυτούς. Μεγάλοι και μικρότεροι Δήμοι Καλαμάτας, Τρίπολης, Σπάρτης, Ευρώτα, Τριφυλίας, Οιχαλίας, Ξυλοκάστρου, Ερμιονίδας κ.ά. «γυρίζουν την πλάτη» στον διαγωνισμό ΣΔΙΤ και προσπαθούν από μόνοι τους να αυτοοργανωθούν και ν’ αντιμετωπίσουν το σήμερα και το αύριο.
Περιβαλλοντικά: Η επιλογή των 3 φαραωνικών εργοστασίων, η ελάχιστη εγγυημένη ποσότητα και η στατική διαχείριση των απορριμμάτων για τα επόμενα 28 χρόνια, όπου μπορούν να θάβονται πάνω από τα μισά απορρίμματα, είναι τα βασικά σημεία περιβαλλοντικής πρόκλησης που δεν αρμόζουν πια ούτε για τριτοκοσμικές χώρες στον πλανήτη. Αυτές οι στοχευμένες επιλογές εξυπηρετούν τα οικονομικά συμφέροντα της αναδόχου εταιρείας ενώ απομακρύνουν τη συμμετοχή των πολιτών, της τοπικής κοινωνίας και των Δήμων από τη διαχείριση ενός δικού τους προβλήματος και αγαθού. Η περιβαλλοντική ευαισθησία των προηγουμένων κυβερνήσεων και της Περιφέρειας έφτανε μέχρι εκεί που δεν έθιγε τα κέρδη των μεγάλων εμπλεκόμενων εταιρειών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου