ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Φτωχή μου αντιπολίτευση...

Είπε ο Πρωθυπουργός να συναντήσει τους πολιτικούς αρχηγούς -και την Ντόρα, που πολύ θέλει να είναι αρχηγός. Να τους ενημερώσει και να ακούσει τις ιδέες τους. Να προσπαθήσει, τέλος πάντων, να βρει την πολυπόθητη συναίνεση. Μόνο που οι αρχηγοί πήγαν εκεί ως αρχηγοί αγέλης. Πήγαν να μυρίσουν την πρωθυπουργική καρέκλα και να δουν αν μπορούν να θρονιαστούν πάνω της. Τους έβλεπα έναν-έναν να μπαίνουν στο Μέγαρο Μαξίμου από τηλεοράσεως. Θλίψη για την αντιπολίτευση στη χώρα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, νεόκοπος αρχηγός κόμματος, μεγαλωμένος στα δημοσιογραφικά «μαγαζιά-γωνία», που μιλάει απευθείας με τον κ. Μάρτιν Σουλτς. Ο Σουλτς είχε πει στον Αλέξη Τσίπρα άμα τη αφίξει του στο Μέγαρο Μαξίμου -εκεί στα σκαλιά- ότι θα προτιμούσε να συνεργαστεί με τον Θεοδωράκη για να σχηματίσει κυβέρνηση παρά με τους ΑΝΕΛ. Εκεί, στα σκαλιά. Αν αναρωτιέστε γιατί, οπωσδήποτε όχι επειδή ο κ. Σουλτς ήξερε τον Θεοδωράκη από τα ρεπορτάζ του ή επειδή τον έχει κερδίσει ο (ανύπαρκτος) πολιτικός του λόγος. Απλώς, βλέπει στους Ποταμίσιους όλη την ασάφεια ενός κόμματος που δεν ξέρει τι του γίνεται και μπορεί να είναι φερέφωνο του οποιουδήποτε. Ένα εύκολο εργαλείο στα χεράκια του κάθε Σουλτς. Ο κ. Θεοδωράκης, που δήλωσε πριν από μήνες ότι μπορεί να σώσει τη χώρα αν γίνει πρωθυπουργός και γέλασαν και οι πέτρες. Ο κ. Θεοδωράκης, που εν μια νυκτί έκανε (ή του έκαναν) κόμμα και παράτησε το μικρόφωνο -αλλά όχι και το σακίδιο- και δεν ξέρει να ξεχωρίσει τον ΟΟΣΑ από τον ΟΑΣΑ. Τι είπε στον κ. Τσίπρα για να τον στηρίξει; Τίποτα. Του μετέφερε το παράπονο του Γιουνκέρ ότι νιώθει προδομένος από τους Έλληνες με τόσες καθυστερήσεις. Κοινώς: ο Τσίπρας μιλάει με τον Γιουνκέρ κάθε τρεις και λίγο, αλλά ο confidant του, ο έμπιστός του, είναι ο Σταύρος. Μάλιστα. Πήγε, δηλαδή, στο Μαξίμου για να μεταφέρει τα παράπονα των δανειστών στην ελληνική κυβέρνηση. Να υποστηρίξει τα δίκια τους, βρε παιδί μου. Ωραία στήριξη (στους δανειστές). Η Φώφη ακολούθησε μετά. Η κόρη του Γεννηματά. Τι άλλο έχει κάνει; Ποιος ξέρει. Πέταξε εκεί κάτι χιλιοειπωμένα, ότι το ΠαΣοΚ έχει προτείνει τη σύσταση εθνικής επιτροπής διαπραγμάτευσης από το 2012. Μάλιστα.
Και τι έκανε το κόμμα σου για αυτό, Φώφη μου, τρία χρόνια τώρα; Και κάτι χρόνια παραπάνω; Υπέγραφε ό,τι του έστελναν τριτοκλασάτοι υπάλληλοι από τας Βρυξέλλας, αυτό έκανε. Για να μην πω ότι ο Γιωργάκης, τον οποίον ευχαρίστως θα ήθελες να τον υποδεχτείς στα γνωστά χωράφια του μπαμπά του, έβαλε την Ελλάδα στο ΔΝΤ μέσα σε μια μέρα. Ντόρα. Πήρε την πρωτοβουλία, λέει, να πάει να δει τον Τσίπρα και δεν ενημέρωσε τον αρχηγό. Φαίνεται, ο αειθαλής μπαμπάς της τής είπε ότι είναι για το καλό της -να μην καμαρώσει την κόρη του πρόεδρο κόμματος; Δεν του ήρεσε αυτό του Σαμαρά και την επέπληξε τηλεφωνικώς. Ο ίδιος δεν θα πήγαινε, βεβαίως, να δει τον Τσίιπρα. Εδώ δεν πήγε να παραδώσει την καρέκλα του πρωθυπουργού και τα κλειδιά του Μαξίμου, να κάνει μια χειραψία με τον Τσίπρα και αξιοπρεπώς να δεχτεί την ήττα του. Και διαμηνύει συνεχώς στον Τσίπρα ότι, αν θέλει να τον δει και να κουβεντιάσουν, δέχεται μόνο στη Συγγρού. Διότι, ο Σαμαράς, στον ύπνο του είναι ακόμα Πρωθυπουργός της χώρας. Είναι ακόμα -στον ξύπνιο του αυτό- αρχηγός κόμματος. Ανέλαβε την ευθύνη της ήττας αλλά δεν κουνιέται από τη θέση του, επειδή προσμένει με χαρά την «αριστερή παρένθεση». Με νύχια και με δόντια -και με κροκοδείλια δάκρυα, ενίοτε- κρατιέται στην καρέκλα του στη Συγγρού. Παραμονεύει πίσω από τα θάμνα πότε θα ακουστεί το «μπαμ!» να τρέξει να μπει στο Μαξίμου. Και, αντί να συναντήσει τον Τσίπρα, συνάντησε, λέει, τον Καραμανλή. Για να περάσει το μήνυμα ότι στη Νέα Δημοκρατία είναι ενωμένοι και αδελφωμένοι. Μπράβο, βρε παιδιά, πάντα τέτοια! Αλλά τι να σου πει ο Καραμανλής, μανίτσα (που λέτε στην Καλαμάτα); Είσαι η αντιπολίτευση, η χώρα καίγεται, κάνε κάτι επί της ουσίας. Και φτύσε την καραμέλα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώνει το κομματικό κράτος. Τι έκανες εσύ για τον ιδιωτικό τομέα και το κόμμα σου 50 χρόνια τώρα που βγαίνεις και μιλάς;
Και, αμέσως μετά, θέλησε να δει τον Προκόπη Παυλόπουλο. Μεταξύ μας, καλύτερα να πήγαινε να δει τον Προκόπη Στρουμφάκη... Επί της ουσίας, και δεν θα αναφερθώ στο ΚΚΕ, το οποίο, όπως του πήρε 47 χρόνια να αποκαταστήσει τον Ζαχαριά και άλλα τόσα για να παραδεχθεί ότι θα έπρεπε να έχει ψηφίσει στις εκλογές του '46 -ετεροχρονισμένα αναγνωρίζει τα λάθη του-, κανείς μα κανείς δεν έχει κάτι να αντιπροτείνει, να προτείνει, να μιλήσει επί του πρακτέου. Να υποστηρίξει την πολυπόθητη συναίνεση. Κανείς από την αντιπολίτευση δεν μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μερικές αλήθειες: είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι η πρώτη φορά στα χρόνια της κρίσης που Έλληνας πρωθυπουργός και υπουργοί μιλούν απ' ευθείας με τα μεγάλα κεφάλια εκεί έξω και όχι με γραμματείς και υπαλληλίσκους, όπως με τις προηγούμενες κυβερνήσεις που παραλάμβαναν μνημόνια στα αγγλικά και τα υπέγραφαν απλώς. Είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό ζήτημα τίθεται σε πολιτική βάση. Και αντί να σταθεί σε ένα ύψος η αντιπολίτευση για το περίφημο καλό της χώρας, έχει στραμμένο το βλέμμα στην καρέκλα και περιμένει προκήρυξη εκλογών. Προγραμματισμένα ανδρείκελα, που μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν και περιμένουν να πέσει η κυβέρνηση για να αναλάβουν και πάλι δράση. Το κακό είναι ότι η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή δεν έχει απέναντί της στην ελληνική πολιτική σκηνή κανέναν αντίπαλο με σοβαρό λόγο και σθένος. Το μόνο που έχει απέναντί της είναι κάτι κουφάρια κομμάτων, που μετά τις εκλογές δεν κατόρθωσαν να επαναπροσδιοριστούν ούτε να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Και τούτο επειδή συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονταν πάντα, δίχως να έχουν πάρει μυρωδιά ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και το κερασάκι: ο απόπατος της πολιτικής Πάγκαλος είπε τον Βαρουφάκη «κατακάθι». Σφίξαν οι ζέστες, ας τον μπουγελώσει κάποιος...
 Γαλανιάδη Εύα