Οι πανικόβλητοι και το πολιτικό patchwork

Έχουμε ένα πανικόβλητο πολιτικό σύστημα απέναντι σε μια πανικόβλητη κυβέρνηση που περιμένει από τον λαό να δείξει ψυχραιμία.

Ο λαός είναι σοφός, λένε. Λένε ψέματα.

Ο λαός είναι από καιρό πανικόβλητος και αναζητεί λύσεις για τον εαυτό του, ο καθένας μοναχός του, τις οποίες κι όταν ακόμα τις βρίσκει για να διασωθεί από την ανέχεια, έρχεται το κράτος και του κόβει τη φόρα. Παράδειγμα: αν συνταξιούχος θέλει και μπορεί να δουλέψει ώστε να συμπληρώνει κάπως το εισόδημά του, αυτό δεν γίνεται. Τουλάχιστον δεν γίνεται με ευθύ και έντιμο τρόπο. Πρέπει να βρει κάποιον… πλάγιο τρόπο. Διότι αν θέλει να παίρνει τη σύνταξή του και να συνεχίσει να εργάζεται, σε περίπτωση δηλαδή που βρεθεί κάποια ευκαιρία απασχόλησης επ’ αμοιβή, τότε, θα στερηθεί τη σύνταξη.

Το ίδιο όμως ισχύει και για μη συνταξιούχους που αν βρουν δουλειά και θέλουν να τους μένει μια δεκάρα στην τσέπη πρέπει να λένε ψέματα. Πρέπει να βρουν τρόπο να κρύβουν τα χρήματα που κερδίζουν όπως ακριβώς κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι μετανάστες Αν άλλοτε δουλεύαμε και αποταμιεύαμε, τώρα, δουλεύουμε, όσοι έχουν ακόμα αυτό το προνόμιο, απλώς για να τα βγάζουμε στοιχειωδώς πέρα με την καθημερινή επιβίωση.

«Αποταμίευση» είναι πλέον ένα μονολεκτικό ανέκδοτο.

Το πολιτικό σύστημα, δηλαδή το πολιτικό προσωπικό του συστήματος, είναι πανικόβλητο διότι ένα σημαντικό τμήμα του αισθάνεται ότι κινδυνεύει να μείνει άστεγο και άνεργο. Οι ανακατατάξεις θα πάρουν
κεφάλια αν πρόκειται να γίνει ανανέωση προσωπικού ώστε τα ποσοστά των κομμάτων στις εκλογές, όποτε κι αν αυτές ξαναγίνουν, να κινηθούν σε αξιοπρεπή επίπεδα και η αποχή να πάψει να αποτελεί απόδειξη της αναξιοπιστίας τους στην κοινωνία.

Στις συνεργασίες που ευαγγελίζονται δεν είναι δυνατόν να χωρέσουν όλοι έστω κι αν όλοι λένε πως κανείς δεν περισσεύει. Περισσεύουν πολλοί. Εκείνοι που ο κόσμος δεν τους έχει πια σε καμιά εκτίμηση. Περισσεύουν όλοι εκείνοι που δεν επέδειξαν έργο και δεν χρειάζεται να τους βρίσκουμε πάντα μια θέση στο πολιτικό patchwork∙ ειδικά αυτό που τώρα εξυφαίνεται ώστε τουλάχιστον να διασωθεί η δημοκρατία από τον οικονομικό εξευτελισμό της χώρας.

Υπάρχουν πολλοί νέοι και ικανοί άνθρωποι να πάρουν τη θέση εκείνων που περισσεύουν και που δεν χρειάζεται να έχουν φάει τα νιάτα τους μέσα στα κόμματα. Αρκεί που έφαγαν τα νιάτα τους στη μόρφωση. Αυτοί μπορούν να προσφέρουν στα νέα κόμματα πολύ περισσότερο από πολλούς κομματικούς που θεωρούν ότι τα κόμματα τους οφείλουν θέσεις.

Δύσκολα όμως θα περάσει μια τόσο ανατρεπτική ιδέα από εκείνους που θέλουν τα κόμματα σπίτι τους και κλειστές λέσχες για εκλεκτούς και, κυρίως, δουλικά αφοσιωμένους των εκάστοτε αρχηγών.

Αυτή η εποχή όμως έχει περάσει κι ας μη θέλουν όλοι να το καταλάβουν.Τα κόμματα είναι το αίμα της κοινωνίας στο πολιτικό της σώμα. Κι αν το αίμα χαλάσει το σώμα πέθανε. Τότε η κοινωνία μένει ανήμπορη και το κράτος οδεύει στον καιάδα ολοταχώς. Πανικόβλητη γι αυτό είναι και η κυβέρνηση. Διότι οδήγησε μια άρρωστη κοινωνία κι ένα χλωμό κράτος σε μια ουτοπία που είτε την πίστευε είτε όχι, είναι ανίκανη να τη χωρέσει σε μια τσέπη της στενής πραγματικότητας που φόρεσε με το στανιό και προσπαθεί τώρα όπως-όπως να την εφαρμόσει σε καλούπια αγορασμένα στη μαύρη αγορά του προσφυγικού, του ασφαλιστικού, του φορολογικού και των άλλων μεταρρυθμίσεων που, κατόπιν εορτής, εγκαινιάζονται για μια ακόμα φορά με τον σκληρότερο τρόπο.

Ψυχραιμία. Θα μας χρειαστεί. Για την εφαρμογή, ανόητοι.

*Η Μιρέλλα Καλοστύπη είναι δημοσιογράφος