Γνώρισα το δάσος της Ελαίας πριν 40 περίπου χρόνια όταν φοιτητής κατασκήνωσα εκεί. Σήμερα, αφ ‘ ενός μεν χαίρομαι που έχει παραμείνει παρθένο που δεν έγινε Μαγιόρκα, αφ ΄ ετέρου δε, στεναχωριέμαι που το καλοκαίρι συνεχίζει όπως τότε, αλλά να μοιάζει με μία “Ειδομένη” που κατακλύζεται από απλό λαϊκό κόσμο που ακόμα δεν βρίσκει στοιχειώδες υποδομές. Παράλληλα οι γύρω οικισμοί να βρίσκονται σε τέλμα περιμένοντας μήπως γίνει κάτι και καλύψουν κανένα έξοδο. Περιοριζόμενος στο τμήμα Βουνάκι -εκβολές Νέδας, που θεωρώ τον πυρήνα αλλά και τη βιτρίνα του Κυπαρισσιακού κόλπου, εκθέτω το όραμά μου και την φιλοσοφία μου χωρίς να εμπλακώ στη δίνη της γραφειοκρατίας.
1ο τμήμα: Η λουρίδα κάτω από το δάσος μέχρι τον αιγιαλό.
- Καμία οικοδομική δραστηριότητα.
- Να γίνει χώρος ελεγχόμενης εισόδου, με δύο αναψυκτήρια και όλες τις κατάλληλες υποδομές, όπου θα μπορεί να γίνονται δραστηριότητες όπως :
Αθλητικές. Περίπατος, δυναμικό βάδισμα, τρέξιμο, ποδήλατο με πίστες ποδηλάτου, αγώνες ανωμάλου δρόμου, προετοιμασία ομάδων, αγώνες μπιτσ-βόλευ, ποδοσφαιρικοί αγώνες.
Πολιτιστικές και εκπαιδευτικές. Όπως περιβαλλοντικές ημερίδες, παρουσιάσεις , συνέδρια, εκπαιδευτικές εκδρομές και δραστηριότητες φιλοξενία προσκόπων ή Ελληνοπαίδων, συναυλίες, πανηγύρια.
Χώρος αναψυχής. Ασφαλείς υπαίθριες κοινόχρηστες ψησταριές με κέρμα, παγκάκια, πάγκους, κρήνες, νεροχύτες ώστε όλοι αυτοί οι εκατοντάδες επισκέπτες του σαββατοκύριακου αλλά κυρίως της καθαρής Δευτέρας και της Πρωτομαγιάς να βρίσκουν μια μικρή όαση, για αναψυχή και διασκέδαση.
Χώρος στάσης τροχόσπιτων. Οι εκατοντάδες περαστικοί αυτοί επισκέπτες να διανυκτερεύουν με ασφάλεια νόμιμα, καταβάλλοντας ένα συμβολικό ποσό.
Και ιδίως χώρος κάμπινγκ. Αυτός ο απλός κόσμος που έρχεται χρόνια τώρα, με 5 ευρώ ανά οικογένεια ημερησίως, επώνυμα άρα υπεύθυνα, να στήνει τη σκηνή του σε αριθμημένο σημείο.
Να γίνει δηλαδή μία επιχείρηση που θα απασχολεί 6-8 άτομα ντόπιους ως γραμματείς, φύλακες, καντινιέρηδες που δεν θα έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα αλλά με πολλαπλά κέρδη. Με τα γύρω χωριά να ευημερούν από την αυξημένη για πολλούς μήνες κίνηση των καταστημάτων αλλά και από τη διάθεση των τοπικών προϊόντων.
2ο τμήμα: Η πάνω από το δάσος περιοχή.
- Άμεση προτεραιότητα η ευρεία επέκταση του σχεδίου πόλης των οικισμών. Ελαία, Αι Γιαννάκης, Βλασάδα, Νεράκια, Πηγαδούλια.
- Να δοθούν κίνητρα στους καταστηματάρχες για ανακαίνιση των γερασμένων επιχειρήσεων τους.
- Θέσπιση όρων οικοδομισιμότητας με περιβαλλοντικά κριτήρια.
- Κατάργηση της ελεύθερης δόμησης. Να σταματήσει κάποτε το δόγμα κάθε πανοραμικό ξέφωτο και σπίτι, κάθε κορυφή και βίλα, που δημιουργεί, εκτός από αισθητική ρύπανση, πολλά προβλήματα στους δήμους, όσον αφορά τις υποδομές, δρόμους, νερό, ρεύμα, αποχέτευση.
Επιτέλους σαν Ευρωπαίοι να σεβόμαστε και να αναδεικνύουμε τη φύση, όπως γίνεται στην Σουηδία στη Γερμανία στην Ιταλία την Κύπρο αλλά και την Αμερική στην Αυστραλία ακόμα και στην Τουρκία.
Μπορεί η Ελαία να γίνει η μοναδική παραλία, χωρίς την καταστροφική ανθρώπινη παρέμβαση, χωρίς φράχτες και ξαπλώστρες. Σε συνδυασμό μάλιστα με τα οδικά έργα, το Κόστα-Ναβαρίνο, αλλά κυρίως την μυθική Νέδα με τους καταρράκτες , τον πλούσιο ορεινό όγκο με τις εναλλακτικές μορφές τουρισμού του, τα πανέμορφα χωριά του, την παράδοση και τον πολιτισμό τους, τα τοπικά προϊόντα να γίνει ένας μοναδικός παγκόσμιος προορισμός.
Μοιάζει αστείο να έχουμε έναν παράδεισο στα πόδια μας και να τσακωνόμαστε αν πρέπει να γίνουν 30 βίλες-παλάτια στην άμμο, όπως το έκτρωμα στον Αι Γιαννάκη.
Υ.Γ. Η Καλαμάτα αναπτύσσεται και διεκδικεί τον τίτλο της Πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2021, και χρειάζεται και στηρίζει τέτοιους γειτονικούς της παραδείσους.
Θεοδωρακόπουλος Γιώργος (Σκλαβέικα Τριφυλίας)
Υποψήφιος Δήμαρχος Τριφυλίας το 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου