Με την πλάτη στον τoίχο η χώρα

Δεν αμφισβητεί κανείς πως η κυβέρνησης έχει κληθεί να διαχειριστεί σύνθετες και πολύπλευρές κρίσεις. Τόσο το τρίτο Μνημόνιο όσο και η προσφυγική κρίση θα ήταν δύο πολύ βαριά καρπούζια για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Πλην όμως, η παρούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνει να βρίσκεται ένα βήμα πριν την πλήρη απώλεια του ελέγχου, μιας και τα πράγματα στο προσφυγικό εκτραχύνονται μέρα με την ημέρα, ενώ και στο μέτωπο της οικονομίας οι παραχωρήσεις εκ μέρους της κυβέρνησης είναι συνεχείς, προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση. Την ίδια ώρα, τα συνήθη αντίβαρα, δηλαδη η επίκληση στην ανακούφιση χρέους, αλλά και στη διαφθορά, δεν δείχνουν να λειτουργούν: ως προς το χρέος, ο «δαιμόνιος» Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δίνει ελάχιστες πιθανότητες ανασχεδιασμού του αυτή τη στιγμή, ενώ το μέτωπο της διαφθοράς δείχνει να ενδιαφέρει όλο και λιγότερο τους πολίτες και χρησιμοποιείται περισσότερο ως συγκολλητική ουσία για την ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία.

Του Γιώργου Ευγενίδη

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως ο βασικός στόχος της κυβέρνησης, ως προς το προσφυγικό, βρίσκεται σε καλό δρόμο: πράγματι, οι ροές των προσφύγων, αν και σχετικά σταθερές, είναι αρκετά μειωμένες. Πλην όμως, ο αριθμός των προσφύγων και των μεταναστών που βρίσκονται επί ελληνικού εδάφους δεν αποκλιμακώνεται αισθητά, λόγω της δυσλειτουργικότητας του συστήματος επαναπροώθησης.

Και μπορεί η κυβέρνηση να επενδύει περισσότερο στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης, πλην όμως το προσφυγικό αποτελεί ίσως το πιο όζον πρόβλημα. Αυτό αποδεικνύεται, όχι απλώς από τις φαβέλες σε Πειραιά και Ειδομένη, αλλά από το «ντου» των συνοριακών δυνάμεων της ΠΓΔΜ επί ελληνικού εδάφους, κάτι που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του ελληνικού ΥΠΕΞ, και την επανεμφάνιση με ιδιαίτερα δυναμικό και δυσοίωνο για το μέλλον τρόπο ακροδεξιών οργανώσεων, ιδίως στην περιοχή του Πειραιά. Παρά το ότι έχει τοποθετηθεί εκπρόσωπος Τύπου για την ενημέρωση των δημοσιογράφων για το προσφυγικό και το ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να δομήσει μια πιο ολοκληρωμένη στρατηγική ως προς τις διοικητικές διαστάσεις του ζητήματος, η ουσία είναι πως η πολιτεία παραμένει απούσα από τις διακεκαυμένες ζώνες της Ειδομένης και του Πειραιά, με αποτέλεσμα η πρωτοβουλία των κινήσεων να παραχωρείται τόσο σε ΜΚΟ που προσφέρουν τεράστιο έργο όσο όμως και σε αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης αλληλέγγυους, οι οποίοι δυναμιτίζουν το κλίμα και ακυρώνουν την κυβερνητική επιχείρηση πειθούς, καλώντας τους πρόσφυγες να παραμείνουν στις θέσεις τους και τάζοντάς τους καλύτερες ημέρες.

Πέραν όμως του αναμενόμενου φαινομένου των αλληλέγγυων, η απουσία του κρατικού μηχανισμού δημιουργεί σοβαρά προβλήματα, ακόμα και ως προς την εθνική ακεραιότητα της χώρας. Και μπορεί οι συνοριακές δυνάμεις της ΠΓΔΜ να μην μπήκαν επί ελληνικού εδάφους με…κατακτητικές τάσεις, πλην όμως και μόνο η αίσθηση που είχαν πως η Ελλάδα είναι…ξέφραγο αμπέλι και πως θα μπορούσαν να προβούν σε αυτή την ενέργεια χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες, είναι δηλωτική της κατάστασης που επικρατεί στην Ειδομένη. Η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο προέβη σε διαβήματα, ήταν λογική και επόμενη, πλην όμως το στοίχημα, στο οποίο η κυβέρνηση δεν έχει ανταποκριθεί, είναι να μην δώσει τροφή στο εθνικιστικό υπερεγώ των Σκοπιανών, οι οποίοι εκλαμβάνουν εαυτούς ως ρυθμιστές της κατάστασης και πλέον έχουν δημιουργήσει και προηγούμενο αστυνομικής παρέμβασης σε άλλη χώρα.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, λοιπόν, δημιουργείται μια εικόνα αδιεξόδου, ως προς το προσφυγικό ζήτημα πρωτίστως. Η κυβέρνηση μπορεί να έχει κάθε καλή πρόθεση να συμβάλλει εποικοδομητικά σε ένα πρόβλημα που όντως την υπερβαίνει, ο τρόπος δράσης της όμως είναι απολύτως αναντίστοιχος της κρισιμότητας της κατάστασης. Και, στην πράξη, αποδεικνύεται και απολύτως ανεπαρκής, μιας και αφενός δεν υπάρχει αποκλιμάκωση της έντασης με τους πρόσφυγες και αφετέρου τα Σκόπια αυτενεργούν, οι αλληλέγγυοι υποκαθιστούν σε πολλές περιπτώσεις το κράτος και η Ακροδεξιά βρίσκει πρόσφορο πεδίο δράσης, προκειμένου να οργανώσει την μεθοδευμένη αντεπίθεσή της