Στην Κυπαρισσία συναντιούνται η Ιστορία,η Παράδοση,η Ομορφιά και ο Πολιτισμός καθώς η πόλη αυτοί ανέδειξε ανθρώπους που διακρίθηκαν σε πολλούς τομείς και κυρίως αγωνιστές και ανθρώπους των γραμμάτων.Άλλοι έκαναν πολύ μεγάλη καριέρα και άλλοι έφθασαν σε καλό επίπεδο,αλλά προσπάθησαν ως λυρικοί και τοπικοί ποιητές και λογοτέχνες να αναδεικνύουν όσο μπορούν την πόλη που αγάπησαν.
Τέτοιος υπήρξε και ο Κώστας Κατσαρός,ο οποίος γεννήθηκε το 1912 στην Κυπαρισσία και πέθανε το 1982.Από μικρός είχε έφεση στα γράμματα και έγραφε σε τοπική εφημερίδα ποιήματα. Κατόπιν,σπούδασε για λίγο καιρό Νομική στην Αθήνα.Η πολυομυελίτιδα όμως τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και έκτοτε εγκαταστάθηκε στην Κυπαρισσία.Διάβαζε όμως πολύ και μάλιστα γνώριζε καλά αρκετές ξένες γλώσσες και εργάστηκε ως αρθρογράφος και μεταφραστής ξένων μεγάλων Καλλιτεχνών,όπως Δάντη,Λεοπάρντη,Πιραντέλλο και άλλων.Εργάστηκε επίσης και συνταξιοδοτήθηκε από την Ηλεκτρική Εταιρεία της Κυπαρισσίας.Το ποιητικό του έργο αγγίζει τα 100 ποιήματα και πολλά έργα που δημοσιεύτηκαν.Θα κάνω λόγο στο ποίημα που ήταν ο ύμνος στην Κυπαρισσία που τόσο πολύ αγάπησε και λάτρεψε.Και δεν είναι άλλο από το Ξάφνιασμα που για χρόνια βρισκόταν ως επιγραφή σε μαρμάρινη πλάκα στο πάρκο Κατσαρός στο λιμάνι της Κυπαρισσίας κοντά και το οποίο κάποιοι έσπασαν και απομάκρυναν και για το οποίο αδιαφόρησε η Πολιτεία για την αναδημιουργία και επανεγκατάσταση σου.Κρίμα.Αφήνουμε τον Πολιτισμό μας να χάνεται,τη στιγμή που έρχονται άλλοι και τον θαυμάζουν από άλλους τόπους.Παραθέτω τους στίχους του ποιήματος.
ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ
Μανιάζει στην κοιλάδα τα'αγιοκέρι
Μα η σκέψη μου στο τόπο μου γυρνά
Όπως του Νώε το πρώτο περιστέρι
Στη Κιβωτό που γύρισε ξανά
Σαν κείνο, ν'απαγκιάσει πουθενά
δεν βρήκε και μια στράτα να τη φέρει
σε μιας καινούργιας πίστης τα'Άγια μέρη
δεν είδε ούτε στης Γνώσης τα βουνά
Και πάει για να λουστεί τούτην αυγή
στων παιδικών ονείρων την πηγή,
σε χώρα, που τα λιόδενδρα καρπίζουν.
Εκεί γελούν τα πέλαγα γλαυκά
κι είναι τόσο τα χινόπωρα γλυκά
που ξεγελούν τις λεμονιές κι'ανθίζουν.
Αδελρφός του υπήρξε ο διεθνούς φήμης Μιχάλης Κατσαρός που θα κάνουμε λόγο σε άλλη ευκαιρία.
Ο Κώστας Κατσαρός ασθένησε από καρκίνο. Από μικρός όμως είχε προβλήματα υγείας. Αρχικά, η φυματίωση, στη συνέχεια η πολιομυελίτιδα με την αναπηρία που του άφησε στο ένα πόδι, κατόπιν το ψυχικό τραύμα και τέλος ο καρκίνος που του στέρησε αν και δεν ήταν τόσο μεγάλος τη ζωή. Πέθανε στις 28 Αυγούστου 1982 στο Κρατικό Νοσοκομείο της Κυπαρισσίας και όταν σφάλησε τα μάτια του βύθισε σε πένθος τους φίλους του και όσους τον αγαπούσαν πολύ. Αν και δεν γνώρισε την αναγνώριση του αδερφού του Μιχάλη, τα έργα του οποίου έγιναν γνωστά στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, ωστόσο εκείνο που τον έκανε γνωστό ήταν τα ποιήματα, η προσωπικότητα, το ήθος, η σεμνότης και η αξιοπρέπεια που τον συνόδευαν στην ζωή του.
Φέτος θα συμπληρωθούν 35 χρόνια από το θάνατο του και όμως δεν έχει ακόμη αναγνωρισθεί η προσφορά και το έργο του. Υπάρχει το πατρικό του σπίτι, διατηρητέο, θα πέσει σε λίγο καιρό γιατί η πολιτεία δεν μεριμνά για την αναπαλαίωση του αν και απέχει από το Δημαρχείο λιγότερα από 100 μέτρα. Κρίμα. Στεναχωριέμαι και λυπάμαι εκείνους που έσπασαν τη μαρμάρινη πλάκα αλλά και και τους κυβερνώντες της μικρής μας πόλεως. Τι θα ήταν καλό να γίνει είναι προφανές. Να αναπαλαιωθεί το πατρικό τους Κατσαρού, να δημιουργηθεί οδός με το όνομα του, να αποκατασταθεί η μαρμάρινη πλάκα καθώς επίσης και να φτιάξουν άγαλμα του ποιητή Κώστα Κατσαρού.Τόσο πολύ αγάπησε την Κυπαρισσία ο ποιητής. Δ. ΓΕΩΡΓΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου