Τορόντο 20-5-17
Και όμως τις τελευταίες τρεις δεκαετίες αυτή εδώ η φωνή προσπάθησε κατ’ επανάληψη να ξυπνήσει την Αθήνα από τον βαθύ λήθαργο που είχε περιπέσει, εξ αιτίας του πλιάτσικου του δημόσιου χρήματος και της πλαστής “νιρβάνας” που ζούσε ο ελληνικός λαός, σε μια επίδειξη “έμφασης και εκπροσώπησης της δημοκρατίας”. Το τραγικό, ωστόσο είναι ότι το όλο σκηνικό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια έκφραση της σοβαρής ασθένειας που είχε αγκαλιάσει το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, οι εκπρόσωποι του οποίου συνέχιζαν να ζουν στο κόσμο των φαντασιώσεών τους, των “χιλίων και μιας νυκτών”. Και φυσικά κάτω από αυτές τις συνθήκες, το μεγάλο θύμα των ημερών, όπως ήταν επόμενο, υπήρξε η οργανωμένη διοίκηση και η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Όλα αυτά, βέβαια γινόταν στο όνομα μιας δημοκρατίας αριστερών αποκλίσεων. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν μια διαρκής πράξης υφαρπαγής και καταλήστευσης του δημοσίου ταμείου και κατασυκοφάντησης της δημοκρατικής πρακτικής. Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε στο σημείο να οδηγηθεί η χώρα σε πρωτοφανή σημεία ηθικής και υλικής πτώσης η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την πραγματική εξαθλίωση των μικρομεσαίων κοινωνικών τάξεων, ενώ παράλληλα οδήγησε στην απόγνωση και απελπισία την γενιά των έντιμων συνταξιούχων, από τους οποίους στέρησε το αναφαίρετο δικαίωμα της αξιοπρέπειας και των συνθηκών έντιμης ζωής, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία των φυσικών δικαιωμάτων του ανθρώπου και πολίτη.
Προσωπικά, ομολογώ ότι έκανα ότι ήταν δυνατόν, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου να εφιστήσω τη προσοχή τόσο της διοίκησης, όσο και της ηγεσίας του πολιτικού κατεστημένου, για τα “λοφία και τις παγίδες” που τόσο επικίνδυνα είχαν αρχίσει να διαφαίνονται στους ορίζοντες, χωρίς ωστόσο να υπάρξει κάποιο σημάδι αντίδρασης από ελληνικής πλευράς. Οφείλω λοιπόν να ξεκαθαρίσω ότι για τους ομογενείς του Τορόντο και άλλων κοινοτήτων του Καναδά και της Αμερικής, αποτελούσε κοινό μυστικό, η εναντίον μου πρόστυχη και ποταπή προσωπική εκστρατεία από εκείνους που είχαν συμφέροντα να αποκρύψουν την αλήθεια από τους Έλληνες πολίτες, ενώ παράλληλα άδειαζαν τα ταμεία του δημοσίου προς όφελος των προσωπικών τους συμφερόντων, σαν τους αρουραίους μέσα σε αποθήκες τροφίμων. Για να πετύχουν, όμως όλα αυτά, έπρεπε να υπάρξει και σχετική υποδομή, δεδομένου ότι διαφορετικά κινδύνευε το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, το οποίο μάλιστα, είχε περιβληθεί τον χιτώνα της δημοκρατίας και ελευθερίας. Ο προβληματισμός και πάλι είναι εάν και κατά πόσον δεν υπήρξαν και άλλες φωνές προς την ίδια κατεύθυνση, και οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρξαν, λίγες μεν πλην όμως ξεκάθαρες. Το σημείο πάντως το οποίο υπήρξε βασικός καταλύτης της παραπλάνησης της κοινής γνώμης και της παραπληροφόρησης ήταν η κοινή συνισταμένη όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ότι πέραν όλων των πολιτικών εκκρεμοτήτων και των λοιπών υποθέσεων, οι οποίες απασχολούσαν τους πολίτες, προτεραιότητα είχε η πάση θυσία διατήρηση των συμφερόντων του πολιτικού κατεστημένου των Αθηνών. Ο υπογράφων το παρόν άρθρο οφείλω να τονίσω ότι ανήκω στη γενιά του 114. Το οποίο υπονοούσε το τελευταίο άρθρο του Εθνικού Καταστατικού χάρτη των Ελλήνων τις δεκαετίες του ’60 και ’70, και το οποίο όριζε τοποτηρητές της φύλαξης του Συντάγματος στους Έλληνες πολίτες. “Η τήρηση του παρόντος Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων”, ανέφερε το κείμενο του σχετικού άρθρου. Και στο σημείο αυτό είχε επικεντρωθεί για δεκαετίες ολόκληρες η προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων της μεταδικτατορικής μεταπολίτευσης ώστε να αποκοιμίσουν τον Ελληνικό λαό με ρουσφέτια τύπου παροχής αδειών πρακτορείων ΠΡΟΠΟ, ή και έργων του δημοσίου, ή την τοποθέτηση των “αγωνιστών” της δημοκρατίας σε κάποια κυβερνητική θέση, προς “δόξα και τιμή” των κανόνων της δημοκρατίας.
Αυτά βέβαια ως προς τις ανάγκες και υποχρεώσεις του πολιτικού συστήματος στο εσωτερικό της χώρας, εκείνο, όμως, που προβλημάτιζε τους υπεύθυνους των δημοσίων σχέσεων ή ποιο απλά, προπαγάνδας, των κυβερνητικών σχημάτων της περιόδου, ήταν το εξωτερικό. Στην Αμερική, τον Καναδά και την Αυστραλία, ως γνωστόν, είχαν δημιουργηθεί μεγάλες κοινότητες αποδήμων ομογενών, οι οποίοι παρακολουθούσαν από κοντά τις πολιτικές διαμορφώσεις γύρω από τα εθνικά θέματα, και δεν ήταν, μάλιστα, λίγες οι φορές, που ήλθαν σε ανοικτή ρήξη με την Αθήνα και τις πολιτικές που ήθελε να εφαρμόσει. Οι ποιο δυναμικές από αυτές τις οργανώσεις ήταν εκείνες των ομογενών της Ηπείρου και μάλιστα της Βορείου Ηπείρου και εκείνοι της Μακεδονίας. Αυτό βέβαια μέχρι τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν φαίνεται να προβλημάτιζε τις προηγούμενες κυβερνήσεις, δεδομένου ότι τις διακρατικές σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας καθόριζε το “εμπόλεμο” το οποίο συνέχιζε να υπάρχει από τη περίοδο του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου. Το αποτέλεσμα και πάλι αυτής της πολιτικής πραγματικότητας ήταν να υπάρξει η δημιουργία μιας πανίσχυρης φωνής η οποία εκπροσωπούσε τους Ηπειρώτες και κυρίως του Βόρειο Ηπειρώτες. Μια πραγματική ομάδα κρούσης, η οποία ασκούσε πιέσεις πάνω στους εκάστοτε διοικούντες την Ελλάδα. Όταν, ωστόσο, για την διακυβέρνηση της χώρας έλαβε εντολή το ΠΑΣΟΚ, έκρινε ότι η άσκηση πιέσεων πάνω στην Αθήνα σε σχέση με την χάραξη και εφαρμογή πολιτικών σχεδίων ήταν απαράδεκτη και ως εκ τούτου προχώρησε στη λήψη μέτρων για την αποδυνάμωση ή και διάλυση αυτών των ομογενειακών οργανώσεων. Την περίοδο εκείνη υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης ήταν ο Κάρολος Παπούλιας, Ηπειρώτης τη καταγωγή, παλαιός καπετάνιος του ΕΛΑΣ κατά την περίοδο του εμφυλίου, ο οποίος υπό αυτή του την ιδιότητα είχε κατακάψει τα χωριά της περιοχής, προκειμένου να τρομοκρατήσει τους κατοίκους και να τους αναγκάσει να συνεργαστούν με τις “λαϊκές δυνάμεις”. Όταν λοιπόν, ο αιμοσταγής αυτός πολιτικός της Νέας Πολιτικής Τάξης των Αθηνών, βρέθηκε στην ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών, το πρώτο που έκανε ήταν να διασπάσει την παντοδύναμη Παν Ηπειρωτική Ομοσπονδία Αμερικής και Καναδά, έτσι ώστε να μην υπάρχει ομοφωνία στις κοινές ανακοινώσεις πολιτικής και απαιτήσεις τους. Προκειμένου δε να πετύχει το στόχο του, μέσω κάποιου άσχετου “συμβούλου” του από το Τορόντο, πλησίασαν στέλεχος της οργάνωσης των Ηπειρωτών του Τορόντο, μάλιστα τον προσκάλεσε σε τραπέζι στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία” των Αθηνών, όπου και μέσα στην εκθαμβωτική πολυτέλεια του περιβάλλοντος χώρου, του εξήγησαν τους προβληματισμούς του υπουργείου και ζήτησαν τη βοήθεια και συνδρομή του προκειμένου να διασπαστεί η τόσο “αντεθνική” Παν ηπειρωτική Ομοσπονδία Αμερικής και Καναδά. Προκειμένου, μάλιστα, να τον βοηθήσουν να γίνει ποιο πιστικός του έδωσαν και μια επιταγή του Υπουργείου αξίας τριάντα πέντε χιλιάδων δολαρίων, προκειμένου να βοηθηθεί η οργάνωση να αποπληρώσει το χρέος που είχε από την αγορά του κτηρίου τους επί της Πέηπ. Και έτσι ακριβώς έγινε. Με την επιστροφή του ο ομογενής κάλεσε την διοίκηση του οργανισμού, τους εξήγησε το τι ακριβώς συνέβαινε και τους δήλωσε ότι διαθέτει την επιταγή υπό την προϋπόθεση ότι θα παρθεί απόφαση διάσπασης. Κάτι που έγινε δεκτό. Έτσι λοιπόν πέτυχε η Αθήνα να διασπάσει μια μεγάλη και μαχητική ομογενειακή ομοσπονδία.
Κάπως έτσι είχε και η πραγματικότητα με την μεγάλη “Παν Μακεδονική Ένωση Αμερικής και Καναδά”. Ο δυναμικός αυτός οργανισμός είχε άμεση εξάρτηση από την Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών, στην έδρα της οποίας έδρευε και το Κέντρο Αποδήμων Μακεδόνων. Ήταν μια οργάνωση με πλατιά θεμέλια η οποία αποτελούσε έναν πραγματικό εφιάλτη των προπαγανδιστών των Σλάβων. Δυστυχώς, το 1974 με την συμφωνία των τριών πολιτικών ηγετών της Ελλάδος, των Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με το ΝΑΤΟ για την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στα βόρεια σύνορα της Ελλάδος με το όνομα της “Μακεδονίας”, την περίοδο που ο Λουνς ήταν Γενικός Γραμματέας της συμμαχίας, καθώς επίσης και η αποδοχή παραχώρησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου στην Άγκυρα, ο τότε υπουργός εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου, γιος του Ανδρέα, ο οποίος μάλιστα είχε αναγνωριστεί ως υπεύθυνος για την πραγμάτωση των δύο σχεδίων, με υπουργική απόφαση έκοψε τη χρηματοδότηση του Κέντρου Αποδήμων Μακεδόνων, με την αιτιολογία ότι όλοι οι απόδημοι εφεξής θα ανήκουν στη Γενική Γραμματεία Αποδήμων Ελλήνων!! Με έδρα την Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, εργάσθηκε με όλες του τις δυνάμεις για την πραγματοποίηση του δεύτερου μεγάλου προγράμματος της προσάρτησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου στην Τουρκία. Ήταν, μάλιστα, η περίοδος που η κυβέρνηση των Αθηνών, καθ’ υπόδειξη και κάτω από τις πιέσεις του ΝΑΤΟ, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της Άγκυρας, δέχθηκε να συμπεριλαμβάνει το κάθε πολιτικό κόμμα στις καταστάσεις των υποψηφίων του και δύο τουρκόφωνους υποψηφίους, ως εκπροσώπους της Τουρκικής μειονότητας της Θράκης, στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Ήταν η περίοδος των μεγάλων πολιτικών αποφάσεων και της αποδόμησης των εθνικών συμφερόντων του Ελληνικού έθνους. Για το λόγο αυτό, εκατομμύρια δολάρια διετέθησαν σαν οικονομική ενίσχυση των δημοσιογράφων του Αιγαίου, οι οποίοι έλαβαν χρήματα με τον όρο να γράφουν ότι συμφέρει στους κατοίκους των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου να ανήκουν στη διοικητική δικαιοδοσία της Άγκυρας, διότι έτσι θα είχαν μεγαλύτερο συμφέρον για τη διάθεση των προϊόντων παραγωγής τους. Επίσης είχαν δημιουργηθεί τα “κακόφημα βραβεία ΙΠΕΚΤΣΙ” για την Έλληνο-Τουρκική φιλία, πρώτοι αποδέκτες των οποίων υπήρξαν από πλευράς Αθηνών οι Γιώργος Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ενώ από την Άγκυρα ήταν ο Τζεμ, τότε υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας και ο Πρωθυπουργός της χώρας. Όσο για την Παμμακεδονική, η μεγάλη αυτή οργάνωση των αποδήμων αφέθηκε πλέον στα χέρια και τον πατριωτισμό των ομογενών εκ Μακεδονίας, μια ομάδα των οποίων ενεργοποιήθηκε και δημιούργησε το Ίδρυμα του Αλεξάνδρου στους πρόποδες του Ολύμπου, βάζοντας έτσι ένα γερό θεμέλιο στην αγάπη και το σεβασμό των ομογενών εκ Μακεδονίας για σήμερα και το μέλλον.
Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα γύρω από τα εθνικά μας θέματα και την πολιτική της Αθήνας. Μια πραγματικότητα η οποία τρομάζει, εάν όχι κάτι άλλο. Κάτω από αυτήν την ανάλυση, αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι οι εκπρόσωποι του πολιτικού κατεστημένου των Αθηνών, στην κυριολεξία, προκειμένου να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, σκέφθηκαν την εύκολη λύση, το ξεπούλημα κάθε σπιθαμής γης το οποίο διεκδικούσαν κάποιοι “κακόβουλοι γείτονες” , σύμφωνα με την χαρακτηριστική φράση του Γιώργου Παπανδρέου, ως υπουργού εξωτερικών. Το ίδιο συνέβη με την Κύπρο, το 33 τις εκατό των εδαφών της οποίας συμφωνήθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να δοθεί στην Τουρκία με την ελπίδα δημιουργίας μιας Έλληνό-Τουρκικής ομοσπονδίας των δύο κοινοτήτων. Όταν ωστόσο η Άγκυρα, χωρίς καμία αντίσταση από την Ελληνική πλευρά κατέλαβε το 40 τις εκατό των εδαφών του νησιού κατά παράβαση της συμφωνίας, επί σαράντα τρία χρόνια τώρα αρνείται να συμμορφωθεί και επιμένει ότι το μισό νησί της ανήκει, σε πείσμα και αμηχανία της Αθήνας του Σύριζα, ο οποίος πασχίζει να βρει κάποια λογική ερμηνεία των πολιτικών αυτών εξελίξεων. Το βέβαιο είναι ότι όλες οι παραπάνω συμφωνίες, τόσο με το ΝΑΤΟ, όσο και την Ουάσιγκτον και την Άγκυρα έχουν γίνει εν αγνοία του Σύριζα, η κυβέρνηση του οποίου, δικαίως, αντιδρά σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων γεγονότων.
Ας ευχηθούμε λοιπόν ότι θα είναι μόνον λίγες οι μέρες του καθεστώτος του Ερντογκάν και ότι σύντομα θα πραγματοποιηθεί η ανατροπή και πτώση του. Μέχρι τότε, ωστόσο ο πονοκέφαλος θα συνεχίζει να απασχολεί την Αθήνα σαν ένας κακός εφιάλτης. Ένα εφιάλτης ο οποίος, δυστυχώς, αποτελεί το τίμημα της μωρίας και των λαθών της ηγεσίας των μεταδικτατορικών κυβερνήσεων, οι οποίες απαλλαγμένες και ελεύθερες από κάθε είδους έλεγχο, κατασπατάλησαν το βιός του Έλληνα πολίτη και τώρα πασχίζουν να τον πείσουν να τους εμπιστευτεί ως εκπροσώπους της δημοκρατίας. Υπάρχει, ωστόσο, μια διαφορά το δημοκρατικό πολίτευμα διακρίνεται για την προστασία και ευημερία των πολιτών και όχι εκείνων που ασκούν την εξουσία. Σύμφωνα με τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος εκείνοι που ασκούν την εξουσία υπόκεινται σε έλεγχο και λογοδοτούν και σε καμία περίπτωση δεν προστατεύονται από ευεργετικά χαριστικά διατάγματα περί διαγραφής των ευθυνών όσων κακοποιούν και καταχρώνται τις εξουσίες που τους εμπιστεύτηκε ο λαός και το Σύνταγμα. Είτε δεξιοί είναι αυτοί, είτε αριστεροί, είτε φασίστες, είτε κομμουνιστές. Η σωτηρία του λαού υπήρξε για αιώνες ο υπέρτατος νόμος, και όποιος τον παραβιάζει σήμερα ή αύριο, δεν υπάρχει αμφιβολία καταπατά κάθε μορφή και έννοια της δημοκρατίας.
Σημείωμα για το ποιος είναι ο ΘΩΜΑΣ ΣΑΡΑΣ:
Ο Θωμάς Στεφάνου Σάρας, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου έλαβε και την σχολική, γυμνασιακή και πανεπιστημιακή του μόρφωση.
Το 1969 Μετανάστευσε στο Τορόντο του Καναδά, όπου ύστερα από ένα χρόνο δημιούργησε και άρχισε την έκδοση “Πατρίδες, Βόρειο Αμερικανικής Επιθεώρησης ”, στην Ελληνική και Αγγλική γλώσσα. Από το 1972 έγινε αποδεκτός σαν μέλος των δημοσιογραφικών θεωρείων του επαρχιακού κοινοβουλίου του Οντάριο, όπου σήμερα είναι το παλαιότερο στην ιεραρχία μέλος. Το 1980 έγινε μέλος των δημοσιογραφικών θεωρείων του Ομοσπονδιακού κοινοβουλίου της Οτάβας, πρωτεύουσας της Καναδικής ομοσπονδίας. Κατά το διάστημα των πενήντα ετών της δημοσιογραφικής του σταδιοδρομίας είχε την ευκαιρία να πάρει προσωπικές συνεντεύξεις από όλους τους πρωθυπουργούς και αρχηγούς της αντιπολίτευσης του Καναδά και των Καναδικών επαρχιών, καθώς επίσης και των ΗΠΑ. Το 1985 δημιούργησε το Συμβούλιο Συντακτών του Τύπου των Εθνοτήτων του Καναδά, στην προεδρίας του οποίου επανεκλέγεται μέχρι σήμερα. Έχει υπηρετήσει κατά διαστήματα στο ράδιο και την τηλεόραση επί χρόνια και έχει συντάξει περισσότερα από δύο χιλιάδες άρθρα τα οποία πέραν της επιθεώρησης έχουν αναδημοσιευθεί τόσο από τα αγγλόφωνα ΜΈΣΑ ΤΟΥ Καναδά, όσο και εκείνα των εθνικοτήτων.
Thomas S. Saras
President & CEO
National Ethnic Press and Media Council of Canada
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου