Γράφει ο Διονύσιος Γεωργογιαννόπουλος-Φοιτητής.
Κριτική για το νέο βιβλίο του κυρίου Δημητρίου Στρατικόπουλου
Είναι πολύ μεγάλη μου χαρά να έχω στα χέρια μου το νέο βιβλίο του σπουδαίου κυρίου Δημητρίου.Κων.Στρατικόπουλου, του άοκνου αυτού εργάτη των γραμμάτων. Τον θαυμάζω εδώ και χρόνια και θεωρώ πως είναι από τους πιο ικανούς και συνάμα μετριόφρονες συγγραφείς-ιστοριογράφους της μικρής μας πόλεως. Όπως συχνά συνηθίζει να γράφει ο κύριος Στρατικόπουλος δεν πρέπει να αφήνουμε να χαθούν στη σκόνη του χρόνου τα γεγονότα και τα πρόσωπα που σημάδεψαν μιαν ολόκληρη εποχή.
Ο χρόνος αδιάκοπα κυλά, μπορούμε ωστόσο να μελετάμε για κάποιες μορφές που έχουν φύγει για το μεγάλο ταξίδι της αιωνιότητας αλλά και για εκείνους που είναι ζωντανοί. Έτσι κινείται από το πρώτο του βιβλίο μέχρι και το νέο σύγγραμα του (2017) με τίτλο Κυπαρισσία και Κυπαρίσσιοι παρελθόντων χρόνων και άλλα θέματα.
Μάλιστα έχει και ένα πολύ ωραίο σύνθημα πριν από τον πρόλογο του βιβλίου του. ''Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και την ψυχή μας στην ιστορία, που εξορίζει τη λήθη''. Άλλωστε σε κάθε βιβλίο του παραθέτει κάποιο δικό του σύνθημα η και ρήσεις σπουδαίων ανθρώπων προκειμένου να θυμόμαστε τα όσα έχουν παρέλθει. Στο βιβλίο του κάνει λόγο για το κάστρο των γιγάντων, μνημονεύει τον μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας Ανδρέα Τριανταφύλλου και αναφορικά με την Κυπαρισσία μεταφέρει μνήμες για το μνημείο Ηρώο της Άνω πόλεως της Κυπαρισσίας. Σε επόμενο κεφάλαιο κάνει λόγο για σπουδαίους Κυπαρίσσιους όπως ήταν ο Αριστείδης Καλαντζάκος και το έργο που άφησε στην Κυπαρισσία, ο υποστράτηγος Ιωάννης Παν.Μαρκόπουλος, ο Πάνος Ηλιόπουλος, ο σπουδαίος φωτογράφος και ζωγράφος του 20 ου αιώνα, η Σοφία Φιλντίση κ.ά. Κατόπιν κάνει λόγο για τον εγκαταλελλημένο σιδηροδρομικό σταθμό της Κυπαρισσίας που τόσο με συγκίνησε αφού ανέφερε και τα ονόματα δύο συγγενών μου που εργάστηκαν και συνταξιοδοτήθηκαν από τον σταθμό, του προπάππου μου Κωνστανίνου Μπαχαρή (1896-1983) και του παππού μου Διονυσίου Μπαχαρή (1931-1992) που εργάστηκαν και αγάπησαν τον ΟΣΕ Κυπαρισσίας.
Μετά αναφέρεται στο αλληλοδιδακτικό σχολείο του 1830 στην Κυπαρισσία (τότε Αρκαδιά) και σε άλλα θέματα. Κλείνει με αφιέρωμα στην Μικρασιατική Καταστροφή και σε άλλα σχετικά. Επίσης ο πρόλογος και ο επίλογος σε κάθε βιβλίο του φανερώνουν πως είναι ένας άνθρωπος που δεν έκανε τίποτε για την προβολή του, αν και θα μπορούσε εάν ήθελε, αλλά προσπάθησε με την αγάπη του για την Κυπαρισσία και τους κατοίκους της να αφήσει μια σπουδαία παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές, κτήμα ες αεί είναι το κάθε άρθρο και το κάθε βιβλίο που το συνοδεύει η ανιδιοτέλεια και η ταπεινοφροσύνη στοιχεία που διαθέτει ο κύριος Δημήτριος Στρατικόπουλος, τον οποίο γνωρίζω προσωπικά και στον οποίο θέλω να μοιάσω. Είναι άνθρωπος προσιτός, ήρεμος, καλλιεργημένος, λόγιος και κυρίως απλός. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να γράψει και άλλα βιβλία γιατί χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους που ως πνευματικοί φάροι θα φωτίζουν και θα καταπολεμούν το σκοτάδι της αδιαφορίας και της περιφρόνησης εκείνων που αξίζουν. Ευχαριστώ πολύ κύριε Δημήτριε Στρατικόπουλε και είναι μεγάλη μου τιμή που σας γνωρίζω και διαβάζω τα βιβλία σας. Ευχαριστούμε για όσα έχετε προσφέρει στην Κυπαρισσία που αν και δεν το επιδιώξατε κατορθώσατε να γίνεται αγαπητός και αν και δεν το υπερηφανεύεσθε, το έργο σας είναι σπουδαίο.
Αρθογράφος ο Διονύσιος Γεωργογιαννόπουλος -φοιτητής στην Θεολογική σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου