ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Θέλω και εγώ, όπως πολλοί άλλοι, αναγνώστες του βιβλίου, με τον τίτλο «οι Γονείς μου», να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου, στον ακούραστο πνευματικό Δημιουργό, Συγγραφέα – Εκπαιδευτικό και τ. Πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων Στάθη Παρασκευόπουλο, για τη γοητεία αυτών των σελίδων, του συγκεκριμένου πονήματος. Η αισθαντικότητα και υποβλητικότητα που καλλιεργεί, για να κινητοποιείται δημιουργικά ο Συνειρμός, έλκουν συγκινησιακά την προσοχή του Αναγνώστη, αφού έχουν μετουσιώσει αναμνήσεις και βιώματα, ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Ταξιδεύει με το δικό του μοναδικό καράβι σε πέλαγος βαθύ, μέσα σε συγκινήσεις νοσταλγικές. Διαθέτει πνεύμα καλλιεργημένο με σημαντικές πολύχρωμες ψηφίδες και σ’ αυτό το δημιούργημά του, μας μπάζει σε μια αφηγηματική βιωματική εμπειρία ασυνήθιστη για μας, με μία τέχνη σοφή, που συγγενεύει με αυτή του Τσέχωφ. Υπάρχει μεγαλύτερος έπαινος απ’ αυτόν; Μεταφέρει και κυρίως μεταγγίζει ανάμεσα σε οριακές αμφισημίες από την ενδοχώρα της προσωπικής του μνήμης και την εσωτερική του φωταύγεια, τη διαχωριστική τους ζωντάνια και στοργή.
Μέσα από τις αφηγήσεις του, αποκαλύπτονται, οι πέντε (5) όψεις της προσωπικότητάς του, που δεν αγαπά την ποσότητα, ούτε την λογοτεχνία, ούτε την προβολή, λατρεύει όμως την ποιότητα, που την εννοεί σαν πάθος, που εκφράζεται, με το σεβασμό και αγάπη προς τους γονείς του. Με το ζωηρό και διεισδυτικό πνεύμα και ταλέντο, σαν δεύτερος Βολταίρος πλησιάζει περισσότερο τον αναγνώστη και τον εισάγει στον ψυχικό του κόσμο, μέσα από την υπόδειξη μιας περιθάλπουσας τρυφερότητας, που μεταγγίζεται στα τεκμήρια αλλοτινών εποχών, συναρπάζοντας, χάρη στο ύφος του, την περιεκτικότητα σε νοήματα, πάθη και συναισθήματα, για την μάνα και τον πατέρα του, που υπήρξαν η προσωποποίηση της αφοσίωσης και την υπομονής, για να τον αναθρέψουν, μαζί με τα άλλα αδέλφια του, στο χωριό Μύρου – Τριφυλίας. Θυμάται την καθημερινή ζωή των ανθρώπων την εποχή εκείνη της φτώχειας και μιζέριας, που αγγίζει την τραγωδία λόγω των πολλών στερήσεων και ταλαιπωριών, αλλά την τραγωδία βουβή, που βίωσαν όλες οι γενιές και δεν υπάρχουν λέξεις, για να γίνει ο απολογισμός της.
Οι περιγραφές του είναι εκπληκτικές, για τις συνθήκες που γεννήθηκε και μεγάλωσε και οι σκηνές χαράσσονται ανεξίτηλα, ενώ ο λυρισμός είναι διάχυτος συναισθημάτων πραγματογνωστικής παραδοξότητας , που οδηγούν σε νοσταλγίες για τα περασμένα. Δεν επικεντρώνεται μόνο, στα δικά του συναισθήματα, αναφερόμενος στην τρυφερότητα, την αφοσίωση και τη γονεϊκή τους υπομονή, αλλά διαφαίνεται και η φυσική του ευγένεια που μαγνητίζει με τον ορθό και συγκρατημένο λόγο του, τη σεμνότητα, την ευφροσύνη και την ταπεινότητα. Οι σελίδες του βιβλίου, είναι ένας καθρέπτης που εκπέμπει την ακτινοβολία του φωτός της ψυχής του, που τον οδηγεί σε προσωπικές εσωτερικές αναζητήσεις, έχοντας σαν ερεθισμό, όλο αυτό που σφαιρικά διαμορφώνει, τις πολυμορφικές πλευρές του ανθρώπινου νου.
Με την πένα του, προκαλεί την έξαρση του έντονου συναισθηματισμού, που από νοηματικές διαδρομές, εκφράζει τη βαθύτητα της σκέψης του. Είναι από τις πιο συγκινητικές περιπτώσεις, που κρατούν το δίαυλο του αισθήματος και του πνεύματος, με ευαισθησία και χάρη, περιγράφοντας τη φύση και το ζωντανό ήλιο στο χωριό Μύρου, την ήρεμη θάλασσα της Κυπαρισσίας, τα σκιερά δάση, τις πηγές του καθάριου νερού, την πείνα, τη δυστυχία και κάθε υψηλό και ευγενές που έζησε, στην καθημερινότητα της παιδικής του ζωής. Ο Στάθης Παρασκευόπουλος, που έχει γράψει εβδομήντα πέντε βιβλία, δίκαια θεωρείται, ένας από τους πολυγραφότατους πατριώτες Συγγραφείς και είναι Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων. Δημήτριος Μητρόπουλος
Την φωτογραφία του συγγραφέα την πήραμε από την εφημερίδα Φωνή της Μεσσηνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου