Ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει από τον γυάλινο πύργο και βλέπει οργή..

Είναι εύκολο ένα κόμμα που ασκεί εξουσία να κλειστεί σε έναν ιδιότυπο «γυάλινο πύργο» και να μην μπορεί να αντιληφθεί τις πραγματικές διαθέσεις της κοινωνίας. Ιδίως μάλιστα σε μια εποχή όπου με τον τρόπο που λειτουργεί η ψηφιακή κυρίως δημοσιότητα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι εύκολο να εγκλώβιστεί ακόμη και μία κυβέρνηση στην ίδια της την επικοινωνιακή «φούσκα» και να μην βλέπει την πραγματικότητα. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για μια κυβέρνηση που μπορεί να έφτασε το ποσοστό του 36% στις προηγούμενες εκλογές, αλλά δεν έχει πίσω της έναν ανάλογο κομματικό μηχανισμό που να λειτουργεί ως αμφίδρομος δίαυλος επικοινωνίας με τη βάση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα σχετικά μικρό κόμμα σε σχέση με την κοινοβουλευτική δύναμη (ακόμη και αυτή που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις), τα στελέχη του σε εντυπωσιακό βαθμό είναι αποσπασμένα στο κράτος και τις ΔΕΚΟ, έχει μικρές τοπικές οργανώσεις, παρατάξεις που σε ορισμένους συνδικαλιστικούς χώρους είναι πιο κάτω και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και σχετικά μικρό δίκτυο αυτοδιοικητικών αρχόντων.
 Επιπλέον, ακόμη και τα στελέχη του πρώτης γραμμής αναδείχτηκαν πολύ περισσότερο από την κοινωνική φουσκοθαλασσιά της περιόδου 2010-2012 και τη συνακόλουθη μηντιακή προβολή τους όταν το «φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ» κυριάρχησε στη δημόσια σφαίρα, παρά μέσα από την εκπροσώπηση κοινωνικών συμφερόντων. Μια ματιά στα βιογραφικά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ θα δείξει ανθρώπους που κυρίως γνωρίζουν τον κομματικό μηχανισμό, το «αριστεροχώρι» και την ψηφιακή δημοσιότητα και όχι την ελληνική κοινωνία σε όλο την αντιφατικότητα και την περιπλοκότητα. Όλα αυτά για ένα διάστημα δεν αποτελούσαν πρόβλημα, καθόσον το βασικό ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε για ένα διάστημα απλώς να καταλάβει τη συμβολική θέση της απάντησης στο «μνημονιακό κατεστημένο» και πάνω σε αυτό να οικοδομήσει την τεράστια διεύρυνση της εκλογικής του επιρροής. Μόνο που τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να κατέβει στον εκλογικό στίβο ως η κεντροαριστερή ή «προοδευτική» εκδοχή μιας υποτιθέμενης νέας μνημονιακής κανονικότητας και όχι ως κόμμα διαμαρτυρίας. Πρέπει να πείσει για αυτά που λέει και να δώσει λόγο γι’ αυτά που έκανε που δεν έκανε.