Λίγες μέρες μετά την είσοδο του 2019 έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος που αν και πλήρης ημερών, 97 ετών έφυγε από την επίγεια ζωή, θα λείψει, γιατί δεν έχει σημασία η ηλικία που πεθαίνει ο άνθρωπος, αλλά περισσότερο αξίζει η αγάπη, η καλοσύνη και η αξιοπρέπεια, αρετές που αποκτά κανείς, πολλές φορές μέσα από τις δυσκολίες της ζωής. Και για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, οι δυσκολίες ξεκίνησαν από νωρίς. Στο παρόν γραπτό κείμενο θα κάνω λόγο για το φευγιό του κυρίου Γεωργίου Μπούζα, ως δείγμα σεβασμού για τον καλό αυτό άνθρωπο που γνώρισα. Μαζί με την καλή του σύζυγο, την κυρά Τασία υπήρξαν από τους πιο εκλεκτούς και καλούς γείτονες που είχαμε στην όμορφη γειτονιά μας στην Κυπαρισσία.
Ο Γεώργιος Μπούζας γεννήθηκε το 1922 στο Λυκουδέσι της ορεινής Τριφυλίας. Το 1934 έφυγε από τη ζωή ο πατέρας του Αθανάσιος, σε ηλικία 39 ετών και η μητέρα του έμεινε χήρα σε ηλικία 29 ετών. Παρά τα νιάτα της, επέλεξε να μεγαλώσει τα παιδιά της τίμια και χριστιανικά, με πολλές δυστυχώς στερήσεις. Πλάι της, στάθηκε βράχος ο μεγάλος της γιος, ο Γιώργος, 12 χρονών παιδάκι που αναγκάστηκε να αφήσει τα δύσκολα εκείνα χρόνια το σχολείο και έκτοτε να αφοσιωθεί στο μεγάλωμα των υπόλοιπων ορφανών. Είχε άλλα 5 αδέρφια, την Μαρία 9 ετών, την Καλιόπη 7 ετών, τη Φωτούλα 4 χρονών, τον Σωτήρη 2 ετών και ένα βρέφος, κοιλιάρφανο, αφού γεννήθηκε μετά το θάνατο του πατέρα του και πέθανε 4 μήνες μετά. Τα ορφανά πέρασαν δύσκολα, αλλά έγιναν άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο. Αν σκεφτούμε πόσο δύσκολα θα μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά, σε ένα ορεινό χωριό όπως το Λυκουδέσι η Χρυσικό, θα καταλάβουμε πως δεν είναι σωστό να γκρινιάζουμε, γιατί εμείς έχουμε περισσότερα. Συνεπώς, άδικα παραπονιόμαστε. Αυτές τις δυσκολίες αναφέρει μέσα στο βιβλίο του με τίτλο Το Λυκουδέσι Ιστορία-Λαογραφία, ο συγγραφέας του, ο Γεώργιος Μπούζας, ο οποίος αν και δεν αποφοίτησε από το Δημοτικό σχολείο, γράφει με τρόπο γλαφυρό και είναι εμφανές το λογοτεχνικό του ταλέντο, κάτι που προέκυψε από την μεγάλη αγάπη που είχε στα γράμματα. Στο πρώτο κεφάλαιο κάνει αναφορά στο χωριό, στο δεύτερο πραγματοποιεί μνημόσυνο, γιατί θυμάται και αναφέρεται σε κάποιες οικογένειες του χωριού του, στο τρίτο κάνει λόγο στη λαογραφία που τόσο γνώριζε και στο τέταρτο κεφάλαιο γράφει ορισμένες προλήψεις που είχαν οι κάτοικοι των χωριών εκείνα τα χρόνια. Και τα πέντε ορφανά αποκαταστάθηκαν, παντρεύτηκαν, εργάστηκαν, έκαναν τις οικογένειες τους. Ο κύριος Γεώργιος Μπούζας το 1952 μετοίκησε στην Κυπαρισσία και εργάστηκε ως παντοπώλης. Το 1961 νυμφεύτηκε την αείμνηστη κυρία Αναστασία Δημ. Βλάχου και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Αθανάσιο και τον Δημήτριο. Μέσα στο βιβλίο φαίνεται η μεγάλη του αγάπη για το χωριό, τους γονείς, τα αδέρφια και τους συγχωριανούς του, με τους οποίους είχε τις καλύτερες σχέσεις, επιπλέον, από τα όσα γράφει φαίνεται να απουσιάζει η κακία και είναι εμφανής η διάθεση του για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των όμορφων ορεινών χωριών της Τριπύλης. Και πράγματι, εργάστηκε.
Έγραψε το 1950 στο Τριφυλιακό Βήμα και το 1959 στην εφημερίδα Θάρρος τις ανάγκες των χωριών, κάτι που είχε αποτέλεσμα να ακουστεί η φωνή των ανθρώπων κι έτσι ανοίχτηκαν οι δρόμοι στα ορεινά και δυσπρόσιτα χωριά της κοινότητας Τριπύλης. Να τον θυμόμαστε όσοι τον είχαμε γνωρίσει και προσωπικά, γιατί υπήρξε άνθρωπος με πολλές γνώσεις και είχε μεγάλη αγάπη για τους συνανθρώπους του.
Θάνατος
Λίγες μέρες πριν έφυγε από τη ζωή ο μπαρμπά Γιώργος, στην όμορφη Κυπαρισσία που αγάπησε και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Κύριε Γιώργο Μπούζα καλό ταξίδι εύχομαι και υπόσχομαι πως δεν θα σε ξεχάσω. Πήγαινε βρες τον πολυαγαπημένο σου πατέρα, τη μάνα σου, όσους έχεις χάσει, αγκάλιασε τους σφιχτά. Όσοι σε ξέραμε δεν θα σε ξεχάσουμε γιατί η μνήμη και η καρδιά δεν ξεχνάνε. Θα σε θυμάμαι που έβγαινες με τη μαγκουρίτσα σου και περπάταγες στη γειτονιά, θα θυμάμαι που λιαζόσουνα έξω από το σπίτι σου τους καλοκαιρινούς μήνες. Να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε. Θα διαβάζω το βιβλίο σου με τα όμορφα ποιήματα για τους γονείς σου και θα λαμβάνω τα όμορφα μηνύματα αγάπης και σεβασμού που πηγάζουν τα όσα γράφεις για το χωριό και τη ζωή σου, θα σε έχω ως παράδειγμα, γιατί κατάφερες τα ακατόρθωτα για πολλούς από μικρός μέσα στη φτώχεια και στη δυστυχία, έκανες πολλά έργα, γιατί δούλεψες τίμια και με αξιοπρέπεια, τίποτα δεν σου χαρίστηκε. Κουράγιο στους δικούς σου, στα παιδιά και στους οικείους σου.
Διονύσιος Γεωργογιανόπουλος, πτυχιούχος Θεολογίας Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου