"ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ, Ω ΗΡΩΩΝ ΧΩΡΑ ΤΙ...ΓΑΙΔΑΡΟΥΣ ΒΓΑΖΕΙΣ ΤΩΡΑ"...

Τον φώναζαν ο «Kαλημέρας».

Ζούσε στα Μανιάτικα, κοντά στην Αγία Σοφία.

Στην Κατοχή.

Κάθε πρωί έβγαινε βόλτα στη γειτονιά. Με το χαμόγελο και την καλημέρα στο στόμα. Εξ ου και ο «Καλημέρας».

Ήταν όμως συνεργάτης των Γερμανών. Των «Γερμαναράδων» – όπως με ένα ενδόμυχο δέος γεμάτο αποστροφή ακόμα αποκαλούμε τους Ναζί.

Μελίρρυτος και πρόσχαρος ο «Καλημέρας» άγρευε πληροφορίες. Μια κουβέντα από δω, μια κουβέντα από ’κεί, έβαζε και λίγο αλάτι δικό του, τσακ πήγαινε ραπόρτο στους Γερμανούς και ρουφιάνευε  τους γείτονές του.

Άρχισαν κάτι μυστήριοι φόνοι.

Έσκαγαν μύτη στα ξαφνικά απ’ το πουθενά οι Γερμανοί κι εκτελούσαν επί τόπου και άνευ ετέρας στόχους. Στη μέση του δρόμου. Ξάπλωναν τους ανθρώπους εν ψυχρώ σαν να ’ταν λυσσασμένα σκυλιά. Κι έφευγαν.

Αγριεύτηκε η γειτονιά.

Όλοι κατάλαβαν ότι κάποιο καρφί γάζωνε τα νοικοκυριά σαν να τα γάζωνε πολυβόλο.

Ο «Καλημέρας» δουλειά του. Έγινε κι απρόσεκτος, χόντραινε η κοιλιά του. 

Το μελέτησαν οι Μανιάτισσες. Αιώνες σοφίας η θηλυκή γεροντία, έβγαλαν άκρη, το διαλεύκαναν το πράγμα.

Ένα πρωί,  Κυριακή, καθώς έβγαινε ο «Καλημέρας» απ’ την εκκλησία, ένας αμούστακος νεαρός τον πήρε στο κατόπι, στη μέση του δρόμου, κάτι του ψιθύρισε στο αυτί, ΟΠΛΑ του είπε, και του έριξε στο κεφάλι μια και καλή.

Παραδόξως, απ’ το κεφάλι του «Καλημέρα» έτρεξαν αίματα και δεν βγήκαν φίδια. Ίσως τα φίδια να ’μειναν στη μαύρη καρδιά του να τον κατεβάσουν στον Άδη.

Μέχρι να τον μαζέψουν οι δικοί του, πολλοί πέρασαν δίπλα από τον σκοτωμένο προδότη και του έλεγαν «καλημέρα»…     Από την ΦΩΝΗ

Υ.Γ. Μάλλον το ποίημα Δυστυχία μου Ελλάς του Σουρρή έχει απόλυτο δίκιο γιατί ελλάδα των ηρώων καταφέρνει τελικά...να βγάζει τον χειρότερο εαυτό μας..