Δεκαετίες τώρα,όπου κι`αν βρέθηκα ανά την υφήλιο,τέλη Ιουλίου και για ένα περίπου μήνα,επιστρέφω και «κατασκηνώνω« στον γενέθλιο τόπο μου,για να «ανεφοδιασθώ«με τις γεύσεις και τις μυρωδιές των αγαπημένων θερινών οπωρών (σύκα,αχλάδια,σταφύδα ,καρπούζια κ.α),για να με κρατούν άγρυπνο νοσταλγό του χωριού μου (Γλυκορρίζιον-Τριφυλίας-Μεσσηνίας).
Αυτή τη χρονιά όμως ,αλλά και τις τελευταίες προηγούμενες ,άφησα το χωριό μου με μια παράξενη πικρή γεύση που της έδωσα την ονομασία «η ερήμωση των χωριών μας« . Και το γράφω αυτό, γιατί στο αγαπημένο μου χωριό δεν έχω πλέον τη δυνατότητα να καθίσω απέναντι σε λίγους νέους άνδρες –γυναίκες, μόνιμους κατοίκους του χωριού και να κουβεντιάσουμε για τα τρέχοντα τοπικά και άλλα γενικότερα θέματα και αυτό γιατί , απλώς ,δεν υπάρχουν πλέον νέοι άνθρωποι στα χωριά μας .
Δυστυχώς,όποιος γεννήθηκε ,έζησε και μεγάλωσε σε χωριό και έχει κρατήσει τους δεσμούς του, διαπιστώνει σήμερα με την πρώτη του επαφή ότι έχει επέλθει η πλήρης δημογραφική,πολιτική,οικονομική και πολιτιστική «απαξίωση« , διάβασε ερήμωση της υπαίθρου , των χωριών μας.
Και για να εννοήσουμε πλήρως τη πραγματική διάσταση του θέματος ,παραθέτω λιτά και απλά την πρόσφατα ιστορική και σημερινή παράμετρο του φαινομένου στο χωριό μου: 1955-70 μόνιμοι κάτοικοι περί τους 350…ένα εξατάξιο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο με 65 μαθητές… αυτοδιοικητική κοινότητα.. 3 καφενεία. Σήμερα 2019:μόνιμοι κάτοικοι 37…το σχολείο καταργήθηκε πριν 28 χρόνια…δεν υπάρχει κοινότητα… δεν υπάρχουν καφενεία . Τη νέα γενιά αποτελούν τρείς οικογένειες με 9 παιδιά σχολικής ηλικίας.
Και δυστυχώς το πρόβλημα της ερήμωσης των χωριών μας θα επιδεινωθεί καθόσον είναι μέρος του γενικότερου δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας , που σύμφωνα με τη τελευταία (πριν 3 μήνες) επιστημονική έρευνα του δημογραφικού εργαστηρίου του πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ο πληθυσμός της Ελλάδος το 2035 μπορεί να μειωθεί από 10.4 εκ .έως 9.5 εκ, το δε 2050 από 10 εκ .έως 8.3 εκ.
Τα κοινωνικά προβλήματα και οι δυσάρεστες καταστάσεις που έχει επιφέρει η ερήμωση των χωριών μας είναι τα ίδια κάθε φορά που επισκέπτομαι το χωριό , για να αναβαπτιστώ στα νάματα της γενέθλιας γης.
Σύμφωνα με τις τεκμηριωμένες εκτιμήσεις, τα πολυσύνθετα κοινωνικο/πολιτικο/οικονομικά αίτια που οδήγησαν στην ερήμωση της υπαίθρου γενικώς οφείλονται στην έξαρση της αστυφιλίας και στην εξωτερική μετανάστευση που βίωσε η ελληνική κοινωνία μετά τον εμφύλιο πόλεμο και κατά τις δεκαετίες του 50 και 60. Είναι όμως καιρός και τώρα δεν είναι αργά, να κάνουμε κάτι και να μη καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια , όπως λένε στο χωριό μου .
Λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητος , είχα τις ευκαιρίες και δυνατότητες να γνωρίσω και ζήσω σε πολλές και διάφορες χώρες και να είμαι σε θέση να διατυπώσω , πέρα και πάνω από όποιες εθνικιστικές και κακώς εννοούμενες πατριωτικές θεωρήσεις και εξάρσεις, τεκμηριωμένα τη προσωπική μου άποψη/εκτίμηση , την οποία νομίζω μπορεί να συμμεριστεί κάθε καλοπροαίρετος και ελεύθερα σκεπτόμενος συμπολίτης, ότι ζούμε σε μια προικισμένη/ευλογημένη από πλευράς φυσικής, κλιματολογικής και ανθρωπίνου δυναμικού χώρα , που μπορούσε και μπορεί σήμερα να ανταποκριθεί και αντεπεξέλθει στη τρέχουσα κρίση και προκλήσεις , αξιοποιώντας τα συγκριτικά αυτά κι` άλλα πλεονεκτήματα που διαθέτει.
Επί του θέματός μας , το ζητούμενο είναι να ξαναζωντανέψουν τα χωριά μας , να αναβιώσουν , να επανενταχθούν στη παραγωγική και πολιτιστική διαδικασία , να ανασάνουν δημογραφικά , να ξαναγίνουν όπως κάποτε , η μήτρα της φυλής μας , όπως έχει αναγνωρισθεί ιστορικός.
Το πως θα γίνουν είναι το έτερον ζητούμενο , που μπορεί να φαίνεται και ακούγεται ονειρικό , είναι όμως εφικτό , με τη προϋπόθεση ότι θα υπάρξει κατάθεση , πολιτικής τόλμης , αποφασιστικότητας , φαντασίας στην εξουσία , οργανωτικότητας και δια-πολιτικήςσυνεννόησης/συναντίληψης.
Φειδώμενος του φιλόξενου χώρου της «Ε«, καταθέτω τηλεγραφικά την εξής πρότασή μου: Όπως πρέπει να υπάρχει Ενεργή εθνική συνεννόηση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, στο ίδιο αυτό πνεύμα να εκπονηθεί , συνταχθεί και συμφωνηθεί ένα μακροχρόνιο στρατηγικό αναπτυξιακό πρόγραμμα δημογραφικής- κοινωνικής-οικονομικής ανασυγκρότησης των χωριών μας.
Με αίσθημα ιστορικής/πολιτικής ευθύνης , κυβέρνηση και δημοκρατικές αντιπολιτευτικές παρατάξεις , αφού παραμερίσουν τα ανόητα φληναφήματα και τις στείρες αντιπαραθέσεις να καθίσουν στο τραπέζι και να δεσμευτούν σε βάθος χρόνου σε ένα σύνθετο αναπτυξιακό πρόγραμμα , που θα στοχεύει στην αναβίωση , γενικώς της υπαίθρου
Το «εργαλείο-όργανο« υλοποίησης του προγράμματος αυτού θα είναι οι νέοι μας , που στη σημερινή αρνητική συγκυρία διαγκωνίζονται στα περιθώρια των αστικών κέντρων , ψάχνοντας να βρουν μια ανασφάλιστη δουλίτσα που θα τους εξασφαλίζει την ημερήσια «φραπεδιά«. Το εθνικό αυτό πρόγραμμα , που μπορεί να ενισχυθεί από ανάλογα ευρωπαϊκά , θα απευθύνεται και θα προσκαλεί νέους για επιστροφή ή εγκατάσταση στα χωριά , με οικονομικούς και κοινωνικούς προνομιακούς όρους , που θα τους δίνουν τις δυνατότητες να ενταχθούν στο εν ευρεία εννοία γίγνεσθαι της αγροτικής οικονομίας και κοινωνίας.
Δεν είναι του παρόντος και δεν είμαι εξ αντικειμένου σε θέση να παραθέσω ιδέες και σχέδια δράσης και εκπόνησης , καθώς οι αρμόδιοι παράγοντες είναι ικανοί προς τούτο , το μόνο όμως που χρειάζεται είναι όραμα, θέληση και συμμετοχική δράση.
Και μόνο η σκέψη ότι στα χωριά μας θα γίνονται γάμοι και βαφτίσια και θα μπορούμε να βρίσκουμε στο ιστορικό παζάρι της Κυπαρισσίας (απ`το 1902) ελληνικά, σκόρδα, κρεμμύδια, πατάτες και λεμόνια και όχι εισαγόμενα από τη Κίνα , Αίγυπτο και Αργεντινή , αναθαρρεύει τους λιγοστούς εναπομείναντες «ακρίτες μας« να κρατήσουν ψηλά τη σημαία της ιστορικής συνέχειας των χωριών μας.
Χρίστος Κοντοβουνήσιος- π.Πρέσβυς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου