Η Αποστασιοποίηση των νέων από την Πολιτική

Αποτελεί πλέον γεγονός, ότι οι νέες και οι νέοι, έχουν αποστασιοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική ζωή του τόπου μας, αδιαφορώντας για όλα όσα διαδραματίζονται στην κοινωνία μας. Σε αρκετές περιπτώσεις είναι οφθαλμοφανές, ότι οι νέοι δεν έχουν απλά απομακρυνθεί από την πολιτική, αλλά δηλώνουν πλήρη άγνοια επί παντός επιστητού, τουλάχιστον για θέματα που αφορούν τα προβλήματα της συγχρόνου κοινωνίας. Η κοινωνικοπολιτική απάθεια, η αδιαφορία για τα κοινά και οι διαστρεβλωμένες απόψεις που σχηματίζονται κατά καιρούς, για τον τρόπο λειτουργίας της πολιτικής, είναι έννοιες που μαστίζουν την κοινωνία και τα μέλη της, πέραν των νέων, και που πολλές φορές έχουν σαν αποτέλεσμα ακόμα και την εμφάνιση πολιτικών τακτικών και παρατάξεων που δεν αρμόζουν σε  δημοκρατικό καθεστώς, πάντα όμως, με τη συναίνεση του ασυνειδήτου πολίτη.

       Παλαιότερα, η ενεργός πολιτική δράση και οι ιδεολογικοί αγώνες αποτελούσαν αρετή για μια κοινωνία,  σε σημείο όπου θεωρούνταν ακόμα και ιεροί. Οι αγώνες αυτοί, εκπροσωπούσαν τις ιδεολογικές πεποιθήσεις των πολιτών, δίνοντας ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των πολιτών και των πιστών. Για να μπορούν οι μεταγενέστερες γενιές να έχουν μια πιο άνετη ζωή, χωρίς δυσκολίες και προβλήματα. Μέσω αυτών των κινήσεων, πίστευαν οι παλιοί πως έδιναν μαθήματα ζωής στους νέους, για το πώς να διεκδικούν τα δικαιώματά τους ειρηνικά, να έχουν αρχές και αξίες καθώς και πλήρη γνώση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων τους μέσα στην κοινωνία. Αντί γι` αυτό, οι νέοι έχουν εγκαταλείψει τα όπλα, ενώ ορισμένες φορές, δεν ψάχνουν καν να βρουν σανίδα σωτηρίας κι ελπίδας για αυτόν τον «άτιμο κόσμο που έτυχε να γεννηθούν», βάσει των λεγομένων τους. Σήμερα η πολιτική βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Θεωρείται ως βασικος υπαίτιος για την παρακμή της εποχής. Αξίζει να σημειωθεί όμως, πως οι πολιτικοί, εκτός από εκπρόσωποι της κοινωνίας, αποτελούν και μέλη αυτής. Η λειτουργία της πολιτικής καθορίζεται από αυτούς και διαμορφώνεται με βάση τις ανάγκες της εκάστοτε εποχής καθώς και με τη λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας.

       Παρ`όλη την αδιαφορία που επικρατεί από τους νέους για την πολιτική, οφείλουμε να ομολογήσουμε, πως ως ένα βαθμό υπάρχει προβληματισμός για θέματα όπως η ανεργία και τις ολοενα αυξανόμενες εισροές μεταναστών προσφύγων στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα. Δείχνουν αρέσκεια ή και ζήλο κυρίως για θέματα που αφορούν άμεσα το μέλλον τους και τις επικείμενες αλλαγές στην καθημερινότητά τους και τον τρόπο ζωής τους, αδυνατώντας όμως να εκφέρουν αντικειμενική άποψη ιδεολογικού χαρακτήρα, με θέμα τη σύγχρονη πολιτική. Κυριαρχεί η άποψη, ότι οι νέοι γυρνούν την πλάτη στην ενεργό πολιτική δράση, επειδή θεωρούν τον εαυτό τους ασυμβίβαστο, ιδεολογικό επαναστάτη μιας κοινωνίας που «παρακμάζει ολοένα και πιο γρήγορα», αρνούμενοι να υιοθετήσουν πρότυπα δράσης και πολιτικοποίησης. Άλλωστε, οι περισσότεροι από αυτούς δηλώνουν ευθυνόφοβοι, κυριευόμενοι από το φόβο μη τυχόν και δεν καταφέρουν να εκπληρώσουν τους στόχους τους, απογοητεύοντας τον απλό κόσμο. Αξίζει να γραφεί επίσης, πως οι νέοι στρέφουν το ενδιαφέρον τους προς άλλα ενδιαφέροντα όπως την ψυχαγωγία, τον αθλητισμό και την τέχνη, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να περάσουν, κατ`αυτούς, πιο δημιουργικά τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έτσι κι αλλιώς διαθέτουν.

       Από αντικειμενικής απόψεως βέβαια, η έλλειψη πολιτικής αγωγής, κυρίως στο αναλφάβητο μέρος του πληθυσμού, και κατ`ακολουθία η άγνοια, κρατά μακριά τον κόσμο από τις πολιτικές διεργασίες. Ευθύνη γι` αυτό, φέρει τι σχολείο και ιδιαίτερα η οικογένεια, μιας και μέσω αυτών των φορέων και παραγόντων καλλιεργείται ο κάθε άνθρωπος. Παράλληλα, η πτώση πολιτικού ήθους και οι ανάρμοστες συμπεριφορές που συχνα πυκνά επιδεικνύονται από στελέχη κομματικών παρατάξεων και εκπροσώπων του λαού, αυτόματα υψώνουν τείχη ανάμεσα στην πολιτική και τον απλό κόσμο, κυρίως τη νεολαία. Ωστόσο, η πικρή για όλους μας, εμπειρία από το παρελθόν, τα πέτρινα χρόνια της κρίσης, απογοητεύει ακράδαντα την πλειοψηφία των πολιτών αποτρέποντάς τους από το να ασχοληθούν έστω και λίγο με το χώρο των κοινών και της πολιτικής.

       Συνοπτικά, βάσει των παραπάνω συμπεραίνει κάποιος εύκολα, πως για την αποστασιοποίηση των νέων από την πολιτική σήμερα, δεν ευθύνεται μόνο το σχολείο, η οικογένεια και ο κοινωνικός περίγυρος, αλλά και η ίδια η πολιτεία και το κράτος. Κρίνοντας από τον τρόπο που διαχειρίζονται τα προβλήματα του τόπου καθώς και καταστάσεις που καθορίζουν τη συνέχεια και ομαλή ροή της καθημερινότητάς μας, πράττοντας συχνά αυτόνομα, χωρίς τη συλλογική και ομόφωνη γνώμη του κοινού, αφήνεται να εννοηθεί από πολλούς, ότι η πολιτική ανήκει στους ήδη πολιτικοποιημένους και στους πλούσιους, δημιουργώντας μέσω της παραπληροφόρησης των ΜΜΕ και των αγανακτισμένων πολιτών, έμμεσα την διαστρεβλωμένη άποψη, πως όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, άδικοι και συμφεροντολόγοι.

Χαράλαμπος (Λάμπης) Χριστόπουλος
Ανδραβίδα Ηλείας
Φοιτητής, Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος Πολυτεχνείο