Η χώρα είναι
στα δικά μας χέρια, και το μέλλον της θα κριθεί από τις δικές μας αποφάσεις
Μήπως τελικά οι αναλύσεις μας και οι απόψεις είναι εγγεγραμμένες στα γονίδια μας; Δεν ξέρω αν η μεμψιμοιρία είναι γονιδιακή αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βλέπουμε τα γεγονότα από διαφορετική οπτική και όχι από την παθητική και μοιρολατρική αντιμετώπιση τους. Μονίμως γκρίνια και παράπονα, για όλους και για όλα. Ένας λαός γαλουχημένος που ζητάει από τους άλλους να κάνουν αυτά που ο ίδιος δεν κάνει για τον εαυτόν του και τη χώρα του. Ένας μεμψίμοιρος, λοιπόν, είναι γκρινιάρης, παραπονιάρης, μουρμούρης, που μονίμως κατηγορεί τη μοίρα του και τους άλλους για όσα του συμβαίνουν. Κάπως έτσι είναι κατάσταση με τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις και τον Ερντογάν.
Προκαλεί ο Ερντογάν; Τρέχουμε να ζητήσουμε βοήθεια και στη συνέχεια να κατηγορήσουμε τους συμμάχους και φίλους μας που δεν κάνουν περισσότερα. Θυμίζουμε κάποιον που δεν θέλει να πάρει τη ζωή στα χέρια του και, τελικά, μένει στάσιμος. Μονίμως με το χέρι απλωμένο ζητιανεύουμε από τη Δύση βοήθεια, είτε αυτή είναι οικονομική, είτε υποστήριξη όταν ο Ερντογάν προκαλεί. Δηλαδή θέλουμε πάντα κάποιον άλλον να καυγαδίζει για εμάς ή να πληρώνει τα δικά μας χρέη. Κάντε εικόνα αυτήν την νοοτροπία σε έναν κοντινό σας άνθρωπό, που συνεχώς απαιτεί να καθαρίσετε εσείς όλες τις ανοιχτές του υποθέσεις και συνεχώς να του δείχνετε αλληλεγγύη, ανεξάρτητα αν έχει δίκιο. Εκ του αποτελέσματος καταχωρείται  στην κατηγορία των τοξικών ανθρώπων, που καλό είναι να κρατάμε μακριά μας.
Η Ελλάδα για πολλά χρόνια ήταν για τους εταίρους πηγή προβλημάτων.
Στην Ελληνοτουρκική κρίση, οι σύμμαχοι μας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, αν και έχουν τα δικά τους συμφέροντα, στάθηκαν έστω και σε επίπεδο δηλώσεων στο πλευρό μας. Δεν ήμασταν, όμως ευχαριστημένοι και βάζαμε το ερώτημα αν θα έρθουν να υπερασπιστούν στρατιωτικά τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα;
Κάτι που δεν κάναμε εμείς, όπως θα έπρεπε στην Κυπριακή τραγωδία αλλά και στις πρόσφατες παραβιάσεις της ΑΟΖ  από την Τουρκία. Για πρώτη φορά η Ελλάδα, στην περίπτωση του Έβρου και στο μνημόνιο Τουρκίας- Λιβύης, έδειξε ενεργητική και επιθετική στάση σε όλα τα επίπεδα, επιχειρησιακά και διπλωματικά.
Ακόμα μεγαλύτερη αντίφαση είναι, να απαιτείς μετεγκαταστάσεις προσφύγων στην Ευρώπη και να γίνεται επανάσταση για τον ίδιο λόγο στο εσωτερικό της χώρας για να αποτραπεί το ίδιο πράγμα που ζητάς από τους άλλους, όταν πρέπει να το κάνεις εντός των δικών σου συνόρων.
Στο θέμα του Έβρου, τσακωνόμαστε αν είναι εισβολή ή επιθετική ενέργεια του Ερντογάν με μοχλό του μετανάστες. Βγήκαν και οι «προοδευτικοί ταμπελοποιοί» να κατηγορήσουν ως ακροδεξιούς όσους μιλάνε για εισβολή και φύλαξη των συνόρων.
Ο Τσίπρας τους έδωσε έστω και καθυστερημένα την απάντηση που τους άρμοζε…
Γράφουν ωραία κειμενάκια στα σόσιαλ μίντια, για το πόσο αγαπούν τους πρόσφυγες και πόσο απεχθάνονται όλα αυτά που συμβαίνουν στα σύνορα.
Μόνο που αν δεν υπήρχαν σύνορα δεν θα μπορούσαν να γράφουν με την ελευθερία και τη σιγουριά ενός κράτους δικαίου. Ο Αλέξης Τσίπρας αν και απάντησε στη φρασεολογία της Nεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, αφορά όμως κι όλους αυτούς που με μεγάλη ευκολία χωρίς να τους ενδιαφέρει η κρισιμότητα της στιγμής, «ονειρεύονται την ουτοπία για να μη νιώθουν γερασμένοι».
Όλοι αυτοί, γιατί δεν καταγγέλλουν πρώτα τον Ερντογάν που χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες-μετανάστες και τους σπρώχνει μαζικά προς την Ευρώπη, με πρώτο θύμα την Ελλάδα; Και αν συμβαίνει αυτό πως έρχονται μετά και λένε ότι η Ελλάδα πρέπει να φερθεί ανθρωπιστικά  στους πρόσφυγες και να τους ανοίξει τα σύνορα. Τελικά δεν κατάλαβα, τι ακριβώς θέλουν όλοι αυτοί, να υπερασπιστούμε τα σύνορα μας ή να διευκολύνουμε τον Ερντογάν στην άγρια εκμετάλλευση του προσφυγικού δράματος;
Και αλήθεια όλοι αυτοί οι δήθεν ανθρωπιστές δεν έχουν να πουν κάτι για τους κατοίκους των νησιών; Έγινε καμιά αναφορά για τη βεβήλωση στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στη Μόρια; Αν είσαι απέναντι στον ρατσισμό και τις κτηνωδίες δεν πρέπει να τα βλέπεις όλα;
Σίγουρα πρέπει να απομονωθούν οι ακραίοι που προσπαθούν να διώξουν τις βάρκες με τους πρόσφυγες από τα νησιά ή παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους.
Σίγουρα σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χωράνε ιδεοληψίες αλλά μόνο εθνική ενότητα, που σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
Ευκολίες ανέξοδου προοδευτισμού δεν χωράνε στο Προσφυγικό-Μεταναστευτικό. Είναι ένα πολύπαραγοντικό και σύνθετο πρόβλημα, καθώς σχετίζεται άμεσα με ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων, πολέμους και γεωπολιτικά παίγνια.
Κι αν δεν θέλουν να το λύσουν αυτοί, δεν θα επιβάλει λύση η μικρή Ελλάδα.
Η διαχείριση στο εσωτερικό της κάθε χώρας έχει διαφορετική διάσταση και δεν υπάρχει ο χρόνος να περιμένουμε να επιλυθεί παγκοσμίως αυτό το ζήτημα γιατί η απουσία του κράτους ενδυναμώνει τον φόβο για την ασφάλεια, την αλλοίωση του τρόπου  ζωής ή ακόμη και την απώλεια, της ταυτότητάς μας. Κι αν αυτά δεν σας πείθουν, αναρωτηθείτε, πώς άλλαξε έτσι η στάση των νησιωτών. Είναι οι ίδιοι που πριν από λίγα χρόνια ήταν υποψήφιοι για το Νομπέλ Ειρήνης, που προκαλούσαν συγκίνηση σε ολόκληρο τον πλανήτη με τον τρόπο που αγκάλιαζαν και φρόντιζαν τους πρόσφυγες. Δεν μπορεί σε μια νύχτα να έγιναν ρατσιστές και ακραίοι.  
Με ιδεοληψίες δεν δίνονται απαντήσεις, μόνο με αυτοκριτική, προβληματισμό και αποφάσεις.
Ο Ερντογάν έστησε στην Ελλάδα παγίδα στον Έβρο, μόνο που έπεσε ο ίδιος μέσα καταρρίπτοντας τον μύθο, της σπουδαίας εξωτερικής πολιτικής, που έφτιαχναν οι προπαγανδιστικοί του μηχανισμοί και έτρωγαν αμάσητα και ελληνικά ΜΜΕ.
Η Ελληνική πλευρά με την αποφασιστικότητα, τα αντανακλαστικά και την τακτική που ακολούθησε άφησε γυμνό τον «σουλτάνο» σε παγκόσμια θέα και τηλεοπτική κάλυψη. Ο Τούρκος Πρόεδρος έκανε ανέλπιστο δώρο στην Ελλάδα αποκαλύπτοντας τον ρόλο του, όχι ότι δεν το ξέραμε, με ντοκουμέντα-βίντεο και φωτογραφίες- ως τον μεγαλύτερο διακινητή και εκμεταλλευτή των προσφύγων. Καλό θα ήταν λοιπόν, οι εγχώριοι ανθρωπιστές των σοσιαλ αλλά και οι σοβαροί να καταγγείλουν αυτόν και όχι την Ελληνική πλευρά που αμύνεται. Έχουν πλούσιο υλικό να τον σύρουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η ελληνική κυβέρνηση κατηγορήθηκε ότι δεν έχει διεθνοποιήσει αρκετά την προσφυγική κρίση. Κατηγορήθηκε η Ευρώπη ότι αφήνει αναπάντητους τους εκβιασμούς Ερντογάν. Αλλά τελικά η ηγεσία της ΕΕ κάνει αυτοψία στα ελληνοτουρκικά σύνορα και εκφράζει απερίφραστα την αλληλεγγύη της προς την Ελλάδα, που είναι και «Ευρωπαϊκά σύνορα». Αλλά για ακόμα μια φόρα δεν είμαστε ευχαριστημένοι και αρχίζουμε να μιλάμε για επικοινωνιακές φιέστες. Η αποθέωση της μεμψιμοιρίας και της κομματικής σκοπιμότητας.
Εδώ και τώρα αποσυμφόρηση των νησιών λένε από την αντιπολίτευση αλλά ξεχνούν τη συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία. Συγκρίνουν αριθμούς λες και δεν έχουν αλλάξει έκτοτε οι συνθήκες στη Συρία. Καταφεύγουν όλοι σε ευκολίες μόνο και μόνο για να κάνουν κριτική.
Όλες οι λύσεις που προτείνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης περνάνε από αποφάσεις της ΕΕ αλλά αγνοούν ότι η κρίση συμβαίνει τώρα στα σύνορα της χώρας. Σε τέτοιες περιπτώσεις για να ενισχυθεί και το αντιπολιτευτικό αφήγημα χωρίς να δυσαρεστήσουμε το ντόπιο ακροατήριο ρίχνουμε και καμιά αντιευρωπαϊκή κορώνα, αρχίζουμε και τα βέτο και η ζωή συνεχίζεται σε μια χώρα που αρνείται να δει πρώτα την πραγματικότητα μέσα στα δικά της σύνορα και μετά να διεκδικήσει λύσεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.