ΚΑΤΑΓΩΓΗ
Ο Αριστείδης Σταθόπουλος γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1912 σε ένα όμορφο και γραφικό χωριό, ονόματι Μουριατάδα Τριφυλίας, όπου κι έζησε μέχρι τα 12 του χρόνια. Κατόπιν, μαζί με την οικογένεια του, μετώκησαν λίγα χιλιόμετρα Βορειοανατολικά, στην πόλη της Κυπαρισσίας, πρωτεύουσσας της Επαρχίας Τριφυλίας, που υπάγεται στο Νομό Μεσσηνίας. Ο πατέρας του Αντώνης Σταθόπουλος, ήταν εκπαιδευτικός, και μαζί με την σύζυγο του, Μαρία Ψωμοπούλου, είχαν 6 παιδιά, από τα οποία σήμερα, εν έτει 2020, δεν ζει κανένα.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ-ΕΡΓΑΣΙΑ
Λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, έχω συλλέξει από προφορικές και γραπτές πηγές, ορισμένα χαρακτηριστικά του ιδίου αλλά και του έργου του. Το Γυμνάσιο το έβγαλε στην Κυπαρισσία. Εργάστηκε για κάποια χρόνια στην Κυπαρισσία, το 1950 διορίστηκε στην Ε.Τ.Ε. Κυπαρισσίας και το 1952 μετετέθη στην Αθήνα.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ
Ο Αριστείδης Σταθόπουλος, ο οποίος υπέγραφε ως Άριστος και όχι ως Αρίστος, ο ψιλόλιγνος αυτός άνθρωπος, υπήρξε άνθρωπος καλοσυνάτος, ένας γνήσιος διανοούμενος, η προσωποποίηση της ευγένειας, στοχαστικός, φυσιολάτρης, με βαθιά πίστη στον Χριστιανισμό. Με όσους έχω συζητήσει έχουν να μου πουν τα καλύτερα. Άριστος σε όλα, και ως άνθρωπος και ως Λογοτέχνης. Δεν νυμφεύτηκε ποτέ, ωστόσο είχε ανίψια και καλούς φίλους, οι οποίοι ακόμα και στις μέρες μας έχουν να πουν τα καλύτερα για εκείνον.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΟ
Το 1930 η εφημερίδα <<Καθημερινή>> προκήρυξε διαγωνισμό πεζογραφίας όπου πήραν μέρος εκατοντάδες άτομα. Τότε, ο Άριστος κέρδισε το πρώτο βραβείο.ΜΕτά από την πρώτη του αυτή μεγάλη επιτυχία, ακολούθησε και η ενασχόληση του με την εφημερίδα <<Τριφυλιακός Αγών>>, της οποίας υπήρξε συντάκτης από το 1936 μέχρι και το 1940. Είχε γράψει πολλά πεζά, ποιήματα και τρία βιβλία.
1960 <<Φωτιές στον κάμπο>>
1964 <<Πικρές ρίζες>>
1966 <<Δώρα της αυγής>>
Ο ίδιος είχε βραβευτεί στην Ελλάδα και τη Σουηδία.
ΘΑΝΑΤΟΣ
Ο Αριστείδης Σταθόπουλος νοσηλεύτηκε για περίπου 7 χρόνια σε διάφορα νοσοκομεία λόγω της κίρρωσης του ήπατος, από την οποία και έπασχε και η οποία έμελλε να τον οδηγήσει και στο θάνατο, στις 31 Μαρτίου του 1973.
Θα αναρτήσω και ένα από τα καλύτερα ποιήματα του, για το οποίο έχω κάνει και μια ανάλυση, αφού είχα τη χαρά να το διδάξω όταν έκανα την Πρακτική μου ως Θεολόγος στο Δεύτερο Πειραματικό Γυμνάσιο Αμπελοκήπων, με αφορμή την Ενότητα η Ελπίδα στην Ποίηση.
Φέτος δεν θα με βρεις εδώ, ένα ποίημα που εμπνεύστηκε, από ένα χελιδόνι που έφτιαχνε έξω από το θάλαμο του νοσοκομείου τη φωλιά του. Μεταφέρω εδώ ένα τμήμα από το ποίημα του αυτό.
Μικρή ανάλυση από τα όσα εγώ κατανοώ από το ποίημα του Άριστου Σταθόπουλου.
Θα παρατηρήσετε πως μέσα από το ποίημα αυτό, πηγάζει η ελπίδα σε μια περίοδο που επικρατεί η θλίψη στην ψυχή του λογοτέχνη, αλλά και η οδύνη για το αναπόφευκτο, που είναι το επερχόμενο τέλος του. Επικρατούν επίσης αρκετά στοιχεία της φύσεως, την οποία και αγαπούσε, γιατί η φύση είναι όμορφη όταν βρίσκεται σε συνθήκες γαλήνης αλλά και η αγριάδα της έχει κάτι το γοητευτικό, το ζωντανό. Ωστόσο, παρά την αισιοδοξία, μέσα από κάποιους στίχους φαίνεται και η έκφραση αγωνίας του για το τέλος της ζωής του, που ναι μεν θα είναι τέλος για τον ίδιο αφού θα φύγει από την επίγεια ζωή, αλλά και όταν ο ίδιος θα έχει φύγει, το χελιδόνι θα ξανάρθει, αφού η ζωή δεν παύει να υφίσταται, συνεχίζει ακάθεκτη και αμείλικτη την πορεία της. Αποδεικνύεται και η πίστη του στον Χριστιανισμό, μέσα από ορισμένα Χριστιανικά στοιχεία, όπως το φως της Αναστάσεως και η Παναγία την οποία επικαλείται, ζητώντας της να τον προστατεύσει από τον πικροχάρο και την φοβερή επίδραση που έχει, αφού δάκρυ πίνει κι αίμα, εφόσον και στερεί τη ζωή από τον άνθρωπο. Είναι ένα ποίημα που γράφτηκε σε μια δυσάρεστη για τον λογοτέχνη περίοδο, αποδεικνύοντας πως οι άνθρωποι μέσα από τον πόνο τους μπορούν να προσφέρουν έργα με διδάγματα, αφού η ελπίδα δεν θα πάψει να υφίσταται. Ο πόνος και η χαρά θα υπάρχουν όσο θα υπάρχει και η ζωή, ακριβώς λόγω της φθαρτότητας της κτιστής πραγματικότητας.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΦΕΤΟΣ ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ ΕΔΩ
Φέτος δε θα με βρεις εδώ σαν θα 'ρθεις χελιδόνι.
Πέρσι μπροστά στο θάλαμο της θλίψης κελαηδούσες.
Σε γέλασα και σ΄ έπιασα ταξιδευτή των ήλιων,
κι ένιωθα μεσ' τη χούφτα μου τους χτύπους της καρδιάς σου.
Στο πόδι σου έδεσα κλωστή να δω αν θα γυρίσεις.
Μα φέτος χελιδόνι μου, δεν θα με βρεις σαν θα 'ρθεις,
με τη γαλήνη τ' ουρανού, την άλμη του πελάγου,
γω της φωλιάς σου ο φύλακας, καλό μου θα 'χω φύγει
με τη μελάγχολη χαρά κι ένα τετράδιο στίχους.
Και θα χω στο δισάκι μου τις στάχτες - προκοπή μου.
Και θα ' χω θύμησες λευκές κι ειδήσεις του θανάτου
τους ρεμβασμούς μου της σιωπής, πυράκανθου τις φλόγες.
όμως να ' ρθεις της μοναξιάς την πόρτα να κτυπήσεις
και τα φτερά στις φυλλωσιές του κήπου να τινάξεις.
Τα δένδρα στο χαιρετισμό, τις σάρπες θα πετάξουν
και θα γεμίσει ο κήπος μας με μέλισσες και με άνθη.
Κι εσύ στο σύρμα να σταθείς για μένα να κελαηδήσεις.
Να βγω κι εγώ απ' την πόρτα μου την ώχρα να σκορπίσω
κι απ' τους ρυθμούς και τους αχούς λίγη χαρά να πάρω
όση της μέλισσας φτερό, όση του ρόδου φύλλα...
Πίσω απ ' το θάμπος των λυγμών, το φέγγος της ελπίδας.
να δω κάποιας ανάστασης το φως, που της καρδιάς μου
-αγρίμι κι όρνιο, πόνε μοθ- το στίγμα να ξεπλύνεις.
Ν' ανοίξω το σπιτάκι μου και πάλι εκεί ν' ακούσω:
Με των αγγέλων τα φτερά κυρ' άνοιξη μας ηρθες...
Κι όταν το βράδυ γαληνό θ' απλώνει το μαγνάδι
και πίσω από το βλέφαρο, κυρά, και πίσω από τη σκέψη,
που στέκει τ' όνειρο βραχνάς, στοιχείό μου η φαντασία
τη ζώνει και το βλέμμα σου να ρίξεις Παναγία,
τον πικροχάρο να μη δω δάκρυ να πίνει κι αίμα...
Πηγές: Το βιβλίο του ιστοριογράφου και συμπολίτη μας, Δημήτρη Στρατικόπουλο με τίτλο: Συμβολή στην ιστορία της Κυπαρισσίας και άλλα θέματα.
Ανάλυση ποιήματος: Γεωργογιαννόπουλος Διονύσιος, απόφοιτος Θεολογικής σχολής Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου