Άρθρο του Θεολόγου Διονύση Γεωργογιαννόπουλου για την ανθρώπινη ατέλεια

 

«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»

Αγαπητοί αναγνώστες, Όλοι μας, θα έχουμε ακούσει κατά καιρούς κάποιους μεγαλομανείς-υπερόπτες να λένε το γνωστό «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;». Δυστυχώς, ακόμα και στις μέρες μας, στον 21ο αιώνα, ΚΑΙ το ακούμε και δυστυχώς εκείνοι που το λένε, πέφτουν ολοένα και περισσότερο στην παγίδα αυτή. Δεν λέω πως πρέπει να είμαστε μέσα στην ηττοπάθεια και στη μιζέρια. Έχει διαφορά η χαρά και υπερηφάνεια που θα αισθανθούμε για ένα μας κατόρθωμα - μια επιτυχία - για κάτι που με αγώνα καταφέραμε, και είναι άλλο να νομίζουμε πως εμείς είμαστε και ουδείς άλλος.                             

Το χειρότερο είναι πως ορισμένοι άνθρωποι που ισχυρίζονται πως είναι της Εκκλησίας ασπάζονται την παραπάνω έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» και καταντούν γελοίοι. Είναι άνθρωποι που νομίζουν πως τους ανήκει η Εκκλησία και πως έχουν εξασφαλίσει τον Παράδεισο. Ο Ιερός ναός είναι ο χώρος στον οποίο πηγαίνουμε για τη συλλογική μας προσευχή. Η Εκκλησία που πηγάζει από το ρήμα εκ-καλώ, μας προσκαλεί για να πλησιάσουμε τον Θεό, να μπορέσουμε να σώσουμε την ψυχή μας. Χρειάζονται οι νηστείες, οι παρακλήσεις και οι επισκέψεις στα μοναστήρια, τα οποία είναι καλά και Άγια. Όμως ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ. Απαιτείται η ταπεινότητα, η προσπάθεια να βοηθήσουμε το συνάνθρωπο μας, έστω με έναν καλό λόγο και πολλά ακόμη. Άλλωστε τι να το κάνεις αν κάποιος τηρεί κατά γράμμα τις νηστείες και βλάπτει με κάθε τρόπο τον αδελφό του? Και ο Φαρισαίος ήταν τυπικός και ακολουθούσε το γράμμα του Νόμου, όμως στο τέλος εκείνος που δικαιώθηκε ήταν ο Τελώνης, σύμφωνα με τη σπουδαία Παραβολή. Κανένας μας δεν είναι Άγιος, όλοι οι άνθρωποι είτε είναι ένθεοι, είτε είναι μηδενιστές,  είτε πιστεύουν σε κάποια Θρησκεία, είτε είναι άθεοι, έχουν ορισμένα θετικά και αρνητικά στοιχεία. Βέβαια, όσοι είμαστε χριστιανοί έχουμε ένα χρέος παραπάνω, αφού υποτίθεται πως γνωρίζουμε για ποιον λόγο πιστεύουμε.

Καλός άνθρωπος δεν είναι ο καρπαζοεισπράκτορας, αντιθέτως, ο Χριστιανός οφείλει να είναι μαχητής, δεν πρέπει να κάνουμε παρέα με όλους για να φαινόμαστε καλοί άνθρωποι του φαίνεσθαι, καθώς έτσι χάνεται η προσωπικότητα μας. Η καλύτερη λύση σε ορισμένες περιπτώσεις είναι η απόσταση από άτομα που μας κάνουν κακό. Οφείλουμε να καμαρώνουμε για τις επιτυχίες μας, να «αγκαλιάζουμε» τις αποτυχίες μας, αφούμέσα από αυτές θα βελτιωθούμε. Οι περισσότεροι από μας έχουμε τις κακές στιγμές μας, ζηλεύουμε, θυμώνουμε και οφείλουμε να βελτιωνόμαστε.

Όταν λοιπόν κάποιος σου πει: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;».

Οφείλεις να του απαντήσεις: Είσαι μια κουκκίδα στο άπειρο σύμπαν, ένα ον με σάρκα και οστά όπως κι εγώ. Αναπνέουμε το ίδιο οξυγόνο, είμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό, πατάμε στη Γη, αγαπάμε, πονάμε, γεννηθήκαμε από γονείς. Έχεις θετικά και αρνητικά όπως όλοι μας, κάποιο «σταυρό» κουβαλάς όπως εγώ, κάποιος θα ναι πιο σπουδαίος από σένα, όλα ανατρέπονται, όλοι θα πεθάνουμε και όλοι είμαστε κτίσματα του Θεού. Και μην ξεχνάμε είτε πλούσιος είναι κάποιος, είτε φτωχός, δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας. Ας σεβόμαστε και τη φύση που μας ανέχεται τόσα χρονια. 

Όλοι μας και πρώτος εγώ, έχουμε αισθανθεί έπαρση και υπερηφάνεια. Όμως, έπαρση δικαιούται να έχει μόνον η σημαία. Συνεπώς, πρέπει να κρατήσουμε την καλή υπερηφάνεια που σημαίνει να χαιρόμαστε που πετύχαμε κάτι καλό π.χ. μια δουλειά-σπουδές, να κλείνουμε τα αφτιά μας στην άδικη-κακεντρεχή κριτική του κόσμου, να ακούμε γνώμες, κρατώντας τα χρήσιμα και πετώντας τα άχρηστα.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ χαιρόμαστε με τις επιτυχίες μας. Μπορεί οι κοσμικές μας δυνάμεις να μην είναι πολλές αφού δεν είμαστε ούτε πλούσιοι, ούτε ηγέτες... Όμως, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά, γιατί αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας και τις ιδέες μας, μπορούμε να κάνουμε ΘΑΥΜΑΤΑ. Και ευτυχώς στις μέρες μας, παρά τις δυσκολίες αποδεικνύουμε πως αν είμαστε ενωμένοι θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τα Ιδανικά μας ακλόνητα : ΠΑΤΡΙΔΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ..

Άλλωστε δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας, ας είμαστε Άνθρωποι!!

 

 

 

Διονύσιος Γεωργογιαννόπουλος – Θεολόγος και Αρθρογράφος