Για το Νοσοκομείο Κυπαρισσίας
ΓΡΑΦΕΙ ο Πάνος Μπόζος
Πριν ακριβώς 90 χρόνια (14/1/1932) σε μια μικρή, αλλά ιστορική επαρχιακή πόλη της Δυτικής Μεσσηνίας, την Κυπαρισσία, συνέβη ένα σπουδαίο γεγονός. Ένας τοπικός προύχοντας, χτυπημένος σκληρά από τη μοίρα, συντάσσει τη διαθήκη του γραμμένη στη θαυμάσια γλώσσα των συμβολαιογράφων της εποχής:
«Εν Παραλία Κυπαρισσίας και εν παρά τη κεντρική αγορά οικίαν μου, σήμερον την δεκάτη Τετάρτην Ιανουαρίου Χιλιοστού Τριακοστού Δευτέρου Έτους, ο υπογραφόμενος Γεώργιος Θεμιστοκλέους Αλεξόπουλος επιθυμώ τα εξής:
Άπασα η κατά τον θάνατό μου ευρεθησομένη κινητή και ακίνητη περιουσία μου να παραμείνει εις το διηνεκές αναπαλλοτρίωτος και να διατεθεί για την ανέγερση Νοσοκομείου Κυπαρισσίας, εν τω οποίον να νοσηλεύονται και εν γένει περιθάλπωνται επιστημονικώς άποροι και πτωχοί (κοινής αναγνωρισμένης πτωχίας) άρρωστοι, θεραπεύσιμοι και εύποροι επί αναλόγω πληρωμή...»
Γράφει και άλλα συγκλονιστικά ο Αλεξόπουλος. Η ουσία των λόγων του είναι ότι μέσα στις τραγικές συνθήκες που βρίσκεται η Χώρα (10 χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και λίγο πριν την 4η χρεοκοπία), ο άνθρωπος όλα μπορεί να τα αντέξει, αρκεί να παραμείνει υγιής, αρκεί να υπάρχει ένας χώρος που να μπορεί να προσφύγει ο ασθενής και ο ανήμπορος για να βρει θαλπωρή.
Το όραμα του Αλεξόπουλου έγινε πραγματικότητα. Σήμερα λειτουργεί ένα υπέροχο Νοσοκομείο που προσφέρει καταπληκτικές υπηρεσίες σε κατοίκους και επισκέπτες μιας ευρύτατης περιοχής στη δυτική Πελοπόννησο. Αυτό το Νοσοκομείο κάποιοι επιχειρούν, 90 χρόνια μετά, να το εξαφανίσουν από τον υγειονομικό χάρτη της χώρας, γιατί, τάχα, δεν συμφέρει οικονομικά. Αυτό το έγκλημα ποιος θα το εμποδίσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου