31η Εξερεύνηση του ποταμού της Νέδας το Σαββατοκύριακο 15-16 Ιουλίου

 

Η 31η εξερεύνηση της Νέδας θα πραγματοποιηθεί το Σαββατοκύριακο 15-16 Ιουλίου και είναι αφιερωμένη στον Τάσο Μαστραγγελόπουλο, πρόεδρος του Συλλόγου Πετραίων, ο οποίος ήταν από τους πρωτεργάτες της ανάδειξης και προστασίας του ποταμού και δυστυχώς έφυγε πρόσφατα από τη ζωή…

Το αίτημα της φετινής εξερεύνησης είναι να κηρυχθεί η Νέδα προστατευόμενο ποτάμι από τις πηγές της και κάτω και όχι μόνο το τμήμα από την Αρχαία Φιγαλεία μέχρι τους καταρράκτες.

Οι διοργανωτές σημειώνουν για την 31η εξερεύνηση:

ΝΕΔΑ, ΤΟ ΜΟΝΟ ΘΗΛΥΚΟ ΠΟΤΑΜΙ

Η μυθολογία

Όταν η Ρέα γέννησε τον Δία στου Λυκαίου την κορφή, την (από τότε) ιερή, τον έδωσε στη νύμφη Νέδα να τον κρύψει, μην της τον καταπιεί ο άνδρας της, ο Κρόνος.

Η Νέδα πήρε πρώτη στην αγκαλιά της τον Δία γεννησαρούδι. Νερό δεν είχε να τον λούσει και να πλύνει τα σπάργανα. Άβροχος ήταν ο τόπος και άνυδρος, ξερικός. Χτύπησε η Ρέα τη γη και ανάβλυσε το κεφαλάρι στο Λύκαιο. Σε αυτό έφερε η Νέδα το θείο βρέφος, του έπλυνε τα σπάργανα, το έλουζε και το θήλαζε μαζί με τις νύμφες Θεισόα και Αγνώ.

Δεν πήρε γι αυτό η Νέδα άλλη ανταμοιβή. Μόνο το κεφαλάρι πήρε το όνομά της.

Το κεφαλάρι αυτό αφού έτρεξε, μεγάλωσε και έγινε το θρυλικό ποτάμι.

Με τη Νέδα συνδέεται κατά τη μυθολογία η Δήμητρα, η Περσεφόνη και ο Πλούτωνας. Στην υπόγεια σήραγγα ήταν οι πύλες του Άδη, ενώ ο Παυσανίας τον 2ο αιώνα μ. χ. περιγράφει ναό της Δήμητρας στις όχθες της Νέδας.

Οι περιηγητές

Όλοι οι ξένοι και ντόπιοι περιηγητές μιλάνε για το απόμερο και άγνωστο αυτό ποτάμι, με τους καταρράκτες του, τα σπήλαιά του, τους αρχαίους θρύλους του και τις σύγχρονες παραδόσεις του.

Γράφει ο Μπελέ: «Απερίγραπτος είναι η ομορφιά και το θέλγητρον του τοπίου αυτού, το οποίο θα ηδύνατο τις να συγκρίνει προς το ιταλικόν Tivoli και τους καταρράκτες της επαύλεως του Μαικήνα».

Το 1816 ο Γκελ έγραψε: «Η Νέδα είναι ασύγκριτη σε γραφικές ομορφιές. Τα νερά της βυθίζονται σ’ ένα γραφικό γεφύρι και γκρεμίζονται σ’ ένα καταρράκτη και ασπρίζουν αφρίζοντα και σπινθηρίζουν σπάζοντας στους βράχους, όπου στέκουν βουβά τα ερείπια της αρχαίας πόλεως κι’ ακούς το βουητό τους».

Ο Μύλλερ τονίζει: «Η φύση είναι χαρούμενη και χαμογελαστή, κι έχει κάτι το αυστηρό και επιβλητικό. Μου θυμίζει συχνά το Τυρόλο και θα νόμιζα πως είμαι στο Σάλμπουργκ, αν δεν ήμουν τριγυρισμένος από θυμάρι, πικροδάφνες, λεβάντα, συκιές, μυρτιές και ροδιές».

Ο Ρως μαζί με πολλά άλλα εγκωμιαστικά: «Δεν μπορεί κανείς να βρει στην Ελβετία τοπίο πιο συναρπαστικό από αυτό».

ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
……………………………ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗ ΝΕΔΑ