ΕΙΡΑ απόσπασμα για τα αιώνια ποτάμια μέχρι την ΑΘΑΝΑΤΗ Νέδα
Ώστε εσύ είσαι λοιπόν; Το μικρό κορίτσι που συνάντησα πριν χρόνια στους βάλτους της Θουρίας;
Ο Αριστομένης θυμήθηκε. Πως κατάφερε αυτή η μακρινή ανάμνηση και παραμέρισε τόσα αλλα γεγονότα πλεγμένα σένα μπερδεμένο κουβάρι με όνειρα, παλιές επιθυμίες ,εντυπώσεις…πως τα κατάφερε και βγήκε στην επιφάνεια; Κι όμως η νεαρή Σπαρτιάτισα ειχε δίκιο, πριν πολλά χρόνια, ειχε βρεθεί κι αυτός σε μια γιορτή στη Θουρία στις πηγές του Πάμισου. Εξω από το ιερό του του Ασκληπιού μαζεύονταν τα καλοκαίρια πλήθος προσκυνητές από όλη την Μεσσηνία, έφερναν τάματα και βαφτίζονταν στα ζεστά νερα των πηγών .Ηταν θεραπευτικά τα νερά εκεί, πήγαζαν από τα έγκατα της Γης και πίστευαν ολοι ότι θεράπευαν τις ασθένειες των παιδιών.
Καμιά φορα έρχονταν και Σπαρτιάτες για να γιατρέψουν τις αρρώστιες τους. Τη χρονιά εκείνη ακούστηκε ότι θα ερχόταν κάποιος ισχυρός Σπαρτιάτης με την οικογένειά του. Ο μικρός του γιός ο Δέξιππος είχε αρρωστήσει βαριά και οι γιατροί συμβούλευσαν να λουστεί στα νερά του Πάμισου. Η δύναμη του θεού- ποταμού μπορούσε να γιατρέψει την ασθένεια που ταλαιπωρούσε το παιδί .Μαζί θα ερχόταν και η κόρη του η Κλεονίκη και η ανηψιά του η Αρχιδάμεια κοριτσάκι ως τεσσάρων χρονών. Αυτό ήταν ένα ενδιαφέρον γεγονός που ανατάραζε τα νερά της καθημερινότητας των φτωχών εφήβων... Είχαν ακούσει πράματα και θάματα για τα κορίτσια των Σπαρτιατών ,ήταν φαινομηρίδες έλεγαν ,φορούσαν χιτώνες κοντούς τόσο που διέκρινες σε κάθε κίνηση τα καλλίγραμμα πόδια τους μέχρι ψηλά στους μηρούς και τρέχαν μισόγυμνες μαζί με τα αγόρια σε αγώνες και αθλήματα.
Σε κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας αυτό θα ηταν σκάνδαλο. Στη Σπάρτη ήταν ο κανόνας.
Και φούντωνε η φαντασία των νεαρών όταν τα μεσημέρια τα ζώα στάλιζαν κάτω από τους ίσκιους κι αυτοί σκαρφαλωμένοι πάνω στα χοντρά κλαδιά της βελανιδιάς μιλούσαν για τις παράξενες γυναίκες της Σπάρτης που αλλοίμονο …και μόνο η σκέψη τους ήταν έγκλημα θανάσιμο για τους τιποτένιους είλωτες ,έγκλημα που σήκωνε θάνατο σκληρό και βασανιστικό από το σιδερένιο νόμο της Σπάρτης. Μα τότε και τώρα και πάντα … ποιός μπορεί να φυλακίσει την φαντασία των παιδιών …
Έτσι έφτασε ένα απομεσήμερο γεμάτο από τον αδιάκοπο ήχο των τζιτζικιών που ο Αριστομένης και οι φίλοι του κάθονταν κάτω από τον ίσκιο μιας ιτιάς χαζεύοντας τα τεράστια κουνούπια με τα μωβ φτερά που περπατούσαν πάνω στην ακίνητη επιφάνεια του νερού, ανάμεσα στα νούφαρα και τα βούρλα που ξεπετάγονταν από το βυθό. Όπως συνήθως διηγούνταν τρομαχτικες ιστορίες για πλάσματα του δάσους και τέρατα του νερού και σφιγγόταν η καρδιά τους μα τους ηδόνιζε αυτό το παιχνίδι με το φόβο και παλι συνέχιζαν να διηγούνται ακόμα πιο τρομαχτικές ιστορίες… Κάποια στιγμή μέσα από το μονοπάτι που ερχόταν από τα νότια ακούστηκαν βήματα πολλά που παραμέριζαν τα χόρτα και τα βούρλα της όχθης .Σε λίγο ξεπρόβαλε μέσα από τις ιτιές και τα ψηλά καλάμια μια ομάδα απο γυναίκες και άνδρες . Ήταν Σπαρτιάτες, αυτό έδειχνε το ντύσιμό τους, προφανώς ο ευγενής που έφερνε την οικογένειά του για προσκύνημα και θεραπεία. Χωρίς να δώσουν σημασία στα παιδιά που παρακολουθούσαν αμίλητα, κατασκήνωσαν σε ένα μικρό ύψωμα δίπλα στις πηγές.
Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί σε τέτοια πρόκληση;
Την άλλη μέρα ο Αριστομένης παρέα με το φίλο του το Θέοκλο παραφύλαξαν πίσω απ τους θάμνους που πλαισίωναν τη λίμνη για να κρυφοκοιτάξουν τα κορίτσια των Σπαρτιατών. Δεν μπορούσε να ήταν ψέματα ολες οι ιστορίες για τις φαινομηρίδες ... Ηταν αποφασισμένοι να μην χάσουν την ευκαιρία να τις κατασκοπεύσουν. Ηταν σούρουπο ,ο Ηλιος χανόταν πισω από τα υψώματα της Ιθώμης μα έκανε ακόμα ζέστη όταν ο έφηβος Αριστομένης είδε μια νεαρή Σπαρτιάτισσα να λούζεται στα ζεστά νερά. Το τέλειο σώμα της έμοιαζε με σώμα θεάς .Σαν μαγεμένος άφησε την κρυψώνα του παρόλο που ο Θέοκλος του ψιθύριζε «που πας θα σε δουν » και πλησίασε προς τη λίμνη .Ξαφνικά ίσως από κάποιο κλαράκι που έσπασε στο πάτημα του, ίσως από μια μυστική διαίσθηση που έχουμε οι άνθρωποι όταν μας παρακολουθεί κάποιος ,η κοπέλα γύρισε…τον είδε… μα στα μάτια της δεν φάνηκε υποψία φόβου παρά μόνο απορία για την ξαφνική του εμφάνιση.
Το όνειρο κράτησε μονάχα μια στιγμή.
-Κλεονίκη ακούστηκε μια ψιλή φωνή κι ένα μικρό κοριτσάκι δε θα ήταν πάνω από τεσσάρων ετών ξεπρόβαλε πίσω από μια πέτρινη μάντρα. Η νεαρή σπαρτιατισα έτρεξε προς το νήπιο χαρίζοντας στον Αριστομένη ένα φιλικό και ξέγνοιαστο χαμόγελο. Άρπαξε τη μικρή και χάθηκε πίσω από τις καλαμιές προς την κατεύθυνση του Σπαρτιάτικου καταυλισμού . Ήταν σαν μια οπτασία που έσβησε αμέσως , μια λάψη ενός πεφταστεριού που φωτίζει για λίγο τον ουρανό, τόσο που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς καν ότι το είδες κι ύστερα σβήνει, αφήνοντας πίσω πιο μαύρα από ότι ήταν πρωτύτερα τα σκοτάδια της νύχτας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ
wikipedia.org
https://www.google.com/amp/s/eleftheriaonline.gr/photo-video/item/216981-messinia-oi-piges-tou-potamoy-pamisou-kai-o-istorikos-platanos-ston-agio-floro/amp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου