Πλήρως απαξιωμένη από τον ΕΛΓΑ στην καλλιέργεια ελιάς παρά τη μείωση της παραγωγής

 

Κατά την τελευταία ελαιοκομική περίοδο έχει γίνει πολλή συζήτηση για τη δραματική μείωση που υπήρξε στην εγχώρια παραγωγή ελαιολάδου. Ακολούθως έγιναν και αρκετά εκτεταμένες αναλύσεις για τις τιμές του προϊόντος στο ράφι, όπως και για το κατά πόσο αυτό επηρέασε την άνοδο του πληθωρισμού στα τρόφιμα.

του Γιάννη Πανάγου

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποφεύχθηκε μεθοδικά οποιαδήποτε αναφορά ακόμα και στο ενδεχόμενο αποζημίωσης των ελαιοκαλλιεργητών για την απώλεια παραγωγής που εκ των πραγμάτων είχαν, παρά το γεγονός ότι η ασφάλιση των ελαιώνων στον ΕΛΓΑ είναι υποχρεωτική και η τεκμηρίωση μιας τέτοιας αποζημίωσης έχει βάσιμα επιχειρήματα.

Έτσι, ενώ είναι κοινά αποδεκτό ότι η μείωση των αποδόσεων στην ελαιοκαλλιέργεια ήταν καθαρά αποτέλεσμα των ιδιαίτερων καιρικών συνθηκών οι οποίες επικράτησαν, ειδικά κατά τη φάση της καρπόδεσης, οι επιτελείς του ΕΛΓΑ στις περισσότερες περιοχές απέφυγαν επιμελώς να ανοίξουν τη διαδικασία υποβολής αιτημάτων αποζημίωσης.

Οι ιθύνοντες στην Ελλάδα επικαλούνται συχνά και με μεγάλη άνεση την κλιματική κρίση ως αφορμή για τις μεταρρυθμίσεις που θα πρέπει να δρομολογηθούν και σε ό,τι αφορά στην αγροτική παραγωγή, γίνονται όμως ιδιαίτερα δύσπιστοι όταν η συζήτηση φθάνει στις αποζημιώσεις των παραγωγών και τις υποχρεώσεις του ΕΛΓΑ προς αυτή την κατεύθυνση.

Σε κάθε περίπτωση, η προσαρμοστικότητα στις διαμορφούμενες συνθήκες με εμβάθυνση της γνώσης του παραγωγού γύρω από την καλλιέργεια παραμένει το πρώτο ζητούμενο. Το δεύτερο ζητούμενο είναι η αξιόπιστη και αποτελεσματική λειτουργία του συστήματος ασφάλισης της αγροτικής παραγωγής, ώστε να αμβλύνονται οι επιδράσεις των ακραίων καιρικών φαινομένων και να παρέχεται στους αγρότες ο απαραίτητος χρόνος προσαρμογής στις νέες συνθήκες.

Η ελαιοκαλλιέργεια παρουσιάζει αναμφίβολα ιδιαίτερη ευαισθησία στην καιρική αλληλουχία των τελευταίων ετών. Και μόνο ο τριπλασιασμός της τιμής παραγωγού κατά την προηγούμενη ελαιοκομική περίοδο, ως αποτέλεσμα της σημαντικής μείωσης της παραγωγής ελαιόλαδου διεθνώς, είναι δηλωτικός της υποχώρησης που υπήρξε στις αποδόσεις των ελαιώνων. Ειδικά στη λεκάνη της Μεσογείου,  οι κλιματολογικές συνθήκες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι παραγωγοί στις περισσότερες των περιπτώσεων, ήταν εξαιρετικά δύσκολες.

Ωστόσο, το θέμα αποζημίωσης των ελαιοπαραγωγών έμεινε κυριολεκτικά στην αφάνεια. Χωρίς να καλλιεργείται η αντιπαλότητα στις τάξεις των παραγωγών,  θα πρέπει να αναφερθεί, ότι, με όση ευκολία καταγράφονται τα συμβάντα και καταβάλλονται οι αποζημιώσεις όταν πρόκειται για τα πυρηνόκαρπα της Πέλλας και της Ημαθίας, τόσο δύσκολο αποδεικνύεται να ανοίξει οποιαδήποτε συζήτηση για αποζημιώσεις στην καλλιέργεια της ελιάς. Μήπως τελικά ο όρος «αιωνόβια» που αποδίδεται στο συγκεκριμένο δένδρο το  «εξαιρεί» από τις αποζημιώσεις;