Τα παλιά ερειπωμένα σπίτια στην γραφική Άνω Πόλη Κυπαρισσίας κουβαλούν αναμνήσεις

 

Ερειπωμένα σπίτια που δεν θυμίζουν τίποτα από αυτό που ήταν κάποτε. Κουφάρια μιας περασμένης ζωής, που στέκονται αβοήθητα στην βουβή μοναξιά τους, περιμένοντας καρτερικά και ήσυχα τον χρόνο να ολοκληρώσει την φθορά τους.

Το μόνο που διαταράσσει αυτή την ησυχία είναι ο θόρυβος 

από τα  παραθυρόφυλλα που τα βροντοχτυπά στους τοίχους ο αέρας. 

Σπίτια που φτιάχτηκαν με θυσίες, με μεράκι και μέσα στον χαλασμό τους δείχνουν κάτι από την παλιά τους ομορφιά.

Μια ομορφιά που η διατήρησή της ήταν ανέφικτη. Κάτι η οικονομική αδυναμία, κάτι η πολυιδιοκτησία  μαζί με την μετανάστευση, έκαναν το καταστροφικό τους έργο.

Πάντα με μάγευαν τα χαλάσματα. Έχω μια έλξη σε ότι μπορεί να μου διηγηθεί μια ιστορία. Και αυτά τα ετοιμόρροπα ντουβάρια τις γειτονιάς που μεγάλωσα αν είχαν φωνή θα έλεγαν ιστορίες για ευτυχισμένες στιγμές, για επιτυχίες, αποτυχίες, αλλά και για δράματα που έμειναν ερμητικά κλεισμένα ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους.

Για χαρμόσυνους ερχομούς, αλλά και για οδυνηρές αποχωρήσεις.

Πλησιάζεις να δεις αν το μέσα τους έχει κάτι από αυτό που γνώρισες κάποτε, αλλά η πρόσβαση είναι αδύνατη. Μια ταμπέλα προειδοποιεί: "Μην πλησιάζετε κίνδυνος κατάρρευσης"

Δυστυχώς τα σπίτια γερνούν μαζί μας και η εγκατάλειψη με την συνδρομή του χρόνου επισπεύδουν την ερήμωσή τους.

Σε αυτά τα παραθύρια που φθίνουν εκτεθειμένα στην βροχή και τον αέρα, νιώθεις γνώριμες θολές μορφές να σε κοιτούν διαβαίνοντας το καλντερίμι.

Κοιτάς αυτά τα σπίτια και σκέφτεσαι ότι κάποτε αυτά τα ερείπια έσφυζαν από ζωή, από παιδικές φωνές, γέλια και κλάματα. Από ακούσματα ονομάτων που κάποια από αυτά σου θυμίζουν πρόσωπα που γνώρισες και πατώματα που έτριζαν στο κάθε βήμα.

Ηχούν στα αυτιά σου οι καθημερινές συζητήσεις των ανθρώπων γύρω από τα τζάκι η την ξυλόσομπα και οι μουσικές από το γραμμόφωνο με το μεγάλο χωνί.

Βλέπεις αυτές τις σάπιες πόρτες και θυμάσαι ότι τις είχε κτύπησει κάποτε ο γαλατάς, ο παγοπώλης, ο γανωματής. Οι γείτονες δεν χρειάζονταν να τις χτυπήσουν γιατί ήταν πάντα ανοιχτές για αυτούς.

Τοίχοι γεμάτοι από οικογενειακές φωτογραφίες που έδειχναν το παρελθόν και προσδιόριζαν τον μέλλον.

Πριν γίνουν όλα αυτά τα έρημα σπίτια μια άμορφη μάζα, ξέρουν ότι το χρέος τους το έκαναν και με το παραπάνω. Τώρα τους αρκεί που κάποιοι άνθρωποι τα έκλεισαν στις καρδιές τους για πάντα.

Σπίτι στην παιδική μου γειτονιά. Χ.Μ.