Οι καλές προθέσεις του Κυριάκου μοιάζουν με ασπιρίνη για τον καρκίνο του πολιτικού χρήματος
Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να αλλάξει την ατζέντα σε ότι αφορά στο κόμμα του, θα μπορούσε να εμπίπτει στη δικαιοδοσία του ρητού “εδώ ο κόσμος χάνεται”. Η νέα Νέα Δημοκρατία έχει αποφύγει να καταθέσει ξεκάθαρη πρόταση για τα περισσότερα φλέγοντα θέματα και αν σε κάποιο θέμα δεχτούμε ότι ήταν πιο ξεκάθαρη, το έκανε με περισσή διακριτικότητα.
Υπ’ αυτή την έννοια, το να ασχολείται ο νέος πρόεδρος με τα οικονομικά του κόμματος ως πρώτη προτεραιότητα μοιάζει εντελώς “ξεκούδουνο”. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Πρώτ’ από όλα, ο ίδιος ο Μητσοτάκης είπε ότι πιέστηκε έντονα προεκλογικά να απαντήσει στο ερώτημα “τι θα κάνει με τα οικονομικά του κόμματος”. Δεν είναι βέβαια και το κυρίαρχο ερώτημα που απασχολεί τους πολίτες σήμερα, αλλά θα πρέπει κανείς να συνυπολογίσει το πόσο έκθετος θα ήταν ο νέος πρόεδρος αν συνέχιζε τις προηγούμενες πρακτικές. Θα ήταν εύκολη λεία για τα τσακάλια του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για τα μικρότερα, αντισυστημικά κόμματα που θα υπενθύμιζαν τις σπατάλες διαρκώς.
Άλλωστε τα στοιχεία, τα οποία ο ίδιος παρουσίασε, προκαλούν τρόμο. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χρωστά ήδη 214 εκατομμύρια ευρώ. Επιπλέον, κάθε χρόνια έχει έσοδα 4,2 εκατομμύρια και δαπάνες 8,2 εκατομμύρια. Ήτοι παράγει κάθε χρόνο νέο έλλειμμα 4 εκατομμυρίων. Άρα αν η κατάσταση μείνει ως έχει, ουδείς έχει ελπίδα να πάρει πίσω τα λεφτά που δάνεισε.
Είναι βέβαιο ότι η ποινικοποίηση της πολιτικής δεν ωφελεί κανέναν. Ωστόσο ακόμη και εκεί υπάρχουν κάποια όρια. Ποιος τραπεζίτης δέχθηκε να δανείσει ένα κοινοβουλευτικό κόμμα; Για ποιους λόγους και με ποιες διασφαλίσεις; Η κρατική επιχορήγηση δεν είναι εγγυημένη, όπως και ότι το κόμμα που την λαμβάνει θα συνεχίσει στις επόμενες δεκαετίες να είναι δημοφιλές. Ακόμη περισσότερο ποιοι ήταν οι πολιτικοί που ζήτησαν τα δάνεια και με ποιο σκοπό; Την άσκηση προπαγάνδας; Κάτι άλλο; Θα ήταν ευγενικό να μας πουν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει προφανώς όλο το ιστορικό. Θα κινούνταν στα όρια της προσωπικής εμπάθειας το να προχωρήσει σε αποκαλύψεις εναντίον των προκατόχων του. Άλλωστε το σύνολο σχεδόν του πολιτικού σκηνικού έκανε περίπου τα ίδια την εποχή εκείνη. Δεν είναι όμως βέβαιο αν είναι χειρότερο να χαρακτηριστεί εμπαθής ο πρόεδρος της ΝΔ από το να μάθει η Ελληνική κοινωνία ποιοι έκαναν αυτά τα εγκλήματα. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Όσο για την δικαιοσύνη; Μόλις προ μερικών μηνών, το Νοέμβριο, τέθηκε στο αρχείο η δικογραφία για τα δάνεια που χορήγησε η Αγροτική Τράπεζα σε πολιτικά κόμματα.
Η δική του απόφαση ωστόσο να ισοσκελίσει τα οικονομικά του κόμματος αποτελεί μια διαφορετική προσέγγιση. Σε αντίθεση βεβαίως με ότι κάνει οποιοδήποτε νοικοκυριό ή επιχείρηση στην Ελλάδα, ο ίδιος ο Πρόεδρος “δίνει” ένα τριετές “τράτο” για την προσαρμογή. Καλό θα ήταν να μάθουμε πώς θα χρηματοδοτήσει αυτό το “κενό”. Ελπίζουμε όχι με νέα δάνεια.
Η “νέα ΝΔ” λέει ότι θα χρηματοδοτεί τη δράση της με ιδιωτική -διαφανή- χρηματοδότηση. Τα μέλη του κόμματος θα πληρώνουν συνδρομή. Το κόμμα, θα αποδίδει όλα τα λεφτά της κρατικής επιχορήγησης για την αποπληρωμή των δανείων. Με δεδομένο ότι το 2016 θα λάβει 4,2 εκατομμύρια θα χρειαστεί σχεδόν 51 χρόνια για να αποπληρώσει το χρέος. Όλ αυτά βεβαίως με την προϋπόθεση ότι δεν θα αλλάξει δραστικά ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω το ποσό χρηματοδότησης τα επόμενα 50 χρόνια. Επίσης θα πρέπει αν υποθέσουμε ότι εφεξής η ΝΔ δεν θα έχει κανέναν σπάταλο πρόεδρο κατά την ίδια περίοδο.
Όλ’ αυτά βεβαίως με την προϋπόθεση ότι θα συγκεντρώνει από τα μέλη και τις δωρεές το ποσό που χρειάζεται για να λειτουργεί και το οποίο ο πρόεδρος προσδιόρισε σε 2,5 εκατ. ευρώ. Αν το διαιρέσει κανείς με 15 ευρώ, ποσό που μοιάζει να είναι και το δημοφιλέστερο ποσό για την ετήσια συνδρομή μεταξύ των μελών της ΝΔ κατόπιν σχετικής έρευνας, προκύπτει ότι σχεδόν 167 χιλιάδες άνθρωποι θα πρέπει να δίνουν τον οβολό τους ετησίως.
Εύκολο, αν σκεφθεί κανείς ότι τη ΝΔ την ψήφισαν σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι στις τελευταίες εκλογές. Μόνο που οι ψηφοφόροι -και της ΝΔ- έχουν μάθει κατά κανόνα να παίρνουν από τα κόμματα και όχι να δίνουν. Ήδη ένα 10% των ερωτηθέντων εκφράζει την άποψη ότι δεν πρέπει να υπάρχει συνδρομή και ένα 26% ότι πρέπει να είναι μικρότερη από 10 ευρώ. Ίσως οι -μέχρι 20.000 ευρώ- χορηγίες να είναι μια πιο προσοδοφόρα λύση. Μένει να δούμε αν θα είναι αρκετή.
Ακόμη και αν κατορθώσει να τα μαζέψει και επίσης φτάνουν για τις βασικές λειτουργίες του κόμματος, η ΝΔ θα έχει ένα σαφές μειονέκτημα σε σχέση με τα υπόλοιπα κόμματα. Σε σχέση τόσο με αυτά που δεν έχουν να αποπληρώνουν δάνειο και θα συνεχίσουν να δαπανούν τα χρήματα για προπαγάνδα αλλά κυρίως και με εκείνα που θα συνεχίσουν να δανείζονται. Εκτός και αν πιστεύει κανείς ότι τα επόμενα 50 χρόνια ουδείς πολιτικός θα ξαναμπεί στον πειρασμό να βάλει την κουτάλα στο μέλι. Εδώ πολλοί δεν δίστασαν να χρησιμοποιούν κρατικούς πόρους για προσωπική διαφήμιση, νομίζετε ότι θα ντραπούν;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί επικοινωνιακά να δώσει το στίγμα του χωρίς ακόμη να είναι βέβαιος για τη στρατηγική του. Γι αυτό επιλέγει να τοποθετηθεί στο θέμα των δανείων που δεν επηρεάζει άμεσα τις ισορροπίες και όχι για παράδειγμα να καταθέσει προτάσεις για το προσφυγικό. Μια κατάσταση που δεν θα αλλάξει πριν το συνέδριο και πριν βρει τις ισορροπίες με τα ετερόκλητα στελέχη που έχει στο κόμμα και τριγύρω του. Το επιχείρημα πρώτα βάζουμε τάξη σπίτι μας και μετά ζητάμε να βάλουμε τάξη στην χώρα, τον καλύπτει απόλυτα.
Οι δεσμεύσεις του περί εξυγίανσης είναι ίσως αρκετές ως αντίλογος για την μόνιμη επωδό των “αντισυστημικών” αλλά όχι ικανές για να λύσουν το πρόβλημα της ΝΔ και πολύ περισσότερο το πρόβλημα της χρηματοδότησης των κομμάτων συνολικά. Ένα πρόβλημα που αποτελεί πληγή για τη δημοκρατία. Πόσο δημοκρατικά κέρδιζε τα αυτοκρατορικά ποσοστά ένα κόμμα που είχε τη δυνατότητα να δαπανά 10πλάσια ποσά από τους νεοσύστατους αντιπάλους του; Πόσο δημοκρατικό είναι ένα κόμμα να αρνείται τον έλεγχο στα οικονομικά του και τελικά πόσο αμερόληπτα μπορούν να ελέγχουν οι αρχές ενός διεφθαρμένου κράτους τα οικονομικά του κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία;
Αν δεν υπήρχαν τα τρισκατάρατα μνημόνια, ουδείς θα είχε ασχοληθεί ενεργά με το φαγοπότι του “πολιτικού χρήματος” εν γενεί. Η κίνηση του Κυριάκου είναι μια ένδειξη καλών προθέσεων. Το σύστημα όμως που κατασκεύασαν οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης νοσεί τόσο πολύ που η κίνηση Κυριάκου από μόνη της μοιάζει να είναι σαν μια ασπιρίνη για έναν ασθενή στα τελευταία του. Δεν θα τον βλάψει, αλλά δεν είναι δυνατόν να αναστρέψει την πορεία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου