Το μαύρο πολιτικό χρήμα δεν έχει χρώμα, οδηγώντας τη Δημοκρατία στο απόσπασμα

ΕΠΩΝΥΜΩΣ.... ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΟΖΙΚΑ
ΚΑΠΟΤΕ σε αυτή την στήλη έγραφα για τον..νεοπλουτισμό των Ελλήνων. Τώρα πρόσφατα αναφερθήκαμε στον φαινόμενο των νεόπτωχων. Η είδηση ότι τελικά τα πρόσωπα που εμπλέκονται σε υποθέσεις ή σκιές μαύρου πολιτικού χρήματος ξεπερνούν τα 50! Σάλο στο πολιτικό σκηνικό προκαλεί η δημοσιοποίηση πληροφοριών που φέρουν γνωστά πρόσωπα, γαλάζια και πράσινα, να εμπλέκονται σε υποθέσεις «ξεπλύματος» μαύρου χρήματος. Οργισμένη αντίδραση των θιγόμενων που καταθέτουν ότι τώρα δεν γνωρίζουν τίποτα για τις υποθέσεις παρότι παραδέχονται συγγενικές σχέσεις και επαφές...
Η αποσάθρωση του πολιτικού συστήματος και η αποψίλωση της τιμής του Πολιτικού έχει ξεκινήσει καιρό. Φυσικά όπως λέγει ο λαός μας "όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίδια" δείχνει ότι υπάρχουν αρκετοί που όχι δάκτυλα αλλά ολόκληρα χέρια βούτηξαν στο..μέλι της εξουσίας. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι λιγότεροι που παραμένουν στην αφάνεια ως δείγμα πολιτικού ήθους. Το θέμα όμως είναι υπαρκτό. Ο κ. Σαμαράς που είναι και πατριώτης μας είχε υποσχεθεί ως Αντιπολίτευση ότι θα γίνουν έλεγχοι σε όσους κατείχαν εξουσία από το 1974 και μετά. Αλλά τίποτε δεν υλοποιήθηκε. Διότι είναι πασιφανές ότι αρκετοί κλακαδόροι πρώην γαλάζια ή πράσινα παιδιά που ήταν χειροκροτητές αρχηγών αργότερα πήραν μια θεσούλα που μετατράπηκε σε οργανισμό, υπουργείο και καρεκλοκένταυρη πολιτική.
Αυτοί ξαφνικά βρέθηκαν μετά από λίγο καιρό να φέρουν τον τίτλο του σκαφάτου, του γαιοκτήμονα, του επενδυτή (αυτή είναι η μεγαλύτερη μπαρούφα καθώς από κάπου απέκτησαν ρευστό), βιλάτοι με περιουσίες, οπότε αναλογιστείτε τα υπόλοιπα.
Ορισμένοι μάλιστα ήταν και προκλητικοί. Είχαν άριστες σχέσεις με το σύστημα, με τους δημοσιογράφους που τύχαινε να είναι κοντά σε μεγαλοεργολάβους, ενώ άλλοι ήταν προκλητικοί κουνώντας ακόμα και τα δάκτυλα όταν υπαγόρευσαν ως Καίσαρες στην Βουλή. Αλλά η εποχή της αθωότητας τελείωσε ανεπιστρεπτί. Η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων όπως κυκλοφορεί στα δημοσιογραφία γραφεία δεν τελειώνει. Έχουμε πολλά να διαβάσουμε και να ακούσουμε. Και όπως είχε πει κάποτε ο Πλάτωνας "Ο αληθινός άρχων ου πέφυκε το αυτώ συμφέρον σκοπείσθαι αλλά το τω αρχομένω. Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος"