Ο «πρύτανης» των σεισμολόγων
Στα 84 χρόνια του σήμερα ο Β. Παπαζάχος συνεχίζει να πηγαίνει και να εργάζεται στο γραφείο του στο ΑΠΘ και είναι παρών στα σεισμολογικά πράγματα, έχοντας πάντα τον σεβασμό των συναδέλφων του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αλλωστε, υπήρξε ο μέντορας των περισσότερων Ελλήνων σεισμολόγων, ενώ ο ίδιος δεν ξεχνά τον μεγάλο δάσκαλό του, τον αείμνηστο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αγγελο Γαλανόπουλο, όπου σπούδασε Φυσική και έγινε βοηθός του (1955-1956). Στην αυτοβιογραφία του αναφέρει ότι μέχρι τα 17 του έβοσκε τα γίδια της οικογένειας στο ορεινό Σμόκοβο της Καρδίτσας. Με την επιμονή του όμως κατάφερε να σπουδάσει και να βρεθεί στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στις ΗΠΑ και στο πανεπιστήμιο του Saint Louis από όπου πήρε μεταπτυχιακό τίτλο στη Γεωφυσική. Οι Αμερικανοί ήταν τότε πολύ μπροστά στη σεισμολογία και όπως λένε οι συνάδελφοί του, αυτό τον βοήθησε ιδιαίτερα στην επιστημονική του εξέλιξη και να πάρει στη συνέχεια το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ηταν μάλιστα αυτός που πρωτοστάτησε από το 1965 στη δημιουργία του πρώτου δικτύου σεισμογράφων στον ελληνικό χώρο.
Η χούντα όμως τον απέλυσε αργότερα από το πανεπιστήμιο για τις αριστερές του πεποιθήσεις, όμως το 1977 οι συνάδελφοί του τον εξέλεξαν παμψηφεί ως καθηγητή Γεωφυσικής στο ΑΠΘ. Η επιστημονική του προσωπικότητα έγινε ευρέως γνωστή με αφορμή τον σεισμό της Θεσσαλονίκης του 1978. Τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αναγνωρίζοντας το έργο του, τον ενίσχυσε σημαντικά βοηθώντας να γίνει στη Θεσσαλονίκη ο Σεισμολογικός Σταθμός, ο μεγαλύτερος στα Βαλκάνια. Με τον ελλαδικό χώρο εξαιρετικά σεισμογενή, να δοκιμάζεται συχνά από μεγάλους σεισμούς, ο Β. Παπαζάχος διεύρυνε το επιστημονικό του έργο δημοσιεύοντας πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, γνωρίζοντας την επιστημονική αναγνώριση διεθνώς.
Ο γιος του, Κώστας, που τον ακολούθησε στη σεισμολογία, κινήθηκε αρχικά στη σκιά του, αλλά, όπως λένε συνάδελφοί του, «έχει βρει τα δικά του βήματα». Η σύγκρουση με την ομάδα ΒΑΝ Ο Β. Παπαζάχος απέφευγε πάντα μετά βδελυγμίας τον επιστημονικό λαϊκισμό και όχι μόνο. Αν και μερικές φορές η δεσποτική του συμπεριφορά γινόταν και αιτία παρεξηγήσεων. Επέμενε να τοποθετεί στα πραγματικά όρια τις επιστημονικές δυνατότητες μιας βραχυπρόθεσμης πρόγνωσης, αναπτύσσοντας όμως μοντέλα για μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη πρόγνωση. Ετσι ήρθε σε σύγκρουση και με τα μέλη της ομάδας ΒΑΝ, την οποία αποκάλεσε στο παρελθόν ως «το μεγαλύτερο αστείο στην επιστήμη του αιώνα». πηγή:ethnos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου