ΣΠΑΝΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ του Στάθη Κατσαρού
Το Μέλλον και η ξηρασία
Να αρχίσω με το περίφημο: « Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία». Πιστεύω ότι ο ποιητής, όπως και ο συνθέτης, γεννιέται. Αυτό το τελευταίο, δηλαδή για το συνθέτη, αυτόν που συνθέτει μουσική, ένα τραγούδι, μια μελωδία κι εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει, αλλά έχοντας ασχοληθεί τελευταία με τη μουσική, μού το επιβεβαίωσαν οι περισσότεροι μουσικοί με τους οποίους μίλησα. Άλλωστε είναι ανιχνεύσιμο με το αυτί σε συνδυασμό και με την κοινή λογική. Μπορεί ο Μίκης να σπούδασε μουσική στα καλύτερα σχολεία, να μελέτησε με τους καλύτερους δασκάλους, αλλά δεν τον έκαναν αυτά όλα Θεοδωράκη. Είχε γεννηθεί έτσι, ήταν δηλαδή στο DNA του. Απλά η μελέτη τον βοήθησε «να γίνει αυτός που ήταν». Αντίθετα ο Σαββόπουλος έμαθε τρία ακόρντα στην κιθάρα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να γράψει τις υπέροχες μελωδίες του, που είναι πιο εμπνευσμένες από αυτές που γράφουν μεγάλοι και σπουδαγμένοι συνθέτες. Έτσι είναι κι ο ποιητής. Η αριστερή αλλά και η αστική προοδευτική διανόηση από εποχής Τζων Λοκ, έχοντας στραφεί προς τον αγώνα για την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών, της παιδείας κ.λπ., ήταν ως προς την κληρονομικότητα κάπως αρνητική, έως εχθρικότατη, βοηθούντος και του σταλινικού Λυσενκοϊσμού, οι θιασώτες του οποίου δεν έπεισαν τελικά το στάρι να φυτρώσει στη Σιβηρία, αλλά πάντως έπεισαν την Γκε Πε Ου να φυτέψει αρκετούς γενετιστές στο χώμα της χώρας όλων των προλετάριων. Ο ποιητής γεννιέται. Και αυτό τον κάνει να διαφέρει από τον ποιητή του σαββατοκύριακου ή τον «ποιητή του γραφείου», όπως είπε κι ο Άρης Μαραγκόπουλος σε μια παρουσίαση του βιβλίου «Μείζονα Ποιητικά», στην ΕΡΤ. Ο Μιχάλης Κατσαρός, λοιπόν, είχε τη ματιά του ποιητή από μικρός. Και πολλά από αυτά που έγραψε ήταν παιδικές μνήμες.
Παράδειγμα η ξηρασία. Είναι πια γνωστό, ότι μια από τις οικολογικές δαμόκλειες σπάθες που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια της ανθρωπότητας, είναι και το χαμήλωμα του υδροφόρου ορίζοντα, η ρύπανση και η σπάνις του καθαρού νερού. Η Τριφυλία, από παλιά αντιμετώπιζε λειψυδρία. Στους Μύλους, ένα κοντινό χωριό της Κυπαρισσίας, που ήταν γεμάτο νερόμυλους στα προπολεμικά χρόνια, λόγω της υπεράρδευσης, της αποψίλωσης και άλλων, τη δεκαετία του πενήντα πια το νερό είχε στερέψει εντελώς. Στην ίδια την πόλη της Κυπαρισσίας, (το θυμάμαι κι εγώ αυτό), νερό υπήρχε μόνο για λίγες ώρες. Βέβαια του Μωραΐτη ο λαιμός ζυγόν δεν υπομένει, και όλοι είχαν ντεπόζιτα, που γέμιζαν αν άφηνες τη βρύση ανοιχτή για τις δυο-τρεις ώρες που υπήρχε το νερό.
Ο ποιητής λοιπόν με το ευαίσθητο κριτήριό του είδε αυτό το εντελώς παράλογο φαινόμενο και το έκανε ποίημα. Δεν είχε σκοπό να μελλοντολογήσει. Είχε την πρόθεση να κάνει ποίηση. Η ξηρασία έχει πολλές συμπαραδηλώσεις, μεταφορικές και άλλες, και ανατρέχει στα μεγάλα και γενικά. Όλα όμως ξεκίνησαν από ένα πεζό και καθημερινό γεγονός, μεγάλο όμως σε σημασία, ιδωμένο με ένα άλλο, ποιητικό μάτι.
Το αστείο είναι, ότι όταν μετά το θάνατο του πατέρα μου για να τον τιμήσει ο Δήμος, έβαλε μία αναμνηστική πλάκα σε μια βρύση της Πάνω Πόλης της Κυπαρισσίας με το απόσπασμα από το ποίημα που είχε το στίχο: «Μην αμελήσετε, πάρτε μαζί σας νερό». Το «μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία» έλλειπε. Προφανώς ο παλιός δήμαρχος, σκέφτηκε «άσε τώρα, ας μη θίξουμε τα περί νερού, έρχονται και εκλογές».
Ο ποιητής γεννιέται. Και αυτό τον κάνει να διαφέρει από τον ποιητή του σαββατοκύριακου ή τον «ποιητή του γραφείου», όπως είπε κι ο Άρης Μαραγκόπουλος σε μια παρουσίαση του βιβλίου «Μείζονα Ποιητικά», στην ΕΡΤ. Ο Μιχάλης Κατσαρός, λοιπόν, είχε τη ματιά του ποιητή από μικρός. Και πολλά από αυτά που έγραψε ήταν παιδικές μνήμες/
kyparissianews.com: ΝΑ ΜΗΝ αναφέρουμε ότι δεκαετίες τώρα δεν έχουν γίνει γεωτρήσεις και αξιοποιούνται από το Δήμο οι ιδιωτικές γεωτρήσεις στα χωριά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου