30 χρόνια αποθήκευσης ψυχών στο Δημόσιο τομέα, 2 χρόνια μνημονίου, 5χρόνια ύφεσης και μερικά εκατομμύρια κατεστραμμένων οικογενειών, προερχόμενων μόνο από τον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα, οδηγούν οριστικά και αμετάκλητα τον κόμπο στο χτένι της κοινωνικής συνεκτικότητας. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός πρωτοφανούς κινδύνου εμφύλιας διαμάχης χωρίς ιδεολογικές βάσεις, ως αποτέλεσμα όμως ενός ιδεολογικού διχασμού νεκρών πλέον ουτοπικών φιλοσοφιών.
Φιλοσοφιών που αλλοιώθηκαν σε ιδεοληψίες και που τροφοδοτούσαν την ανασφάλεια των αποθηκευμένων και ιδρυματισμένων ψυχών του Δημόσιου Τομέα.
Ψυχές οι οποίες παρκαρισμένες και ξεχασμένες στον αυτόματο πιλότο έχασαν προοδευτικά την αξία, την αποτελεσματικότητα, την ανταγωνιστικότητα μέχρι και την ύπαρξη τους.
Η νέα τρομοκρατία του πολιτικού συστήματος, που στήθηκε στις ισορροπίες των μετεμφυλιακών ενοχών, αφορά την αυτονόητη ‘καταδίκη σε θάνατο‘ των ψυχών του Δημόσιου Τομέα που θα οδηγηθούν στην ανεργία. Το χαμηλό επίπεδο ποιότητας, η χρόνια απαξίωση δεξιοτήτων και η μετατροπή του ανθρώπινου δυναμικού σε μηχανισμό αντίδρασης στην πρόοδο και την ανάπτυξη, χαρτογραφούν την πορεία προς το κοινωνικό αδιέξοδο των δημοσίων υπαλλήλων που θα βρεθούν σε μια κατάσταση ανεργίας.
Μια τρομοκρατία που βασίζεται στην πολιτική προστατευτισμού του πατερούλη πολιτικού συστήματος, που προτιμά να κρατήσει το παιδί του ως υπηρέτη του, οδηγώντας το στον αυτισμό, από το να το οδηγήσει σε ένα ασφαλές μέλλον ‘πάλης για την επιβίωση’, στον αντίποδα της ‘πάλης στους χώρους δουλειάς’ κόντρα στην ανάπτυξη. Αντί να οδηγήσει στην σύνθεση της διαφοροποίησης προς ένα νέο στόχο τις ορδές των υποψήφιων ανέργων του Δημοσίου, τους οδηγεί σε μια ουτοπική διεκδίκηση ενός κρατικοδίαιτου μοντέλου ανάπτυξης που δεν αποτυπώνεται, δεν προτείνει και η εφαρμογή του έχει οδηγήσει σε καταστροφή όπου εφαρμόστηκε.
Η στρέβλωση της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος ξεκινά από την ‘απαλλοτρίωση‘ των εννοιών και των σημασιών για την υπηρέτηση των συμφερόντων μιας νεοφουδαρχίας του ολοκληρωτισμού. Περίπλοκες διαδρομές με κοινωνιολογικούς όρους, που η αριστερά στην Ελλάδα καλλιεργώντας ένα ιδεολογικό προβάδισμα έναντι των αντιπάλων της, εκμεταλλεύτηκε ως το εργαλείο διαμόρφωσης της συνεκτικότητας της κοινωνίας, έθεσαν την αποθήκη ψυχών του Δημοσίου ως το πεδίο χειραγώγησης και παραγωγής συνενοχών για την συντήρηση του.
Οι δανειστές της χώρας απροκάλυπτα καταγγέλλουν όλα όσα κρύβαμε κάτω από το χαλί των ‘δημοκρατικών δυνάμεων της προόδου και της ανάπτυξης‘ μεταπολεμικά. Σπάνε την ομερτά και αποκαλύπτουν την στυγνή πραγματικότητα της ανομίας, της κλεψιάς και της εγκληματικής οργάνωσης που την χειραγωγεί, με την πολιτική προβιά της δημοκρατικής ευαισθησίας. Δεν είναι τυχαία η πολιτική απόγνωση δύο τέως πρωθυπουργών για απόδραση, η ακύρωση κάθε λαϊκισμού από τους δανειστές με συνοπτικές διαδικασίες πριν ενεργοποιηθούν κοινωνικές ζυμώσεις, ούτε όμως και η ανοχή των πολιτών που κατά κύριο λόγο περιμένουν την δικαίωση με την διάλυση του σοβιετικού τύπου μοντέλου του δημόσιου τομέα.
Εκατομμύρια έλληνες αναζητούν την επιβίωση με κανόνες ανταγωνισμού και μόχλευσης προσόντων, αξίας και παιδείας και το καταφέρνουν για πολλές δεκαετίες προσφέροντας ανάπτυξη και μέλλον στη χώρα, την ίδια ώρα που εκατομμύρια παρκαρισμένων ψυχών στο δημόσιο παλεύουν να διαλύσουν την ‘μηχανή’ αυτή με το φόβο της μοιραίας αντιπαράθεσης των δύο αυτών κόσμων.
Το μέλλον δείχνει ζοφερό, και η αντιπαράθεση αυτών των δύο κόσμων προμηνύει άσχημες προοπτικές. Αν το μέλλον αφεθεί στο ανώριμο και υποδεέστερο των περιστάσεων πολιτικό προσωπικό της αντίδρασης, η πορεία είναι νομοτελειακή, εμφύλιος με όρους αναχρονιστικούς και διακυβεύματα μεταπολεμικά.
Η αναγκαιότητα για ανανέωση της αποστολής μας ως χώρα, με ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο και ένα νέο τόπο προορισμού της Ελληνικής κοινωνίας είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά επιτακτική. Ο προορισμός της Ελληνικής Σοβιετίας απέτυχε, το «ανήκομεν στην Δύση» επικράτησε δια της τεθλασμένης. Η ανυποληψία της Σοβιετίας μεταβίβασε την λαϊκή εξουσίας στους δανειστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου