Ξεκινώντας με την καλή πλευρά, οφείλουμε να γνωρίζουμε πως το μεγαλύτερο μέρος του πραγματικού πλούτου, όπως είναι οι δεξιότητες των ανθρώπων, οι τεχνολογίες, τα κτίρια, οι υποδομές και τα φυσικά περιουσιακά στοιχεία, δεν καταστρέφεται όταν μία οικονομία καταρρέει στα πλαίσια ενός οικονομικού πολέμου – οι διαφορές του οποίου με έναν στρατιωτικό πόλεμο είναι πολύ μεγάλες.
Συνεχίζει δηλαδή να υπάρχει, αλλά απλά αλλάζει ιδιοκτησία – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας που έχει ήδη δρομολογηθεί η υφαρπαγή της, μέσω του ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟΥ όσον αφορά το δημόσιο και της πλήρους απώλειας του τραπεζικού της συστήματος, το οποίο ελέγχει ένα μεγάλο μέρος των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων.
Περαιτέρω, αρκετοί ισχυρίζονται πως οι Η.Π.Α. οδηγούνται στην παγίδα του Θουκυδίδη – ο οποίος αναφέρεται στον Πελοποννησιακό Πόλεμο μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης στα τέλη του πέμπτου προ Χριστού αιώνα, όπου μία κυρίαρχη δύναμη αναγκάζεται να επιτεθεί πρώτη σε μία ανερχόμενη, έτσι ώστε να εκμεταλλευθεί την ισχύ της πριν είναι πολύ αργά και τη χάσει. Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία, θεωρούν αναπόφευκτο έναν στρατιωτικό πόλεμο μεταξύ Κίνας και Η.Π.Α., ο οποίος θα ακολουθήσει τον εμπορικό και νομισματικό που ευρίσκεται ήδη σε εξέλιξη – πιστεύοντας όμως πως μάλλον θα προηγηθεί μία παγκόσμια κρίση που είναι άλλωστε νομοτελειακή ανά 10-15 χρόνια.
Στα πλαίσια αυτά, είναι σωστό να επικεντρωθούμε σε διάφορα οικονομικά μεγέθη, για να έχουμε μία καλύτερη εικόνα – υπενθυμίζοντας πως είμαστε οι πρώτοι που από το 2009 αναφερθήκαμε στον εν εξελίξει πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο.
Ειδικότερα, η κινεζική οικονομία παρήγαγε το 2017 (ΑΕΠ) 23,2 τρις $ σε όρους αγοραστικής αξίας (ΡΡΡ), κατακτώντας την πρώτη θέση – με την ΕΕ στη δεύτερη (19,9 τρις $) και με τις Η.Π.Α. στην τρίτη (19,3 τρις $). Το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, επειδή πριν από μόλις 40 χρόνια η Κίνα δεν ήταν τίποτε άλλο από 1 δισεκατομμύριο φτωχούς αγρότες – ενώ εάν συνεχιστεί η τάση, η οικονομία της θα είναι τριπλάσια από αυτήν των Η.Π.Α. μετά από είκοσι έτη.
Εν τούτοις παραμένει μία σχετικά φτωχή χώρα, όσον αφορά το βιοτικό της επίπεδο – αφού το κατά κεφαλήν της εισόδημα είναι της τάξης των 16.600 $, έναντι 59.500 $ των Η.Π.Α. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στις κινεζικές εταιρείες να πληρώνουν λιγότερο τους εργαζομένους τους, σε σχέση με τις Αμερικανούς – οπότε τα προϊόντα τους είναι φθηνότερα, με αποτέλεσμα αφενός μεν να είναι πιο ανταγωνιστικά στις παγκόσμιες αγορές, αφετέρου πολλές ξένες εταιρείες να εγκαθίστανται εκεί για να παράγουν τα προϊόντα τους με χαμηλότερο κόστος.
Μεταξύ αυτών αρκετές αμερικανικές που παράγουν στην Κίνα εξάγοντας στην αμερικανική αγορά και τις οποίες προσπαθεί ο πρόεδρος Trump να επαναφέρει στις Η.Π.Α. αυξάνοντας τους δασμούς – κάτι που όμως είναι δύσκολο, αφού τα έξοδα μετεγκατάστασης τους θα ήταν πολύ μεγάλα. Χρησιμοποιεί βέβαια και άλλες μεθόδους, όπως την απαγόρευση πώλησης ανταλλακτικών στην κινεζική Huawei που τη θεωρεί επικίνδυνη – κάτι που εξόργισε σε μεγάλο βαθμό την Κίνα.
Η Κίνα τώρα αναπτύχθηκε στηριζόμενη στις χαμηλού κόστους εξαγωγές μηχανημάτων και εξοπλισμού, όπου το κράτος επιδοτούσε τις δημόσιες επιχειρήσεις για να τα καταφέρουν – σημειώνοντας πως οι κρατικές κινεζικές εταιρείες έχουν χαμηλότερα κέρδη, ύψους 4,9% κατά μέσον όρο, σε σύγκριση με τις ιδιωτικές (13,2%). Συμπεριλαμβάνονται εδώ οι τρεις μεγάλες ενεργειακές επιχειρήσεις της χώρας – η «Petro China», η «Sinopec» και η «China National Offshore Corporation».
Γύρω από τα κρατικά της εργοστάσια οι κυβερνήσεις της κατασκεύασαν ολόκληρες πόλεις για να προσελκύσουν εργαζομένους – με αποτέλεσμα το 25% της οικονομίας να αφορά τα ακίνητα. Εκτός αυτού, οι κινεζικές κυβερνήσεις χρηματοδότησαν την κατασκευή σιδηροδρόμων και άλλων υποδομών, για τη στήριξη του ρυθμού ανάπτυξης – με επακόλουθο την εισαγωγή τεράστιων ποσοτήτων πρώτων υλών, όπως το αλουμίνιο και ο χαλκός.
Περαιτέρω, επειδή η Κίνα αναπτυσσόταν έως το 2013 με ετήσιο ρυθμό της τάξης του 10%, με το ιδιωτικό χρέος να αυξάνεται κατακόρυφα, απειλήθηκε από πολλές φούσκες που είχαν δημιουργηθεί στην οικονομία της – οπότε αποφάσισε να προβεί σε μεταρρυθμίσεις.
Συνέχισε όμως να δαπανά το 9% του ΑΕΠ της για τις υποδομές, ενώ το 2013 ξεκίνησε το μεγαλύτερο έργο υποδομών στην παγκόσμια ιστορία, το «One Belt, One Road» – προγραμματίζοντας επενδύσεις 150 δις $ ετησίως σε λιμάνια, σιδηροδρόμους και αγωγούς για να συνδέσει 68 χώρες μεταξύ τους, κατά μήκος του παλαιού δρόμου του μεταξιού που τη συνέδεε με την Ευρώπη. Εν προκειμένω ελπίζει πως με το έργο αυτό θα πετύχει τους εξής τρεις στόχους:
(Α) ΕΠΕΝΔΎΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΡΆΣΤΙΑ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΙΚΆ ΤΗΣ ΑΠΟΘΈΜΑΤΑ, ΈΤΣΙ ΏΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΊΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΈΝΗ ΝΑ ΑΓΟΡΆΖΕΙ ΜΌΝΟ ΟΜΌΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΎ ΔΗΜΟΣΊΟΥ – ΕΝΏ ΠΑΡΆΛΛΗΛΑ ΠΡΟΩΘΕΊ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΉ ΚΑΤΟΧΉ ΤΩΝ ΧΩΡΏΝ ΠΟΥ ΔΑΝΕΊΖΕΙ, ΚΑΤΆ ΤΟ ΠΑΡΆΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΊΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΏΠΗ(Β) ΝΈΕΣ ΑΓΟΡΈΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΑΊΝΑ ΥΨΗΛΉΣ ΤΑΧΎΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΆΖΕΙ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΑΓΩΓΈΣ ΤΣΙΜΈΝΤΟΥ, ΧΆΛΥΒΑ ΚΑΙ ΆΛΛΩΝ ΜΕΤΆΛΛΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΆΓΕΙ, ΚΑΘΏΣ ΕΠΊΣΗΣ ΓΕΝΙΚΌΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΪΌΝΤΑ ΤΗΣ – ΕΞΑΓΟΡΆΖΟΝΤΑΣ ΜΕΤΑΞΎ ΆΛΛΩΝ ΠΟΛΛΈΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΈΣ ΕΠΙΧΕΙΡΉΣΕΙΣ.(Γ) ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΊΗΣΗ ΤΩΝ ΧΩΡΏΝ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΆ ΣΎΝΟΡΑ ΤΗΣ, ΈΤΣΙ ΏΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΚΤΉΣΕΙ ΚΑΛΎΤΕΡΗ ΆΜΥΝΑ – ΟΠΌΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΕΊ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΥΡΎΝΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΊΑ ΤΗΣ ΣΤΗ ΘΆΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΝΌΤΙΑΣ ΚΊΝΑΣ, ΕΚΔΙΏΚΟΝΤΑΣ ΤΙΣ Η.Π.Α.
Συνεχίζοντας, η Κίνα ανέκτησε τη θέση της ως ο μεγαλύτερος εξαγωγέας παγκοσμίως το 2017, από την ΕΕ που είχε την πρώτη θέση μόνο το 2016 – εξάγοντας 2,2 τρις $, όταν η ΕΕ 1,9 τρις $ και οι Η.Π.Α. 1,6 τρις $. Το 18% των εξαγωγών της το 2018 αφορούσαν τις Η.Π.Α., με αποτέλεσμα την αύξηση του αμερικανικού εμπορικού ελλείμματος στα 419 δις $.
Οι εξαγωγές της προς το Χονγκ Κονγκ ήταν στο 14%, προς την Ιαπωνία στο 6% και προς τη Ν. Κορέα στο 4,5% – ενώ έχει κλιμακώσει τις εμπορικές της συναλλαγές με τη Λατινική Αμερική, με τη Νοτιοανατολική Ασία και με την Αφρική, επενδύοντας στις υποδομές πολλών χωρών με αντάλλαγμα το πετρέλαιο τους.
Πολλές από τις εξαγωγές της Κίνας προς τις Η.Π.Α. είναι προϊόντα αμερικανικών εταιρειών που τα παράγουν εκεί (γράφημα) – οπότε πρόκειται ουσιαστικά για πλασματικά κινεζικά αγαθά. Τα κυριότερα προϊόντα εξαγωγής της είναι οι υπολογιστές, ο εξοπλισμός επεξεργασίας δεδομένων, ο ιατρικός εξοπλισμός, τα είδη ένδυσης, τα υφάσματα και ο χάλυβας – όπου η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας παγκοσμίως. Όσον αφορά τώρα τις εισαγωγές, η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στον πλανήτη, με 1,7 τρις $ το 2017 – ενώ οι Η.Π.Α. κατέχουν την πρώτη θέση με 2,3 τρις $.
Η Κίνα είναι επί πλέον ο μεγαλύτερος δανειστής των Η.Π.Α., κατέχοντας το Φεβρουάριο του 2019 αμερικανικά ομόλογα αξίας 1,13 τρις $ ή το 18% αυτού που κατέχουν ξένες χώρες – αν και στα τέλη του 2013 το ποσόν ήταν πολύ υψηλότερο (1,3 τρις $). Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι στηρίζει το νόμισμα της στο δολάριο, αλλά μόνο όσο χρειάζεται για να διατηρεί τις εξαγωγικές τιμές των προϊόντων της ανταγωνιστικές – ενώ θεωρείται πως επειδή δεν μπορεί να επιβάλλει ανάλογους δασμούς στις Η.Π.Α. αφού εισάγει πολύ λιγότερα προϊόντα από όσα εξάγει, θα καλύψει τη διαφορά με την υποτίμηση του νομίσματος της (νομισματικός πόλεμος).
Περαιτέρω οφείλουμε να αναφερθούμε στον «Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης» – στη στρατιωτική συμμαχία δηλαδή της κεντρικής Ασίας που καταπολεμάει την τρομοκρατία και τη διακίνηση ναρκωτικών, ενώ παράλληλα υποστηρίζει τις συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου.
Ουσιαστικά πρόκειται για την κινεζική έκδοση του ΝΑΤΟ, με μέλη την Κίνα, τη Ρωσία και τις χώρες κατά μήκος των συνόρων της – το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν, ενώ από τα μέσα του 2016 εισήλθαν η Ινδία και το Πακιστάν.
Η ομάδα αυτή αντιπροσωπεύει το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού και τέσσερα μέλη της διαθέτουν πυρηνικά όπλα: η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και το Πακιστάν. Σε διαδικασία πλήρους ένταξης στη στρατιωτική συμμαχία ευρίσκονται το Αφγανιστάν, η Λευκορωσία, το Ιράν και η Μογγολία – ενώ συμμετέχουν στις συζητήσεις αλλά δεν θέλουν να γίνουν μέλη η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, η Καμπότζη, το Νεπάλ, η Σρι Λάνκα και η Τουρκία.
Η Κίνα είναι η δεύτερη παγκοσμίως όσον αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες, με τις Η.Π.Α. πάντοτε στην πρώτη θέση (γράφημα) – ενώ αν και πολλοί ισχυρίζονται πως ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, αποτελούν τη μακράν ισχυρότερη χώρα παγκοσμίως τόσο σε οικονομικό/χρηματοπιστωτικό/νομισματικό, όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο
Αντιμετωπίζουν φυσικά σημαντικά οικονομικά προβλήματα, ειδικά όσον αφορά το δημόσιο και το συνολικό τους χρέος ή τα δίδυμα ελλείμματα τους, αλλά η Κίνα, αν και πλεονασματική, δεν πάει πίσω – ενώ η Ρωσία είναι από οικονομικής πλευράς κυριολεκτικά νάνος, με ΑΕΠ χαμηλότερο ακόμη και από την Ιταλία.
Το αδύναμο σημείο πάντως των Η.Π.Α. η Αχίλλειος πτέρνα τους, είναι η Σαουδική Αραβία μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή (Συρία), μέσω των οποίων προσέγγισε την Τουρκία – αφού εκεί στηρίζεται το πετροδολάριο, το οποίο αποτελεί το θεμέλιο λίθο του συστήματος του χρέους που ελέγχει ολόκληρο τον πλανήτη. 'ΦΩΝΗ'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου