ΓΙΑΤΙ Η ΤΡΙΦΥΛΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ ΤΟΜΕΑ

Ο απόηχος της επίσκεψης του πρωθυπουργού  στη Μεσσηνία έσβησε νωρίς, αφενός επειδή το μήνυμα που έστειλε για τον πρωτογενή τομέα, αν και ουσιαστικό, έχει λιγότερους αποδέκτες από τις εξαγγελίες για μεγάλες υποδομές, και αφετέρου επειδή η "μετάλλαξη Δ" απομακρύνει από το πολιτικό προσκήνιο τις σκέψεις για πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο. Ουσιαστικά το μήνυμα της επίσκεψης του πρωθυπουργού είχε αποδέκτες τους Ελληνες εκτός Μεσσηνίας, που δεν γνωρίζουν ότι στην Τριφυλία για τις ανάγκες του πρωτογενούς τομέα σχεδιάστηκε ένα φράγμα... χωρίς αρδευτικό δίκτυο – ή ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετά από δύο χρόνια δεν έχει καταφέρει να δημοπρατήσει το έργο κατασκευής του αρδευτικού δικτύου. Γενικότερα η κυριαρχία της κυβέρνησης εδράζεται πάνω στην απόκρυψη των αδυναμιών της και στην αδυναμία της αντιπολίτευσης να αναδείξει τους απελπιστικά αργούς κυβερνητικούς ρυθμούς. 

Ειδικά στη Μεσσηνία η αντιπολίτευση αναλώνεται σε μάχες κατά του... νεοφιλελευθερισμού, αντί να ζητήσει επιτάχυνση των διαδικασιών για το αεροδρόμιο και τους δρόμους Καλαμάτα - Πύλος - Μεθώνη και Καλό Νερό - Τσακώνα. Στην πραγματικότητα η αντιπολίτευση ενισχύει δημοκοπικά την κυβέρνηση κάθε φορά που την κατηγορεί για νεοφιλελευθερισμό την ώρα που μοιράζει ενισχύσεις και επιδοτήσεις σε όποιον... ζητήσει. Ταυτόχρονα, το έλλειμμα ουσιαστικής αντιπολίτευσης τροφοδοτεί την κυβερνητική αλαζονεία και τις τάσεις παρεοκρατίας που τείνουν να πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Προσωπικά η πολιτική σκηνή μού θυμίζει έντονα την περίοδο του 2006-2007, όταν τα στελέχη της τότε κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή είχαν καβαλήσει το καλάμι, πιστεύοντας ότι θα κυβερνούν αιώνια και μοιράζοντας το φθηνό ευρωπαϊκό χρήμα που εξασφάλιζαν τα χαμηλά επιτόκια του ευρώ. Τότε, όπως και τώρα, η κυβέρνηση σχεδίαζε μεγάλα έργα χωρίς σαφές χρονοδιάγραμμα και προσλάμβανε χιλιάδες μόνιμους υπάλληλους στις δημόσιες υπηρεσίες. Τότε, όπως και τώρα, κανένας σχεδόν δεν έλεγε ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή ευρωπαϊκή χώρα και ότι η κατανομή των ευρωπαϊκών πιστώσεων δεν αρκεί από μόνη της, ούτε για την παραγωγή πλούτου ούτε για την ανάσχεση της δημογραφικής συρρίκνωσης που απειλεί να βάλει οριστική ταφόπλακα στην αναπτυξιακή προοπτική της χώρας. Δυστυχώς επίσης, όπως τότε έτσι και σήμερα, τα δημόσια έργα προχωρούν με τους γνωστούς ελληνικούς ρυθμούς, που ενώ διασφαλίζουν το παντεσπάνι των εθνικών εργολάβων, δεν παρέχουν στους υπόλοιπους Ελληνες τις υποδομές που απαιτούνται για την παραγωγή ιδιωτικού εθνικού πλούτου.