Η ταχεία αμαξοστοιχία Αθηνών-Πειραιώς- Τριπόλεως- Καλαμάτας- Κυπαρισσίας

 "Η ταχεία αμαξοστοιχία Αθηνών-Πειραιώς- Τριπόλεως- Καλαμάτας- Κυπαρισσίας θα εισέλθει εις το σταθμό εντός ολίγων λεπτών. Παρακαλούνται οι επιβάτες να απομακρυνθούν από τις γραμμές". Εγκατέλειψαν τον σιδηρόδρομο που μεγάλωσε γενιές και γενιές προσφέροντας οικονομία, ασφάλεια, ταξίδι στη φύση και κοινωνική συμμετοχή. 

Μετά την αναγγελία από το μεγάφωνο, όλοι στην αποβάθρα κοιτάζαμε τον ορίζοντα, εκεί όπου θα εμφανιζόταν το "θηρίο", που σε λίγο έμπαινε με μεγαλοπρέπεια σφυρίζοντας στο σταθμό...

Ένα μεγάλο κομμάτι από τις παιδικές μου αναμνήσεις, εντελώς μαγικό, είναι τα ταξίδια με τρένο στην Πελοπόννησο. Λέξεις όπως ωτομοτρίς, σταθμάρχης, βαγόνι, Αχλαδόκαμπος..... με έχουν σημαδέψσει γλυκά...

 Πώς να ξεχάσει κανείς το σουβλάκι στους Μύλους...  

Το μπεζ εισιτήριο που ο ελεγκτής με το καπελάκι περνούσε και του άνοιγε τρυπούλα μ' εκείνο το χαρακτηριστικό ήχο... 

Την εκκίνηση από το σταθμό του τρένου που επιτάχυνε διαρκώς σφυρίζοντας κι εμείς να τσεκάρουμε με αγωνία αν είναι όλες οι βαλίτσες παρούσες στη θέση τους, πάνω από τα κεφάλια μας.. 

Την αίσθηση ελευθερίας μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο όπου σηκωνόμαστε στις μύτες για να βλέπουμε καλά έξω και να μας χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο... Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαραγμένη οδηγία κάτω από τα παράθυρα "ne pas se pencher au dehors".... 

Την εναλλαγή του τοπίου μέσα από φαράγγια ή από χωράφια με αγροτικές ασχολίες εν εξελίξει... 

Τις στάσεις στους γραφικούς σταθμούς όπως Χιλιομόδι-Ελαιοχώρι-Παρθένι-Ασσέα-Παραδείσια-Χράνοι-Ίσαρι-Διαβολίτσι-Ζευγολατειό-Δώριο-Βασιλικό-Κοπανάκι...

Αλλά και μέσω Πατρών, Άγιοι Ανάργυροι-Λιόσια-Ασπρόπυργος-Κινέτα-Αγ.Θεόδωροι-Λυκοποριά-Δερβένι-Ακράτα-Διακοφτό-Αχαϊά-Βάρδα-Λεχαινά-Καβάσιλα-Γαστούνη-Αμαλιάδα-Επιτάλιο-Αλφειός-Κρέσταινα-Καϊάφας-Ζαχάρω-Φιγαλία-Καλόνερο-Κυπαρισσία...

Τη φιδίσια κορμοστασιά του τρένου στις στροφές... 

Το άγνωστο ζευγάρι ηλικιωμένων -ευγενικές φυσιογνωμίες- απέναντι από μας στο κουπέ, που μας ρωτούσαν πώς μας λένε και έπιαναν κουβέντα με τους γονείς μας... 

Το επικίνδυνο πέρασμα από την κακιά Σκάλα που μας έφερνε στο νου τον ληστή Σκίρωνα... αλλά και τα βράδια στη μελαγχολική επιστροφή από τις διακοπές μας, τα φωτάκια από τα ναυπηγεία και το ασημένιο φεγγάρι πάνω στη θάλασσα του Σκαραμαγκά, δείγμα ότι πλησιάζαμε στην Αθήνα... 

Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά με παρέσυρε η νοσταλγία... Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες, όμως σταματάω γιατί οι λέξεις είναι φτωχές μπροστά σε αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις. Προσθέστε κι εσείς ό,τι θυμάστε από τα παιδικά ταξίδια σας με τρένο!!

Πηγή..Βασιλική Γρηγοροπόλου