Αντιφατικά μηνύματα από την κυβέρνηση για συντάξεις και παροχές: από τις εξαγγελίες ενισχύσεων μέχρι σχέδια «εξορθολογισμού» που μειώνουν δικαιώματα. Οι μεγαλύτεροι χαμένοι; χήρες/οι και αγρότες, με συντάξεις που δεν φτάνουν ούτε τα βασικά.
Η προσπάθεια να εμφανιστεί «μεταρρυθμιστικός οίστρος» έρχεται μαζί με μια πραγματικότητα κοινωνικών αδικιών που σέρνονται: χήρες χωρίς αξιοπρεπές εισόδημα, συνταξιούχοι ΟΓΑ εκτός ισοτιμίας, ελεύθεροι επαγγελματίες που φορολογούνται με τεκμήρια, αφορολόγητο που δεν τιμαριθμοποιείται και ΦΠΑ που πιέζει τα νοικοκυριά. Το Υπουργείο Εργασίας εξετάζει «μείωση» των λεγόμενων παροχών σε χρήμα (όπως έξοδα κηδείας και αποζημιώσεις εργατικού ατυχήματος) στα επίπεδα του πρώην ΙΚΑ, ενώ οι παροχές αυτές παραμένουν παγωμένες από πλευράς τιμαριθμικής αναπροσαρμογής εδώ και 16 χρόνια. Το πολιτικό εμπόδιο; Ό,τι χρειάζεται Βουλή – και βουλευτές που ήδη μετρούν φθορά.
Στο επίκεντρο βρίσκονται οι συντάξεις χηρείας. Οκτώ βουλευτές της ΝΔ ζητούν να πάψει ο αποκλεισμός των αγροτών από το 70% της σύνταξης του θανόντος (και 35% μετά την τριετία σε περίπτωση εργασίας ή δεύτερης σύνταξης). Σήμερα, οι παλαιότεροι συνταξιούχοι του ΟΓΑ, χωρίς ουσιαστική «εθνική» σύνταξη, βλέπουν χήρες/ους να λαμβάνουν μόνο το 35% της ανταποδοτικής σύνταξης του/της συζύγου – ποσά που συχνά δεν ξεπερνούν τα 50 ευρώ.
Την ίδια ώρα οι ανισότητες στις περικοπές μετά την τριετία παραμένουν: σε κατηγορίες όπως το Δημόσιο ή ο ΟΓΑ, η σύνταξη χηρείας πέφτει στο 35% όταν ο δικαιούχος εργαστεί ή συνταξιοδοτηθεί, ενώ σε άλλους φορείς διατηρείται στο 70%. Οι δικαιούχοι αυτοί βαφτίζονται «οφειλέτες» του ΕΦΚΑ, με αιτήματα επιστροφής «αχρεωστήτως καταβληθέντων», παρότι έχουν ήδη επιβαρυνθεί με εισφορές υγείας, φόρους και ΕΑΣ. Παράλληλα, η συζήτηση για «διπλή εθνική» στις συντάξεις χηρείας έχει «παγώσει» μπροστά στην κοινωνική κατακραυγή, αφού ο νόμος 4397/2016 δεν την προβλέπει.
Το πλαίσιο γίνεται ακόμη πιο σκληρό όταν συνδυάζονται τα πολύ χαμηλά ποσοστά χηρείας (35%) με χαμηλές ανταποδοτικές συντάξεις – ειδικά σε περιπτώσεις εργατικού ατυχήματος με λίγα έτη ασφάλισης. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μόνο οι χήρες/οι «τιμωρούνται» όταν εργάζονται: χάνουν το 65% της αρχικής σύνταξης του θανόντος, ενώ οι λοιποί εργαζόμενοι-συνταξιούχοι δεν έχουν αντίστοιχο πέναλτι.
Ένας δεύτερος μεγάλος «γρίφος» είναι οι προϋποθέσεις για σύνταξη στα 62 με 42–44 έτη ασφάλισης. Εργαζόμενοι που ξεκίνησαν από τα 15–16 τους ή νοσηλεύτριες που μπήκαν στις παραγωγικές σχολές των δημόσιων νοσοκομείων στα 18, βλέπουν την πόρτα εξόδου να απομακρύνεται: απαιτούνται έως και 44 χρόνια ασφάλισης χωρίς ένταξη στα ΒΑΕ. Κι όταν περάσουν τα 40 έτη, το μπόνους προσαύξησης πέφτει σε μόλις +0,5% τον χρόνο (από 2,55% ανά έτος την πενταετία 35ο–40ό), την ώρα που άλλοι ασφαλισμένοι μπορούν με 33 πραγματικά + 7 πλασματικά να πάρουν πλήρη σύνταξη και να συνεχίσουν να εργάζονται χωρίς ποινή.
Το αποτέλεσμα είναι μια εικόνα πολλαπλών ταχυτήτων και «παγωμένων» παροχών που ρίχνουν το βάρος στους πιο ευάλωτους. Αν κάτι χρειάζεται πραγματικό εξορθολογισμό, αυτό είναι η ισονομία: ίδιες κανόνες για όλους, αξιοπρεπείς συντάξεις χηρείας, τέλος στις ποινές που στοχοποιούν τους αδύναμους και ουσιαστική αναπροσαρμογή παροχών που έχουν μείνει δεκαετίες πίσω.
πηγή: iEidiseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου