Επαναφέρει με καυτή επιστολή το θέμα του Σιδηροδρομικού άξονα ο Καραμπάτος

Ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας Γιώργος Καραμπάτος απέστειλε καυτή επιστολή προς τον υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Δημήτριο Ρέππα, σχετικά με το Δυτικό Σιδηρόδρομο Πελοποννήσου που εγκαταλείφθηκε παρά τις εξαγγελίες για ένταξή του στο 3ο Πακέτο στήριξης και το ΕΣΠΑ που δεν διαπιστώθηκε ποτέ απο τους φορείς:
«Θα θέλαμε να ενώσουμε και τη φωνή των επιχειρήσεων, που εκπροσωπούμε, στη φωνή του ΤΕΕ Δυτικής Ελλάδος και να δηλώσουμε, ότι και κατά τη δική μας άποψη, η τυχόν ματαίωση ή περικοπή του έργου της κατασκευής της σιδηροδρομικής γραμμής υψηλών ταχυτήτων της Δυτικής Πελοποννήσου, ισοδυναμεί με στασιμότητα στην περιφερειακή ανάπτυξη της όλης περιοχής" τονίζει χαρκατηριστικά για το μείζον θέμα.
Και αναφέρει παράλληλα ότι "Αν και στην Πελοπόννησο σήμερα ο σιδηρόδρομος υπολειτουργεί, οι ευκαιρίες αναζωογόνησής του μεσοπρόθεσμα είναι σημαντικές, ιδίως εάν κάποιος λάβει υπόψη του τις δομικές αλλαγές των συστημάτων μεταφορών διεθνώς και ειδικότερα στο γεωπολιτικό πλαίσιο της ευρύτερης περιοχής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου.
Σήμερα παρουσιάζεται το εξής παράδοξο φαινόμενο: η παρούσα κατάσταση λειτουργίας του σιδηροδρόμου –αλλά και του συνολικού μεταφορικού συστήματος- στην περιοχή είναι αντιδιαμετρικά αντίθετη σε σχέση με τις πραγματικές ευκαιρίες, προοπτικές λειτουργίας και την «εμβέλεια» του συστήματος στο βραχυ-μεσοπρόθεσμο μέλλον, που θα τεκμηριωθούν παρακάτω.
Για να κατανοήσει κανείς τις υφιστάμενες ευκαιρίες και προοπτικές, πρέπει να αναλύσει:
α) τις τάσεις ανάπτυξης των μεταφορών στην ευρύτερη περιοχή και
β) τα σημαντικότατα πλεονεκτήματα της Καλαμάτας σε σχέση με αυτές τις τάσεις.
Η κυρίαρχη τάση οργάνωσης του μεταφορικού συστήματος στην Ευρώπη και τις όμορες ευρύτερες περιφέρειες βασίζεται στην ανάπτυξη των “συνδυασμένων μεταφορών”, ήτοι των μεταφορικών αλυσίδων με χρήση θαλάσσιων ή/και σιδηροδρομικών μέσων ως εναλλακτικών διαδρομών στις από πόρτα σε πόρτα οδικές. Αυτή η οργανωτική μορφή ανταποκρίνεται τόσο στις τεχνικές και οικονομικές αναγκαιότητες (μεγάλες χωρητικότητες μέσων μεταφοράς σε σχέση με το φορτηγό, παράκαμψη κορεσμένων οδικών αξόνων, οικονομίες κλίμακας) όσο και σε πολιτικές, περιβαλλοντικές και κοινωνικές αναγκαιότητες (μεταφορές φιλικότερες προς το περιβάλλον, μείωση ατυχημάτων και γενικότερα μείωση του «κοινωνικού» κόστους οδικής μεταφοράς)...."