Περπατώ ανάμεσα στις ράγες των τρένων που από καιρό έχουν σιγήσει. Το τραίνο δεν περνά πια…. Τα μεγάλα χαλίκια που βρίσκονται διασκορπισμένα, εμποδίζουν τα πόδια μου να πατήσουν στέρεα στα ξύλα και βάζουν τρικλοποδιές στη σκέψη μου.
ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΔΙΑΒΟΛΙΤΣΙΟΥ.
Η μέρα έχει πάρει για τα καλά την ανηφοριά της. Οι υποχρεώσεις μιας κοπιαστικής εργασίας τελείωσαν αλλά η σκέψη μου λειτουργεί σε έντονο ρυθμό. Τούτο το απόγευμα περιμένω να ανταμώσω τον Άνεμο….. Δυο βήματα από τον Κούβελα που φέρνει πάντα τη βροχή. Απέναντι ο Ταΰγετος. Εδώ η σιωπή αποτελεί αυτοπεποίθηση της ποιότητας. Η αγέρωχη ματιά της περηφάνιας μας συναντά την ταπεινότητα της βασανισμένης μας ύπαρξης. Οι λεύκες λικνίζονται στον απόηχο του καρναβαλιού και μαζί τους στήνουν χορό οι θύμισές μας. Πιτσιρικάδες, μαθητές του δημοτικού σχολειού, ερχόμασταν εκδρομή στο Διαβολίτσι και χαζεύαμε τα βαγόνια που περνούσαν βιαστικά για το μακρινό ταξίδι... Χορταίναμε την ψυχή μας με το τίποτε. Σκαρφαλώναμε στις πλατφόρμες των βαγονιών ρουφώντας την ανεμελιά της ζωής. Παίζαμε κρυφτό στα δέντρα, κλέφτες και αστυνόμους, τότε που οι κλέφτες δεν έκλεβαν ούτε σκότωναν μόνο έτρεχαν και οι αστυνόμοι μόνο κυνηγούσαν χωρίς να τους βαραίνει το αλεξίσφαιρο στην πλάτη…
Κι ύστερα ξεγελάγαμε την πείνα μας με κομπόστα καρπούζι, στο καφενεδάκι, δίπλα στον σταθμό κάτω από τα πλατάνια. Και τώρα τι; Επιστροφή στο Δημοτικό αλλά ως Διευθυντής του. Θέση ύψιστης διακονίας. Να λιώνεις σαν το κερί για να φωτίζεις τους άλλους. Να μην έχεις μόνο αγάπη για τους άλλους. Να είσαι ο ίδιος αγάπη για αυτούς. Να μη διευθύνεις τους συνεργάτες και τους μαθητές σου αλλά να γεννήσεις τον νέο σου εαυτό. Από τον εξάχρονο μαθητή που περνάει το κατώφλι της αυλόπορτας του σχολείου φορτωμένος στην πλάτη τη σάκα και προσμένει να του μάθεις γράμματα, να τον κάνεις Άνθρωπο, μέχρι τη γειτόνισσα που ζει, χρόνια τώρα, παρέα με τη μοναξιά της περιμένοντας να ακούσει από το στόμα σου μια χαμογελαστή καλημέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου