Οταν το lifestyle και οι δημοσιογράφοι μπαίνουν στην πολιτική

Συμπληρώνονται σιγά-σιγά τα ψηφοδέλτια με τους υποψηφίους σε όλη τη χώρα και ξεκαθαρίζει η κατάσταση με τη σύνθεση των συνδυασμών. Οχι τόσο σε τοπικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα και στα ευρωψηφοδέλτια τα κόμματα -περισσότερο από ποτέ ίσως- ψάχτηκαν έντονα για να εντάξουν στο δυναμικό τους, είτε ως επικεφαλής είτε ως... απλούς στρατιώτες, εκπροσώπους του κοινώς λεγόμενου lifestyle. Τραγουδιστές, ηθοποιούς, συνθέτες, παρουσιαστές, κριτές τηλεπαιχνιδιών, ποδοσφαιριστές και λοιπούς αθλητικούς παράγοντες επέλεξαν λοιπόν οι ηγεσίες διαφόρων κομμάτων για να τους εκπροσωπήσουν τόσο στην αυτοδιοίκηση, όσο και στις ευρωεκλογές.
Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή και κατ' επέκταση την ψήφο των πολιτών πατώντας πάνω στην αναγνωρισιμότητα των παραπάνω προσώπων χωρίς ιδιαίτερο κόπο και οικονομικό κόστος. Κόμματα μάλιστα έκαναν σημαντικές... εκπτώσεις στον πήχη της ποιότητας, επιλέγοντας ως υποψηφίους άτομα που υπό άλλες προϋποθέσεις στην καλύτερη περίπτωση θα τους γύριζαν την πλάτη. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν άξιοι εκπρόσωποι των παραπάνω επαγγελματικών τάξεων, οι οποίοι δικαιολογημένα θέτουν τον εαυτό τους στην κρίση του ελληνικού λαού, αλλά η αξιοσύνη ή όχι του κάθε ατόμου, καλό είναι να κρίνεται με κοινωνικοπολιτικούς όρους και όχι με όρους lifestyle. Υπάρχει φυσικά και μία άλλη κατηγορία, που ρίχνεται για μία ακόμα φορά στην εκλογική μάχη σε διάφορους πολιτικούς χώρους. Μπορεί να μην εμπίπτουν στην κατηγορία του lifestyle, έχουν όμως όπως και να το κάνουμε ένα σημαντικό βαθμό αναγνωρισιμότητας, αλλά από την άλλη και μία αρκετά καλή γνώση των θεμάτων, που απασχολούν τις εκλογικές αναμετρήσεις. Ο λόγος για συναδέλφους δημοσιογράφους, οι οποίοι για μία ακόμα φορά επέλεξαν να περάσουν στην απέναντι όχθη και από κριτές (με την καλή πάντα έννοια) να γίνουν κρινόμενοι. Αυτό φυσικά από μόνο του σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί κακό και να επικριθεί. Ανακύπτουν όμως κάποια σημαντικά κατά τη γνώμη μου ηθικά ζητήματα, τα οποία θα πρέπει πρώτα κάθε δημοσιογράφος να λύσει μέσα του, πριν αποφασίσει να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική από τη θέση του υποψηφίου. Αναμφισβήτητα κάθε άτομο σε όποια επαγγελματική τάξη κι αν ανήκει έχει -ως οφείλει- πολιτική και πολλές φορές και κομματική ταυτότητα και έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, ο οποίος καθοδηγείται από την ιδεολογική προσέγγιση που έχει για όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Στην περίπτωση των δημοσιογράφων μάλιστα αναπόφευκτα ο τρόπος σκέψης και γραφής επηρεάζεται από δύο κυρίως παράγοντες. Πρώτα από το ύφος και τη στάση του μέσου στο οποίο εργάζεται και δεύτερον από τον δικό του τρόπο σκέψης. Είναι όμως δυνατόν όταν το επάγγελμά σου έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τον έλεγχο της εξουσίας και με την όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη παρουσίαση των γεγονότων, όσο κι αν η πολιτική σου στάση είναι γνωστή στην κοινωνία, να θέτεις υποψηφιότητα για δημόσιο αξίωμα με τις ευλογίες οποιουδήποτε κόμματος; ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ