Αποποιούνται το μόχθο των γονιών τους

Το 2016, πάνω από 54.000 συμπολίτες μας, έκαναν αίτηση αποποίησης κληρονομιάς. Δηλαδή οι εκλιπόντες πρόγονοι , τους κληροδότησαν την όποια περιουσία κατάφεραν να αποκτήσουν εν ζωή αλλά οι κληρονόμοι, δηλαδή τα παιδιά τους αδυνατούν να κάνουν αποδοχή κληρονομίας καθώς το κράτος έχει επιβάλλει τα τελευταία χρόνια τόσα βάρη στην ακίνητη περιουσία κι έχει επιβληθεί τόσο βίαιη συρρίκνωση των εισοδημάτων και του βιοτικού επιπέδου που τα παιδιά κληρονόμοι, δεν μπορούν να τα σηκώσουν.
Έτσι, το προγονικό σπίτι στο χωριό ή στην πόλη ή τα χωραφάκια του παππού, “δωρίζονται” στο κράτος ,προκειμένου οι απόγονοι να απαλλαγούν από τους δυσβάστακτους φόρους κατοχής. Πέρα από το συναισθηματικό σοκ να αποχωρίζεται κανείς το μόχθο και τον ιδρώτα των γονιών του, η κατάσταση αυτή έχει κι άλλες παραμέτρους αξιοσημείωτες. Για παράδειγμα τι θα τα κάνει όλα αυτά τα ακίνητα το κράτος και πως θα τα ξεμπλέξει με τις τράπεζες αυτά που έχουν υποθήκες, όταν για παράδειγμα τις σχολάζουσες κληρονομιές δηλαδή αυτές που περιήλθαν στο κράτος στο διάβα του χρόνου από εκλιπόντες πολίτες που δεν είχαν κληρονόμους, κι είναι χιλιάδες, ουδείς στην ουσία ασχολήθηκε για να τις εκμεταλλευτεί προς όφελος του Δημοσίου ,η δε αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου Οικονομικών είναι αμφίβολο αν έχει καν ακριβή εικόνα αυτών των χαμένων περιουσιών.
 Όπως αναξιοποίητα παραμένουν τα απευθείας κληροδοτήματα στο κράτος, χαμένα μέσα σε μουχλιασμένους φακέλλους κάποιου υπογείου και στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία. Αντίθετα όσες περιουσίες κληροδοτούνται προς την εκκλησία ή κάποια μη κρατικά ιδρύματα είναι βέβαιο ότι τυγχάνουν καλύτερης υποδοχής και εκμετάλλευσης γιατί προφανώς οι δικές τους υπηρεσίες δουλεύουν καλύτερα από αυτές του Δημοσίου.