ΚΑΘΕ εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, από την μεταπολίτευση και μετά, είναι επικεντρωμένη στις εισαγωγικές εξετάσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση, ενώ για τις δύο άλλες βαθμίδες έχουν γίνει ελάχιστα και κατά κανόνα στραβά. Αίτια είναι ότι η εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΑΤΕΙ σημαίνει και επαγγελματική αποκατάσταση. Η εκπαίδευση στην Ελλάδα ουδέποτε διαμόρφωσε πολίτες, αλλά διαμόρφωσε υπηκόους. Με άλλα λόγια η εκπαίδευση ήταν πάντα πολιτικά κατευθυνόμενη, που δεν έχει φύγει από την μεσαιωνική αντίληψη να είναι συνυφασμένη με την θρησκεία. Σε κανένα κράτος της Δύσης δεν υπάρχει κοινό Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Στηριγμένη στην πολιτική του «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» κινήθηκε πάντα σε στερεότυπα και μύθους. Επειδή το σύνθημα αυτό κατά κόρον χρησιμοποιήθηκε από την επτάχρονη δικτατορία, η έξοδος από τα στερεότυπα, που είχαν επιβληθεί, οδήγησε στην αντίθετη πλευρά και η εκπαίδευση άρχισε να παίρνει τον κατήφορο. Η αρχή έγινε με την καθιέρωση της Δημοτικής σαν επίσημης γλώσσας. Οι Έλληνες έχασαν το εργαλείο της ακριβούς έκφρασης και είναι η απόφαση του Γεωργίου Ράλλη η αρχή της λεξοπενίας που μαστίζει τους κληρονόμους της πιο πλήρους και πλούσιας γλώσσας. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα με την θέσπιση του μονοτονικού συστήματος. Είναι αξιοπερίεργο ότι είναι από τα τρία ή τέσσερα πρώτα νομοσχέδια που έφερε η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεκέμβριο του 1981 (Οκτώβριο είχε κερδίσει τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ) ο τότε υπουργός Λευτέρης Βερυβάκης έφερε το νομοσχέδιο στην Βουλή. Ψηφίστηκε τον Ιανουάριο του 1982 σαν τροπολογία σε άσχετο άλλο νομοσχέδιο, με την ανοχή και σιωπηρή αποδοχή της ΝΔ. Η τροπολογία συζητήθηκε μετά τα μεσάνυχτα. Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης ήταν περισσότεροι. Τότε, οι βουλευτές της ΝΔ απεχώρησαν, τάχα, γιατί διαφωνούσαν και έτσι έδωσαν την ευκαιρία η τροπολογία να ψηφιστεί. Από εκεί και πέρα μπήκε μπροστά η βιομηχανία ίδρυσης νέων πανεπιστημίων, ΤΕΙ και σχολών που κατασπάρθηκαν στην ελληνική επικράτεια. Χιλιάδες νέοι καθηγητές και διδακτικό προσωπικό διορίστηκαν στις νέες σχολές και τμήματα από το υπουργείο. Δεν βολεύτηκαν μόνον τα «δικά τους παιδιά», αλλά επιπλέον φόρτωσαν το υπουργείο με δυσβάστακτες λειτουργικές δαπάνες, με αποφοίτους ΤΕΙ που ακόμα δεν έχουν διασφαλίσει επαγγελματικά δικαιώματα.
ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ Στην ουσία, το υπουργείο και όσοι ανέλαβαν την τύχη του, ελάχιστα ενδιαφέρθηκαν για την ποιότητα των σπουδών σε όλες τις βαθμίδες. Βασικός προσανατολισμός υπήρξε το χάιδεμα των αφτιών για την εκλογική πελατεία που θα εξασφάλιζε την επανεκλογή της κυβέρνησης. Έφθανε ένας κυβερνητικός βουλευτής να ζητήσει να ιδρυθεί μια σχολή στην περιφέρεια εκλογής του και αμέσως το αίτημα το ικανοποιούσε ο υπουργός. Το τί και ποιοι θα δίδασκαν και ποια ποιότητα σπουδών θα πρόσφερε ήταν… ψιλά γράμματα μπροστά στο πολιτικό όφελος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου