“Χειρόφρενο” στα όνειρα και στην ανεξαρτησία των νέων έχει βάλει η οικονομική ύφεση, που "κόβει τα φτερά" στους ανθρώπους που έχουν όρεξη να πάρουν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια.
Ανθρωποι ηλικίας 25 έως 30 ετών, αντί να παίρνουν πρωτοβουλίες αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, αναγκάζονται να μένουν με τους γονείς τους και να χαρτζιλικώνονται από τους γονείς τους. Και όσο και αν ορισμένους τους βολεύει μια τέτοια κατάσταση, υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να αντιδράσουν, αλλά λόγω της οικονομικής τους κατάστασης δε μπορούν.
Ο Ευγένιος Παπανικολάου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Διοίκηση Μονάδων Υγείας και Πρόνοιας και παρά τις προσπάθειές του να βρει δουλειά στο αντικείμενό του, απασχολείται σε άλλο τομέα, με αμοιβή γύρω στα 500 ευρώ. Οσο και αν ο ίδιος επιθυμεί να ζήσει ανεξάρτητος, μόνος του σε ένα διαμέρισμα της Καλαμάτας, αναγκάζεται στα 28 του χρόνια να ζει με τους γονείς του, αφού δε μπορεί να αντεπεξέλθει σε ένα ενοίκιο 200 ευρώ συν τα κοινόχρηστα και τους λογαριασμούς. “Δεν υπάρχει πεδίο για να διεκδικήσεις. Είμαστε εγκλωβισμένοι και κάνουμε υπομονή ελπίζοντας σε καλύτερες ημέρες. Ομως δεν πάει άλλο, δε γίνεται να μην έχουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε, να μας στερούν το δικαίωμα στο όνειρο. Σαφώς και θα ήθελα να μένω σε ένα δικό μου σπίτι. Ετσι υπολόγιζα όταν ήμουν φοιτητής. Να δουλέψω και μετά από κάποιο διάστημα να νοικιάσω ένα διαμέρισμα, να ανεξαρτητοποιηθώ, αφού είμαι της άποψης πως όλοι πρέπει να μένουμε μόνοι μας, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις”.
Ο Παναγιώτης Βάγιας στα 23 του εκφράζει τη λύπη του που χάνει την ευκαιρία να ζήσει πραγματικά την ηλικία του. Οπως επισημαίνει “είναι χαμένα χρόνια, δεν πρόκειται ποτέ να γυρίσουμε πίσω σε αυτά τα χρόνια. Ακόμα όμως ελπίζω πως κάποια στιγμή θα ζήσουμε την ηλικία μας”. Ο ίδιος ζει με τους γονείς του, αφού αν και ήλπιζε από την οικογενειακή επιχείρηση να έχει ένα καλό μεροκάματο για να ζει αξιοπρεπώς, ανεξάρτητος, κάτι τέτοιο δεν έχει επιτευχθεί λόγω της γενικότερης κατάστασης, αφού ο κόσμος δε μπορεί να καταναλώσει για να είναι κερδοφόρες οι επιχειρήσεις. “Το ιδανικό θα ήταν να έχουμε μπει κανονικά στη ζωή. Δεν είναι δυνατόν να μας φροντίζει ακόμα η μαμά, να μας πληρώνει το Ιντερνετ ο μπαμπάς και να βάζει βενζίνη στο μηχανάκι μας. Πρέπει να αναλάβουμε κάποια στιγμή τις υποχρεώσεις μας. Δεν είναι το επιθυμητό, δεν είναι καλό να βρίσκεις το χαρτζιλίκι από τον πατέρα στο κομοδίνο”.
Η Νίκη Βασιλοπούλου στα 25 της νιώθει πως η όλη κατάσταση στερεί από τη γενιά της το όνειρο και τη δημιουργία. “Δεν είναι μόνο το αν εγώ θα βγω με τις φίλες μου για καφέ, ποτό ή θα βρεθώ με τους φίλους μου στο σπίτι. Θα ήθελα να ασχοληθώ με το αντικείμενο που έχω σπουδάσει. Δε γίνεται όμως. Αν έβρισκα δουλειά στον τομέα μου, θα δούλευα. Πρέπει λοιπόν να καταρριφθούν τα ταμπού που έχουν να κάνουν με αυτό, αφού αν βρίσκαμε δουλειά στον τομέα μας, θα δουλεύαμε. Δε θα κάναμε άλλη δουλειά”.
Ο Μάνος Δρουγούτης με τη γυναίκα του κατάφεραν μόλις τα τελευταία χρόνια να ανεξαρτητοποιηθούν και να αποκτήσουν οικογένεια. Από τα 18 μέχρι τα 25 ζούσε με τους γονείς του καθώς τα οικονομικά δε βοηθούσαν. “Ηταν η σιγουριά, η άνεση και η ασφάλεια της οικογένειας περισσότερο, όμως όταν γύρισα από φαντάρος έπρεπε να μείνω μόνος μου”. Ηρθε από την Αθήνα στην Καλαμάτα και η άποψή του είναι πως η ζωή στην επαρχία είναι ιδανική, αφού κάποιος εδώ, όπως λέει, μπορεί να απολαμβάνει πολλά προνόμια που έχουν να κάνουν και με την οικονομία στην τσέπη.
Ο Παναγιώτης Κούμανης επιχείρησε να φύγει από το πατρικό του στα 29 του χρόνια όταν με 600 ευρώ μισθό θεώρησε ότι μπορεί να αντεπεξέλθει στα έξοδα. Σύντομα όμως ξαναγύρισε για ένα χρόνο περίπου στην ασφάλεια της οικογένειας και στη συνέχεια τόλμησε πάλι να ζήσει ανεξάρτητος από τους γονείς του, με την κοπέλα του. Τώρα, όπως λέει, ο ένας εξαρτάται από τον άλλο, αφού ευτυχώς και οι δυο έχουν δουλειά. Είναι σίγουρος όμως πως και στη συνέχεια, εφόσον στη ζωή τους μπει κι ένα παιδί, πάλι οι γονείς θα έχουν ενεργό ρόλο στη στήριξη του ζευγαριού για την ανατροφή του παιδιούΔιαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://www.eleftheriaonline.gr/koinonia/item/41591-xeirofreno-sta-oneira
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου