Στην πρόθυμη πραγματικότητα συναντά κανείς ανάμεσα στα άλλα “ωραία” τους – υποβασταζόμενους από τις επιδιώξεις τους – αυτοδιοικητικούς παράγοντες που αδυνατούν να δώσουν λύσεις σε αυτονόητα ζητήματα. Κατάντησε ολίγον τι… διαχρονική αυτή η παραδοχή, αλλά το χειρότερο είναι ότι κατάντησε… να αποτελεί παραδοχή, αυτονόητη. Βολεμένοι στην ύπαρξη των εύκολων λύσεων, λύσεων χωρίς το περίφημο πολιτικό κόστος – εγώ θα προσθέσω και οικονομικό – οι δήμαρχοι χνωτιάστηκαν με τη… μυρωδιά των σκουπιδιών στις χωματερές. Άνοιξαν χωματερές ή τις βρήκαν και τις… ανέπλασαν σχεδόν παντού και τις “υπηρετήσαν”, όπως ο… διάολος το λιβάνι. Από τη μια αναθεμάτιζαν που δεν είχαν άλλη λύση στο πρόβλημα και έχυναν… αχελώους δάκρυα και από την άλλη με “φαρισαϊσμό” έδιναν τη λύση στους δημότες… φυτρώνοντας σκουπίδια μέχρι και στις αμμουδιές. Κι αφού πιέστηκαν, μια και οι χωματερές… έσκασαν να γεμίζουν με σκουπίδια, στην συνέχεια βρήκαν άλλες λύσεις (όπως πάντα με την ραθυμία της επιστημονικής προσέγγισης του προβλήματος), με το να πηγαίνουν για… τουρισμό τα σκουπίδια, με βόλτες στην γραφική και γεμάτη λαγκάδια και δάση περιφέρεια, αλλά αλλού…
Στο γείτονα και ακόμη παραπέρα. Με τους προκατόχους τους να φέρουν το σημαντικό μέρος ευθύνης του “προπατορικού αμαρτήματος” των σκουπιδιών, αφού κανείς δεν θέλησε να δώσει λύσεις στο παρελθόν, δεν ενεργοποίησαν ποτές τις κοινωνίες και τους πολίτες – εδώ υπάρχουν ακόμη και σήμερα περιοχές που αγνοούν τι θα πει ανακύκλωση – οι ίδιοι έκαναν τα στραβά μάτια μέχρι να περάσει η δική τους θητεία, η ευθύνη να πάει αλλού να δηλώσουν αδυναμία και έχει ο… Θεός. Σήμερα το πρόβλημα “σκάει” στα χέρια άλλων δημάρχων, που όντως ίσως και να έχουν ένα πολύ μικρό μερίδιο στην όλη ευθύνη. Όμως, περιμένεις από αυτούς να ακούσεις λύσεις, μπροστά στην αναγνώριση ότι κάτι τέλος πάντων πρέπει να γίνει κι αφού ξέρουν καλά τι (δεν) έχει γίνει. Κι αντί να ακούς λύσεις – αφού η ζωή κάνει κύκλους και η… μπίλια της ευθύνης ξανά-κάθεται σε αυτούς – ακούς το ίδιο παλιό… τροπάριο. Μισόλογα, κρυφτούλι επιδιώξεων, “το δικό μου είναι καλύτερο από το δικό σου” και κατά το επικό της δεκαετίας του ’90 “…το δικό μου κάνει τούμπες, το δικό σου κωλοτούμπες”. Με την ασόβαρη στο πρόβλημα των σκουπιδιών – διαχρονικά – πολιτεία που έβγαζε πάντα την ουρά της απέξω, έχεις τώρα ξανά τους δημάρχους να μαδούν τη… μαργαρίτα “ΣΔΙΤ-όχι ΣΔΙΤ” και να “παίζει” ο καθένας το δικό του τοπικό “παιχνίδι” εντυπώσεων, μπολιάζοντας με πολύ… αντίσταση σε μια επίδειξη υπεροχής, πάντως, την όποια λύση του προβλήματος. Το πρόβλημα είναι απλό και μην κοροϊδευόμαστε!
Ο τζάμπας… πέθανε. Αλλά, επειδή το κόστος από το τζάμπα στο… κάτι, δεν “χωνεύετε” εύκολα είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση, δεν μπορούν πλέον να το… προσφέρουν άνετα στις τοπικές κοινωνίες (εδώ ισχύει το όλοι τους όχι μόνο οι δήμαρχοι). Έτσι και βλέπουμε τον… διαγ(κ)ωνισμό του ποιος έχει την καλύτερη και πιο φθηνή λύση – και ας μην είναι ολοκληρωμένη – ώστε στο τέλος να βγουν στους πολίτες και να πουν “είμαστε καλύτεροι dealers και σε εμάς πληρώνετε λιγότερα και… γλιτώσατε”.
Όλα παίζονται εδώ, στην αύξηση – και κατά πόσο – των τελών και τη “πολιτική σόδα” που πρέπει να προσφερθεί στους πολίτες για να περάσει όσο το δυνατόν… σβηστά. Και μέσα σε όλα, βλέπεις ξανά μια συνεδρίαση του αρμοδίου Φορέα όλοι να κρύβονται πίσω από το πρόβλημα και η συζήτηση να συνεχίζεται, αφού αυτό βολεύει(;) προσωρινά. Από την άλλη, η κυβέρνηση αμήχανη να υπερμάχεται του έργου που… πολέμησε και που για αυτό έρχεται σε αντίθεση και ρήξη με τον ίδιο της τον αυτοδιοικητικό ιστό, και, τους δημάρχους να ζητούν νομοθετική ρύθμιση από την κυβέρνηση (που αντιμαχόταν και θα… καταργούσε το έργο), για να βρεθεί άκρη. Εάν είχε το... παράλογο σκηνή θεάτρου, για την παράσταση και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα ήταν πολλοί υποψήφιοι. Και το...sold out από τους πολίτες θα ήταν δεδομένο. Θέμης Ι. Κανελλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου