Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν η μάχη μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας για την εκκλησιαστική περιουσία μαινόταν, τρεις ιεράρχες ανέλαβαν να σηκώσουν το βάρος της αντιπαράθεσης. Ο καθένας τήρησε διαφορετική στάση και προσέγγιση. Ωστόσο, επί της ουσίας, ήταν η πρώτη φορά που έγινε αισθητή η παρουσία των «επίδοξων δελφίνων» του τότε Αρχιεπισκόπου.
Τα συλλαλητήρια στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για το μακεδονικό ζήτημα παγίωσαν το «εναρκτήριο λάκτισμα» των λεγομένων «δελφίνων», το οποίο επιβεβαιώθηκε μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκκας έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Οι «μπροστάρηδες» της μάχης, οι μητροπολίτες Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος, Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμος και Δημητριάδος Χριστόδουλος, ήταν οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες. Ο κ. Ιερώνυμος και ο Χριστόδουλος κατάφεραν να εκλεγούν στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, ενώ ο κ. Ανθιμος μετατέθηκε στη Θεσσαλονίκη, λαμβάνοντας τον τίτλο του Παναγιωτάτου.
Δέκα χρόνια μετά την εκλογή του, στις 7 Φεβρουαρίου 2008, ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος δείχνει να περνάει μία από τις δυσκολότερες στιγμές της μειλίχιας αρχιερατείας του. Το μακεδονικό ζήτημα και η στάση που αρχικά τήρησε παραλίγο να προκαλέσουν «εκρήξεις» στις ήδη εύθραυστες ισορροπίες στην ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ταυτόχρονα όμως επανέφεραν στο προσκήνιο μια σειρά σεναρίων «δελφινολογίας».
Τρεις ιεράρχες, οι μητροπολίτες Σύρου Δωρόθεος, Μεσογαίας Νικόλαος και Μεσσηνίας Χρυσόστομος, δείχνουν να βρίσκονται μπροστά, αν και προσπαθούν να δείξουν με κάθε τρόπο ότι σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητούν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Και οι τρεις εκλέχθηκαν επί αρχιεπισκοπίας Χριστοδούλου, κανένας τους όμως δεν συγκαταλέγεται στον κατάλογο των λεγομένων πνευματικών παιδιών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου