Λόγω φόρτου δεν κατάφερα χθες να γράψω κάτι για τον σπουδαίο ποιητή, αφού 21/7/2020 συμπληρώθηκαν 92 Χρόνια από το άδικο φευγιό του μεγάλου ποιητή Κώστα Καρυωτάκη.
(Τρίπολη 30/10/1896-Πρέβεζα 21/7/1928).
Σήμερα, θα αποδώσω τιμή στη μνήμη του με ορισμένα λόγια, καθώς και με την ανάρτηση του τελυεταίου σημειώματος του που βρέθηκε στην τσέπη του κοστουμιού του, στις 21 Ιουλίου του 1928.
Γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας. Ήταν το δευτερότοκο παιδί του νομομηχανικού Γεωργίου Κ.Καρυωτάκη με καταγωγή από τη Συκιά Κορινθίας και της Κατίγκως Σκάγιαννη από την Τρίπολη. Είχε άλλα δύο αδέρφια, μια αδελφή τη Νίτσα μεγαλύτερη του κατά ένα έτος και ένα αδελφό τον Αντώνη, μικρότερο του κατά τρία χρόνια. Οι συχνές μεταθέσεις του πατέρα του, είχαν ως αποτέλεσμα η οικογένεια του να αλλάζει κάθε τόσο τόπο διαμονής. Αυτό είχε ως συνέπεια, να γνωρίσει ο ποιητής μας αρκετούς τόπους. Η οικογένεια του είχε αυστηρές αρχές, κάτι που έχει άμεση σχέση με την σπουδαία μόρφωση την οποία κι έλαβε. Γνώριζε άπταιστα γαλλικά και λίγα γρμανικά. Το 1910 παίρνει διάκριση σε διαγωνισμό διηγήματος που διεξήγαγε το περιοδικό Διάπλασις των Παίδων, όπου αρκετοί νέοι έγραφαν και μπόρεσαν μέσω αυτού να γίνουν γνωστοί. Υπήρξε άριστος μαθητής και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και εισήχθη το 1914. Το 1917 παίρνει το πτυχίο του με το βαθμό λίαν καλώς.
Η στράτευση είναι ακόμη ένα κομμάτι που αφορά τη ζωή του ποιητή, εφόσον δεν επιθυμούσε να υπηρετήσει και πήρε αναβολές. Με αφορμή την άρνηση του να υπηρετήσει στο στρατό, εγγράφεται στη Φιλοσοφική σχολή Αθηνών και παίρνει αναβολή. Κατόπιν, πήρε οριστική απαλλαγή λόγω καρδιακού νοσήματος, από το οποίο διεγνώσθει πως έπασχε.
Τον Ιανουάριο του1919 παίρνει την άδεια του ως δικηγόρος και παράλληλα συνεργάζεται με τον Νουμά. Τον Φεβρουάριο κυκλοφορεί η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων, σε 120 αντίτυπα. Τον Σεπτέμρβιο εκδίδει μαζί με τον φίλο του Άγη Λεβέντη το σατιρικό περιοδικό Η Γάμπα. Αργότερα, κυκλοφορεί τη δεύτερη ποιητική του συλλογή, τα Νηπενθή. Ύστερα εξέδωσε την ποιητική συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες (1927), στα οποία περιλαμβάνονται και οι 18 μεταφράσεις του ποιητή. Είχε γράψει πολλά ακόμη ποιήματα, τα οποία όμως δεν εξέδωσε.
Εργάστηκε σε αρκετές Νομαρχίες στην Ελλάδα. Στη Νομαρχία των Αθηνών γνωρίστηκε με την Μαρία Πολυδούρη, το 1922, με την οποία ανέπτυξε δεσμό, ένα δεσμό που διήρκεσε λίγο, λόγω της σύφιλης που τον ταλαιπώρησε και τον ανάγκασε να της ζητήσει να χωρίσουν, πράγμα που λύπησε την Μαρία Πολυδούρη. Η Πολυδούρη απολύθηκε το 1924, ήρθε σε ρήξη με τον Καρυωτάκη και αρραβωνιάστηκε με τον δικηγόρο Γεωργίου. Το 1926 στο Παρίσι η Πολυδούρη προσβλήθηκε από φυματίωση και νοσηλεύθηκε στην Ελλάδα στο νοσοκομείο Σωτηρία όπου το 1928 την επισκέφτηκε ο Καρυωτάκης. Ο Κώστας Καρυωτάκης έφτασε στην Πρέβεζα με καράβι στις 18 Ιουνίου 1928, μετά από δυσμενή μετάθεση. Τελικά, στις 21 Ιουλίου 1928, το απόγευμα 4.30 μ.μ., και σε ηλικία μόλις 31 ετών, ο Κώστας Καρυωτάκης περπάτησε από το καφενείο «Ουράνιος Κήπος» της Βρυσούλας προς τη θέση Βαθύ της Μαργαρώνας, μια απόσταση περίπου 400 μέτρων. Ξάπλωσε κάτω από έναν ευκάλυπτο και αυτοκτόνησε με πιστόλι στην καρδιά.
Στην τσέπη του κουστουμιού του πτώματος του Κώστα Καρυωτάκη βρέθηκε επιστολή που γράφει τα εξής:
«Εἶναι καιρὸς νὰ φανερώσω τὴν τραγωδία μου. Τὸ μεγαλύτερό μου ἐλάττωμα στάθηκε ἡ ἀχαλίνωτη περιέργειά μου, ἡ νοσηρὴ φαντασία καὶ ἡ προσπάθειά μου νὰ πληροφορηθῶ γιὰ ὅλες τὶς συγκινήσεις, χωρὶς τὶς περισσότερες, νὰ μπορῶ νὰ τὶς αἰσθανθῶ. Τὴ χυδαία ὅμως πράξη ποὺ μοῦ ἀποδίδεται τὴ μισῶ. Ἐζήτησα μόνο τὴν ἰδεατὴ ἀτμόσφαιρά της, τὴν ἔσχατη πικρία. Οὔτε εἶμαι ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος γιὰ τὸ ἐπάγγελμα ἐκεῖνο. Ὁλόκληρο τὸ παρελθόν μου πείθει γι' αὐτό. Κάθε πραγματικότης μοῦ ἦταν ἀποκρουστική.
Εἶχα τὸν ἴλιγγο τοῦ κινδύνου. Καὶ τὸν κίνδυνο ποὺ ἦρθε τὸν δέχομαι μὲ πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω γιὰ ὅσους, καθὼς ἐγώ, δὲν ἔβλεπαν κανένα ἰδανικὸ στὴ ζωή τους, ἔμειναν πάντα ἕρμαια τῶν δισταγμῶν τους, ἢ ἐθεώρησαν τὴν ὕπαρξή τους παιχνίδι χωρὶς οὐσία. Τοὺς βλέπω νὰ ἔρχονται ὁλοένα περισσότεροι μαζὶ μὲ τοὺς αἰῶνες. Σ' αὐτοὺς ἀπευθύνομαι.
Ἀφοῦ ἐδοκίμασα ὅλες τὶς χαρές (!!!), εἶμαι ἕτοιμος γιὰ ἕναν ἀτιμωτικὸ θάνατο. Λυποῦμαι τοὺς δυστυχισμένους γονεῖς μου, λυποῦμαι τὰ ἀδέλφια μου. Ἀλλὰ φεύγω μὲ τὸ μέτωπο ψηλά. Ἤμουν ἄρρωστος.
Σᾶς παρακαλῶ νὰ τηλεγραφήσετε, γιὰ νὰ προδιαθέση τὴν οἰκογένειά μου, στὸ θεῖο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, ὁδός Μονῆς Προδρόμου, πάροδος Ἀριστοτέλους, Ἀθήνας»
Κ.Γ.Κ.
[Υ.Γ.] Καὶ γιὰ ν' ἀλλάξουμε τόνο Συμβουλεύω ὅσους ξέρουν κολύμπι νὰ μὴν ἐπιχειρήσουνε ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσουν διὰ θαλάσσης. Ὅλη νύχτα ἀπόψε ἐπὶ δέκα ὧρες, ἐδερνόμουν μὲ τὰ κύματα. Ἤπια ἄφθονο νερό, ἀλλὰ κάθε τόσο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς, τὸ στόμα μου ἀνέβαινε στὴν ἐπιφάνεια. Ὡρισμένως, κάποτε, ὅταν μοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία, θὰ γράψω τὶς ἐντυπώσεις ἑνὸς πνιγμένου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου