"Όλα τριγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν" λέει το τραγούδι του Παπάζογλου ταιριάζοντας γάντι για τον τόπο μας. Νοσταλγώ τις παλιές καλές εποχές της αιώνιας πόλης μας. Εποχές αλησμόνητες, ανθρώπινες, εξωστρεφείς, πλημμυρισμένες από το άρωμα του παρελθόντος. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Ήδη απαράλλαχτη πλατεία από την εποχή του αείμνηστου δημάρχου Πάνου Τσάκου, ίδιας μορφής σημεία σε κάποιες γειτονιές με κάποιες αλλαγές σε πεζοδρόμια βεβαίως, βεβαίως. Ήταν όμορφες κι ανέμελες οι εποχές των παιδικών χρονών με άρωμα από τα εδέσματα της εποχής στην κεντρική πλατεία της πόλης. Εκεί στο Δρούλια πριν γίνει ο πεζόδρομος με τα καφέ ή στου Βλάχου με την αείμνηστη κα Ελπίδα στην πόρτα της επιχείρησης έτοιμη για τον κόσμο, τα τραπεζάκια έξω έφταναν ως το Συντριβάνι με τα χαρωπά πρόσωπα των παιδιών να παίζουν κι εμείς να κάνουμε ποδήλατο γύρω από την πλατεία.
Όμορφες εποχές. Άλλο το άρωμα των ανθρώπων, των συζητήσεων, τον καλών προθέσεων, αποτύπωμα μιας αγνής εποχής. Με το σιδηρόδρομο ταξίδευες παντού αν και το ταξίδι στην Αθήνα ήταν πολύωρο μέσω Πάτρας. Τα καλοκαιρινά πάντως βράδια ταξιδεύαμε στα "αστέρια". Εκεί στο ομώνυμο σινεμά. Γνώριζα τους ιδιοκτήτες. Το έγχρωμο πανί κατά βάση συγκινούσε τα πλήθη μαζί με ελληνικές ταινίες και ξένες ταινίες που ήταν φίσκα από κόσμο με τα διαλείμματα να έρχονται οι ξηροί καρποί, τα φυστίκια και όλα τ’άλλα. Στο διάλειμμα μια βόλτα στο ΚαποΘανάση για μία πάστα άσπρη ο οποίος μάλιστα είχε και ένα δικό του τρόπο να ομιλεί. Αλλά κάποιες μέρες στον άλλο δρόμο της 25ης Μαρτίου και στου Ζερβή με τα ωραία γλυκά και τα διπλωτά....Εκεί κοντά ήταν το βιβλιοπωλείο του Αργύρη και πιο πάνω του Σπάλα.
Εκείνη την εποχή τα σουβλατζίδικα ήταν στο ζενίθ τους, τώρα τίποτα. Αλλά το πιο γνώριμο σημείο διεπαφής για τις παρέες ήταν η πλατεία με τα αγάλματα. Το οποίο μετακινήθηκαν αλλά δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ όπως είχε ληφθεί απόφαση στο δημοτικό συμβούλιο. Γι’ αυτό αναρωτιούνται οι ξένοι που έρχονται στην πόλη λέγοντας "τι είσαστε εδώ"; Που είναι ιστορία των Κυπαρισσιέντων από τον Όμηρο μέχρι τους μεγάλους ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων, να μαρτυρά έστω μια γωνιά. Να εξιστορεί ότι τριήρεις όδευσαν για την Τρωικό πόλεμο..
Αλλιώτικες εποχές. Τώρα έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν το Συντριβάνι, οι πλακοστρώσεις στην πλατεία, κάποια παγκάκια, τα απομεινάρια του σιδηροδρόμου πιο κάτω. Εμείς σαν να δεχόμαστε ότι είμαστε προσκολλημένη σε κάποια άλλη παλιά δεκαετία. Μέχρι τις γουρουνοπούλα στην πλατεία θυμάμαι που τάιζαν οι πολιτικάντηδες την επόμενη ημέρα της εκλογής. Άραγε ξεχαστήκανε αυτά; Γι’ αυτό σου λέω. Είμαστε από παιδί του νότου. Χωρίς πυξίδα, χωρίς όραμα, χωρίς ηγέτες ακόμα, χωρίς να αλλάξει κάτι εκτός από το νεόφερτο ανοιχτό κέντρο εμπορίου. Ευτυχώς που υπήρχαν οι έμποροι που το κίνησαν μαζί με φορείς. Έχουμε άραγε μέλλον;
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου