η ροδόπεπλος κόρη και αυτού ας φυτρώνουν αιώνια τ’ άνθη».
Ανδρέας Κάλβος
Έφυγε για πάντα από κοντά μας στις 29 Σεπτεμβρίου 2022, σε ηλικία 85 ετών, ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος, Αντιστράτηγος Ελληνικής Αστυνομίας ε.α.
Είδε το πρώτο φως της ημέρας στο αγαπημένο του χωριό Κούβελα Μεσσηνίας. Γι’ αυτόν υπήρξε ο λατρεμένος τόπος. Σε δύσκολους καιρούς και κάτω από σκληρές συνθήκες ζωής του χωριού έζησε τα παιδικά του χρόνια και μεγάλωσε με τους γονείς και τα αδέλφια του.
Τελειώνοντας το Γυμνάσιο Διαβολιτσίου με άριστα εισήχθη στη σχολή υπενωμοταρχών της Ελληνικής Χωροφυλακής, την οποία υπηρέτησε αποτελεσματικά από όποιες θέσεις βρέθηκε. Ήταν φανατικός οπαδός της αξιοκρατίας και της εφαρμογής των νόμων. Έφτασε στην ιεραρχία, μέχρι εκεί που σε σπάνιες περιπτώσεις φτάνει κανείς αξιοκρατικά μέχρι το βαθμό του στρατηγού. Ήταν χαρακτήρας τίμιος, σοβαρός, ειλικρινής, πειθαρχημένος, εργατικός, σώφρων, ευσυνείδητος, αξιοπρεπής, ευθύς, θαρραλέος, τολμηρός, ενθουσιώδης, οξύνους με πολλές πρωτοβουλίες. Αγαπούσε το επάγγελμά του και επιδείκνυε ζήλο και ενδιαφέρον και προθυμία στην εκτέλεση των καθηκόντων του με λίαν καλή επίδοση και απόδοση. Αρίστη Αστυνομική παράσταση και άψογη συμπεριφορά προς ανωτέρους και κατωτέρους του. Ήταν γνώστης της τοπικής ιστορίας και όχι μόνο. Με πολλά άρθρα σε εφημερίδες (Νέα των Κουβελαίων, Νέα των Σουλιμαίων, Ελευθερία και Μεσσηνιακός Λόγος) και ομιλίες ανέδειξε την προσφορά των προγόνων μας Ντρέδων στον απελευθερωτικό Αγώνα του 1821 και την ιστορική αποκατάστασή τους. Παντρεύτηκε την κυρία Τασία, εξαίρετη σύζυγο και άξια μάνα αργότερα που στάθηκε στο πλάι του σαν βράχος μέχρι την τελευταία στιγμή μα και σε κάθε δυσκολία. Μαζί ευτύχησαν να αποκτήσουν δύο αγόρια τον Ανδρέα και τον Βασίλη, δημιουργώντας έτσι μια στενά δεμένη και αγαπημένη οικογένεια. Για μένα ήταν όχι μόνο φίλος αλλά και ένας σύμβουλος και συμπαραστάτης. Με παρότρυνε και με βοήθησε δίνοντας από το αρχείο του πολλά σημαντικά και άγνωστα ιστορικά στοιχεία άγνωστα σε μένα για να τελειώσω και να εκδώσω δύο βιβλία.
Μας είναι αδύνατο να πιστέψουμε πως δεν ζεις πια ανάμεσά μας, γιατί άνθρωποι σαν εσένα δεν χάνονται, ζουν και υπάρχουν στο αιώνιο παρόν κερδίζοντας επάξια μια πνευματική αθανασία. Η φιγούρα σου είναι πάντα μπροστά μας όπως και η ζεστή σου αύρα που μας αγκαλιάζει. Μ’ ένα γλυκό σου χαμόγελο θα σε θυμόμαστε πάντα και θα ζούμε όπως εσύ θα ήθελες ενωμένοι και αγαπημένοι. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει, παρέχοντάς σου ένα ήσυχο και γαλήνιο ύπνο.
Λεωνίδας Θεοχάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου