Πλατεία Φιλιατρών: Όταν οι «βολεμένοι» μιλούν, η αλήθεια σωπαίνει

 

Δεν είναι καθόλου σπάνιο, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, να παρατηρεί κανείς το ίδιο φαινόμενο: 

Μόλις κάποιος τολμήσει να ασκήσει κριτική σε ένα δημόσιο έργο, ξεπετάγονται από παντού οι γνωστοί «υπερασπιστές της προόδου», όχι γιατί τους νοιάζει η πρόοδος, αλλά γιατί νιώθουν ότι θίγονται προσωπικά. Είναι αυτοί που, χωρίς καμία τεκμηρίωση, χωρίς ίχνος αυτογνωσίας, χωρίς ίχνος σεβασμού στον δημόσιο διάλογο, προσπαθούν να πνίξουν την κριτική μέσα στη χλεύη, την ειρωνεία και τη λάσπη. 

Τους δείχνεις το φεγγάρι και αυτοί κοιτούν...το δάκτυλό σου.
Στην περίπτωση της πλατείας των Φιλιατρών, τα σχόλια που δημοσιεύτηκαν κάτω από μια εύλογη ανησυχία για την κατάσταση και την ασφάλεια του έργου, ήταν αποκαλυπτικά. 

Δεν απαντούσαν στην ουσία. Δεν αντέκρουαν τα επιχειρήματα. Δεν προσπαθούσαν να προσφέρουν πληροφόρηση ή οπτική. Αντίθετα, κατρακυλούσαν σε ένα μείγμα γραφικότητας, ύβρεων και πολιτικού ραγιαδισμού.

Η εικόνα ξεκάθαρη: μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη από αλήθεια, τους φτάνει το "βολεματάκι" τους.

Γιατί να μην ενοχλούνται από την έλλειψη εργοταξιακής σήμανσης ή από τα ερωτήματα για το ποιος έχει την ευθύνη του έργου; Γιατί να προβληματιστούν για την αισθητική, την ποιότητα, τη διαφάνεια ή την ασφάλεια; Αυτοί «είναι μέσα», είναι στο περιθώριο της εξουσίας, στο θερμοκήπιο των γνωριμιών και των ρουσφετιών. Και όποιος αγγίζει την καλοστρωμένη αυλή τους, γίνεται εχθρός. Όποιος αναρωτιέται φωναχτά, γίνεται στόχος.

Ας μην κοροϊδευόμαστε: η υπερπροστασία δεν προκύπτει από ενδιαφέρον για τον τόπο. Είναι αντανακλαστική υποχρέωση των βολεμένων να υπερασπιστούν αυτό από το οποίο απολαμβάνουν προνόμια. Και αυτό δεν είναι ούτε η πόλη, ούτε η πλατεία, αλλά ο άνθρωπος που τους εξασφαλίζει.

Γι' αυτό και δεν μπορεί να δεχτούν καμία κριτική. Δεν αντέχουν καν τη σκέψη ότι κάποιος απλός πολίτης μπορεί να ζητήσει λογοδοσία. Ότι μπορεί να ρωτήσει το αυτονόητο: ποιος σχεδίασε, ποιος εκτελεί, ποιος ελέγχει, και ποιος πληρώνει; Αντί να απαντήσουν, κατρακυλούν σε γελοίες ερωτήσεις του τύπου "ποιος είσαι εσύ", "ποιον εξυπηρετείς", "γιατί μιλάς". 

Εδώ φτάσαμε: να θεωρείται ύποπτο να έχεις άποψη, αν δεν είσαι χειροκροτητής.

Μόνο που στην πραγματική δημοκρατία, δεν κυβερνούν οι χειροκροτητές. Ούτε οι «βολεμένοι». Ούτε αυτοί που ψάχνουν τον αντίπαλο σε κάθε πολίτη με κριτική σκέψη.

Η ουσία είναι απλή: τα δημόσια έργα κρίνονται. Και κρίνονται αυστηρά. Όχι από «εσωτικούς φίλους», όχι από γνωστούς και φίλους του δημάρχου ή της περιφέρειας, αλλά από τους πολίτες. Όποιος δεν αντέχει την κριτική, ας πάει σπίτι του. Όποιος δεν έχει να απαντήσει με στοιχεία, ας σωπάσει. Γιατί με κάθε ανόητο σχόλιο, κάθε προσωπική επίθεση, κάθε εξυπνακίστικη ατάκα, εκθέτει περισσότερο τον «προστάτη» του απ' όσο τον προστατεύει.

Η κριτική δεν είναι μίσος. Δεν είναι ζηλοφθονία. Είναι υποχρέωση. Και όσο κάποιοι συνεχίζουν να τη φιμώνουν με ψευτοεπιχειρήματα και διαδικτυακούς τραμπουκισμούς, τόσο περισσότερο αποκαλύπτουν πόσο λίγο είναι για τα δημόσια πράγματα.

Ενεργός Πολίτης Φιλιατρών