Η ιστορία που δημοσιοποιήθηκε το Δεκέμβριο από τη συντηρητική εφημερίδα Καθημερινή, έκανε το γύρο του κόσμου, περιγράφοντας τα δεινά των Ελλήνων πολιτών, θυμάτων της κρίσης.’Ενα μικρό κορίτσι, η Άννα, εγκαταλείφθηκε στο νηπιαγωγείο μαζί με ένα σημείωμα στο οποίο η νεαρή μητέρα της « ζητούσε συγγνώμη που δεν είχε τα μέσα να αναθρέψει την κόρη της». Ένα ρεπορτάζ της Guardian αναφέρθηκε σε ένα ζευγάρι από την Πάτρα, το οποίο ελλείψει πόρων, έψαχνε κάπου να «αφήσει» τα 4 από τα 10 του παιδιά.
«Πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά που προβάλλονται στο έπακρο», δηλώνει ο Πρόεδρος του συλλόγου «το Χαμόγελο του Παιδιού», που φιλοξενεί 285 παιδιά σε 11 κέντρα σε όλη τη χώρα. Παρόμοια αγανάκτηση διαφαίνεται και από την Μαρίνα Κατσίμπαλη, διευθύντρια του χριστιανικού κέντρου η Κιβωτός του κόσμου, που ασχολείται με τα παιδιά του δρόμου, η οποία διαμαρτύρεται για τα συνεχή τηλεφωνήματα «ακόμη κι από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία», και θα ήθελε «να δώσει τέλος σ’ αυτή την ιστορία, κυρίως γιατί η αρθογράφος επρόκειτο να αλλάξει τη δική της εκδοχή». Όσον αφορά τις κοινωνικές υπηρεσίες του δημαρχείου της Πάτρας, εξηγούν ότι τα κίνητρα του ζευγαριού δεν ήταν εντελώς ανιδιοτελή και ότι το πρόβλημα αυτό επιλύεται. Σαν προσβολή της εθνικής υπερηφάνειας μιας χώρας όπου η οικογένεια είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας και το παιδί είναι ιερό. Ωστόσο, δεν υπάρχει απόλυτη ομοφωνία σχετικά με την πραγματική επιδείνωση της κατάστασης από την αρχή της κρίσης. Ο Στέργιος Σιφνιός, της ΜΚΟ Παιδικά Χωριά SOS, υπογραμμίζει ότι πίσω από την ιστορία της Άννας, υπάρχει μια απότομη αύξηση των αιτήσεων από οικογένειες που «δεν μπορούν πλέον να τα βγάλουν πέρα , ενώ προηγουμένως επρόκειτο κυρίως κοινωνικές υποθέσεις»
Το 2011 διπλασιάστηκαν τα αιτήματα για βοήθεια στην περιοχή της Αθήνας, όπου το 45% από τις 190 υποθέσεις αφορά αποκλειστικά οικονομικά προβλήματα. Πρόκειται για ανύπαντρες μητέρες, ή για ζευγάρια που έχασαν τη δουλειά και το σπίτι τους, Έλληνες ως επί το πλείστον, που απευθύνονται στους δικαστές για παιδιά (εισαγγελία ανηλίκων;) ψάχνοντας μια προσωρινή λύση για να αφήσουν τα παιδιά τους. Κάτι που σπάνια έχει αποτέλεσμα, ελλείψει επαρκών δημοσίων υποδομών. «Η κρίση λειτουργεί ως μεγεθυντικός φακός για προϋπάρχοντα προβλήματα: την υγεία, την βία, την παραμέληση ... και δημιουργεί άγχος και κρίσεις πανικού», εξηγεί ο ψυχολόγος Στέφανος Αλεβίζος. Αυτό επιβεβαιώνεται και από μία αρμόδια υπάλληλο στο δήμο της Πάτρας, όπου μόνο πέντε κοινωνικοί λειτουργοί, ασχολούνται με έναν μεγάλο πληθυσμό με πολλούς μετανάστες: «Τα Χριστούγεννα, έγινε διανομή πακέτων βοήθειας σε 1200 οικογένειες, έναντι 700 οικογενειών το 2010, μιας και οι Έλληνες έχουν ξεπεράσει πια το στάδιο της ντροπής και απαιτούν γάλα και ρούχα για τα παιδιά τους.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου